Ε,ρε γαμώτο μου Τάλω…
… δεν πετάμε κοσμήματα στη χαβούζα!
Και για να μη λερωθείτε, το θεϊκό θάψιμο εδώ:
Ποια είναι η Ayn Rand;
Κύριε, κύριε να πω εγώ!
Μια κοινωνιοπαθής αρχηγός σέχτας με συγγραφικές ικανότητες βίπερ Νόρα, η οποία με κάθε της σχεδόν φράση αιφνιδιάζει τον ανύποπτο αναγνώστη με νέες μορφές φιλοσοφικής απλοϊκότητας συνδυάζοντας σε ένα πρόσωπο, τρία: Τον Νίτσε υπό την επίρρεια λιθίου, τον Αλ Καπόνε και τον Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ιδανική για όσους θέλουν να βγουν από την μισάνθρωπη μοχθηρία της Παλαιάς Διαθήκης για να περάσουν σε μια εκκοσμικευμένη μισάνθρωπη μοχθηρία που θα τους προσφέρει περισσότερες δυνατότητες να ναρκισσεύονται. Τελευταία ομως δεν χρειάζεται να εγκαταλειψεις την πρώτη για να περάσεις στην δεύτερη: σαν ποτό με χάπια ένα πράγμα, διαλυμένα στο τσάι.
Τρεις απορίες έχω στη ζωή μου ανεπίλυτες:
Πώς θεωρείται φιλόσοφος η Ραντ;
Πώς θεωρείται κορυφαίος σχολιαστής ο Τόμας Φρίντμαν;
και πώς έπαιζε τόσο καιρό στην εθνική ο Χαριστέας;Η πρώτη είναι η πιο δύσκολη. Δεν μπορείς να την απαντήσεις χωρίς να οδηγηθείς σε σκοτεινά συμπεράσματα για την ανθρώπινη φύση. Εξού και δεν μπορώ να κάνω ποτέ σοβαρή κουβέντα για την Ραντ Φιλόσοφο (αντίθετα με την Ράντ Φούρναρη, τη Ραντ Δήμαρχο, την Ραντ και το Καταραμένο Φίδι κτλ.)
Κάποτε είχα δώσει ορισμό της οντότητος Άυν Ράντ με δεκατρείς λέξεις (βγαίνει και δώδεκα), αλλά ο παραπάνω ορισμός συνδυάζει λυρισμό και ιμπρεσσιονισμό συνάμα.
Απλά υπέροχος.
Alien Penguin's Angry Feet 
3 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:36 μμ
Όπως υπέροχο ήταν και το σχόλιο του στο Radical Desire:
«το Jungle Report είναι Α/Α που κάνει δεξιά επίθεση στην αριστερά».
http://radicaldesire.blogspot.com/2011/01/blog-post_29.html
Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε.
4 Φεβρουαρίου, 2011 στις 8:29 πμ
Θέλω να πιστεύω ότι ήταν άδικη στιγμή του Τάλω, υπεράσπιση μιας κίνησης που δεν βγήκε στη συνιστώσα του και άλλα ψυχολογικά.
Βέβαια, κλασσικά η ήττα είναι ορφανή και φέρνει γκρίνιες ενώ η νίκη έχει πολλούς εξώγαμους μπαμπάδες να την διεκδικούν. Η αριστερά δυστυχώς ηττήθηκε στην περίπτωση των τριακοσίων για λόγους που βαριέμαι να επαναλάβω: εσωστρέφεια, ηττοπάθεια, διγλωσσία, εσωτερικές διχόνοιες, συνεχή είπον-ξείπον-απαυτώνω-την-παρόλα-μου-και-ουτω-καθεξής, αλληλοκατηγορίες για έξοδο εκτός γραμμής τη στιγμή που αυτή η γραμμή δεν έχει οριστεί και θεωρείται ηλιθίως σαν δεδομένη και αυτονόητη κ.ο.κ.
Για μικρή παρηγοριά -τη μικρή παρηγοριά που μπορεί να προσφέρει η γνώση ότι δεν είμαστε το μόνο πιγκουϊνάκι- η αριστερά ανα τον κόσμο βρίσκεται στην ίδια μοίρα.
Απαράδεκτο αυτό που είπε στο RD ο Τάλως, αλλά αντί να τον μιμηθούμε και να ψάχνουμε αντίπαλους στην απόχρωση, μήπως να στραφούμε απέναντι στους πραγματικούς αντίπαλους – το παρακρατικό σύμπλεγμα μαυραγοριτών και ταγματασφαλητών στη σύγχρονή του μετενσάρκωση;
Αυτό πάει και στον Τάλω, αν με διαβάσει – που σιγά να μην, εγώ δεν είμαι ποιοτική μπλόγκερ σαν τους ρούστερς ή τον Διηνέκη τον Αρουραίο…
4 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:21 μμ
ΠιγκουΪνα συμφωνώ μαζί σου. Κάπως έτσι το βλέπω κι εγώ.
Διαφωνώ με το ότι «δεν είσαι ποιοτική μπλόγκερ» όμως. Εσύ καταφέρνεις με 12 λέξεις να πεις αυτό που άλλοι θέλουν… χίλιες. Και τα προηγούμενά σου μπλογκ με δίδαξαν πολλά, διότι… δεν διατελώ μέλος κόμματος ούτε παριστάνω τον ειδήμονα σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα τα οποία ΑΚΟΜΗ μαθαίνω.
Τώρα βέβαια… χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι αν είμαστε ποιοτικοί μπλόγκερ. Σάμπως… έχασε κανείς τα λεφτά του αν ε.ίμαστε έτσι ή γιουβέτσι? Εγώ έκανα… χαρακίρι ήδη, κηρύσσοντας το παλιό μου μπλογκ συλλογικό για χάρη του κοινού μας αγώνα. Και ρίχνω και καμμια χριστοπαναγία για όσους ζητάνε «ποιότητες», να ξελαμπικάρουν κι αυτοί μπας και δούμε φως. Ποιοτικά _άτομα_ είμαστε όμως, οι εκ των πραγμάτων αποτελούντες πλέον βέρτσουαλ παρέα. Κι αυτή την ποιότητα ψυχής δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς.