Η αγωνία του σπόρου ανάμεσα στις μυλόπετρες.
Δεν πήγα πλατεία σήμερα, περίμενα όμως τα αποτελέσματα ενός τεστ, που βγήκε, κατά τα φαινόμενα, αρνητικό. Δεν θέλω να πω πιο πολλές λεπτομέρεις, θα έλεγα αν έβγαινε θετικό αλλά τώρα είναι ρίσκο. Το ψιλοπερίμενα βέβαια. Ειδικά μετά την ανάγνωση του «Η Ελλάς ως Κράτος Δικαίου» του Γεράσιμου Κακλαμάνη άρχισα να χάνω εντελώς τον ενθουσιασμό μου. Ότι έγραφα προ πενταετίας και εξαετίας έρχεται και αντηχεί στο μυαλό μου μεγενθυμένο από νέα γνώση. Τις έχει αυτές τις παρενέργειες το κόκκινο χαπάκι, πονάει το γαμημένο κι εγώ δεν μπορώ πιά να το ξεράσω.
Ο λαός δεν είναι σοφός, ούτε άγιος, είναι δυναμική για το καλύτερο και το χειρότερο. Δε θυμάμαι ποιός το είπε, ίσως ο Ραφαηλίδης, αλλά ήταν πολύ σοφό. Και φρόντισαν πολύ καλά τα τρία κακά της μοίρας του Ελληνικού κράτους (ο παπάς, ο προύχοντας και ο σοφολογιώτατος) να το μετατρέψουν σε δυναμική για το χειρότερο. Τρείς μαύροι σωματοφύλακες που όπως οι σωματοφύλακες του Δουμά είναι τέσσερεις, με τέταρτο και σπουδαιότερο τον μάγκα-κλέφτη. Αν το σκεφτεί κανείς, την Ελληνική Επανάσταση δεν θα την καπέλωναν τα τρία κακά της μοίρας μας αν δεν προσεταιριζόντουσαν τον μάγκα-κλέφτη.
Τελικά, η Ελληνική Επανάσταση απέτυχε, και γι’αυτό φταίνε και οι τέσσερείς τους. Ακόμα και ο «ηρωϊκός» κλέφτης – τελικά «ήρωας» σε πολλές περιπτώσεις είναι το κάθαρμα που πολέμησε με όλο το θράσος της παλιανθρωπιάς του στο πλευρό μας. Και τους λίγους ήρωες της Επανάστασης που είχαν ήθος και συγκρότηση τους έφαγε το σκοτάδι, έτσι ώστε να διακοσμήσουν σαν φανταχτερά πτώματα την ιστοριάτζα μας. Μάρκος, Οδυσσέας, Γιώργος, Δημήτριος… Και ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης, που αν γεννιόταν στην Γαλλία θα ήταν τρεις Ναπολέοντες και δυο Λαφαγιέτ μαζί, έγινε μόνιμος θαμώνας των φυλακών και, διαλυμένος στο σώμα και την ψυχή, κατέληξε ομιλούσα ατραξιόν του τσίρκου που από τότε ήταν το Ελληνικό Κράτος.
Γιατί, μην κοροϊδευόμαστε, από τότε το Ελληνικό Κράτος είναι ένα άθλιο τσίρκο, με θλιβερούς θιασάρχες την Εκκλησία, τους Ελλαδέμπορους μεγαλοϊδιοκτήτες, τους κολοκυθούληδες παπαγάλους των ευρωπαϊκών «ωραίων γραμμάτων», τους νταήδες και σε ρόλο άγριου θηρίου προς εκμετάλλευση και μαστίγωμα όλους τους υπόλοιπους: Τον ακτήμονα ή μικροϊδιοκτήτη κολλήγα, τον πραματευτή, τον αλβανό χτίστη, τον «ετερόχθονα» και μειωμένης εθνικοφροσύνης γραμματιζούμενο και όποιον άλλο δεν θέλει ή δεν μπορεί ν’ασκήσει βία στους άλλους.
Είχα μια ελπίδα ότι οι μαζεμένοι στο Σύνταγμα θα μπορούσαν και θα θέλανε να γκρεμίσουνε το τσαντίρι. Αλλά δεν ξέρω πως γίνεται. Φρόντισαν οι θιασάρχες και μας ντρεσσάρανε, όπως ντρεσσάρουνε τ’άγρια ζώα. Μας διέλυσαν με το χάος και την ασυνέπεια που προκαλεί η πολυνομία και η ασυδοσία της διοίκησης. Κι έτσι, σπασμένους και διαλυμένους, με το μαστίγιο των διώξεων, των εκβιασμών (ενίοτε και του κανονικού ξύλου) και το γλυκάκι των χρημάτων μας κάνανε ρομποτάκια έτοιμα να τρέξουμε σαλιαρίζοντας πίσω από το γλυκάκι και ν’αφηνιάσουμε με το μαστίγιο. Ήλπιζα ότι κάπου, μέσα στο ρομποτάκι, μπορεί να είχε μείνει κάποιο ωραίο ένστικτο. Αλλά φοβάμαι πως ίσως και να μην υπάρχει. Ίσως, μόλις το τσαντίρι γκρεμιστεί, τα άγρια θηρία ν’ακολουθήσουν άλλους θηριοδαμαστές, νιώθοντας ότι δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους και λεύτερα.
Ελπίζω ακόμα στη συνέλευση και στο μάθημα δημοκρατίας που δίνει. Όχι όμως σαν μηχανισμό επανάστασης αλλά σα μηχανισμό εξέλιξης, σα σπόρο που έπεσε και θα βλαστήσει, σαν τη σταγόνα γιαγκ μέσα στο μαύρο γιν. Και ανάμεσα στο φόβο και στην απελπισία πορεύομαι κι ελπίζω. Όχι για το reset, δεν έχει νόημα. Για το νέο σύστημα που πρέπει να έρθει. Μακάρι να υπήρχε θεός, θεά, ανίκητο σύμπαν, να παρακαλέσω για να γίνει το θαύμα και να έρθει αυτό το νέο σύστημα πριν να γίνουμε Βαϊμάρη ή Λαμπραντόρ.
Αλίμονο σ’εμάς που έχουμε χάσει την πίστη μας.
Alien Penguin's Angry Feet 
6 Ιουνίου, 2011 στις 6:12 πμ
Σούπερ το κείμενο. Εύγε.