The limbo dance of libertarian depravity (part 6)

Περίμενα πώς και πώς να σκάσει στο μπάζο η είδηση για την Μενγκελικής έμπνευσης, κτηνωδίας και σκατοψυχιάς απόφαση του αγαπούλη με τις τσόντες, με το αίσθημα της ένοχης απόλαυσης που ένιωθα περιμένοντας την αντίδραση των χριστιαναράδων στην αποκάλυψη ότι ο Ντάμπλντορ είναι γκέι. Λοιπόν, η είδηση έσκασε.

Και φυσικά, το μπάζον δεν με απογοήτευσε.

«Αυτό που στην ουσία τροποποιείται είναι το ποσοστό συμμετοχής του κράτους σε τέτοια ειδική, κλειστή νοσηλεία. Εκεί που επιδοτούσε εξ ολοκλήρου τη μόνιμη νοσηλεία χρονίως πασχόντων, χορηγώντας παράλληλα στο ακέραιο τη σύνταξη, τώρα την επωμίζεται και ο ασφαλισμένος, με παρακράτηση από τη σύνταξή του, για όσο διάστημα παραμένει έγκλειστος, σιτιζόμενος και στεγαζόμενος από την κρατική υπηρεσία. Ή, αν θέλετε, αλλάζει η κάλυψη που δίνει το Κράτος και οι κοινωνικοασφαλιστικοί οργανισμοί ειδικά για τέτοια περίθαλψη.

Δεν είναι άνευ σημασίας, αυτό που προσπαθώ να προλάβω είναι τις συνήθεις παρανοήσεις τύπου «στο εξής οι συνταξιούχοι θα πληρώνουν στα νοσοκομεία για τη νοσηλεία τους!».»

 Συγγνώμη, ρε παλουκάρι μου, ποιά παρανόηση υπάρχει; Απο εκεί που οι συνταξιούχοι ανάπηροι δεν πλήρωναν τίποτε για τη νοσηλεία τους, τώρα θα πληρώνουν σε ποσοστό του πενιχρού εισοδήματός τους τη νοσηλεία τους. Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης δηλαδή. Πόσο πια μεγαλύτερη στρεψοδικία;

Κι απορώ αν αυτά τα όντα, αυτά τα γαμημένα όντα που παίρνουν και υποστηρίζουν αυτές τις αποφάσεις,  έχουν στο στήθος τους καρβουνιασμένα κούτσουρα αντί για καρδιά και λογιστικό φύλλο στο κρανίο αντί για εγκέφαλο. Λεφτα, λεφτά, λεφτά και γαμημένα λεφτά. Ο ανάπηρος γι’αυτά τα όντα δεν είναι άνθρωπος που πονάει αλλά έξοδο, ανθρωπιστικό βάρος που πρέπει είτε να πληρώσει, είτε να ψοφήσει. Ακριβώς όπως τα «ευγονικά» αίσχη πριν το μεγάλο Κράχ του ’29.

Ειλικρινά, δεν βλέπω καμμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες αποφάσεις και στον Μπρέιβικ. Η μόνη διαφορα είναι στην αιτιολογία με την οποία κάποιες ζωές βαφτίζονται περιττές και κατώτερες των άλλων. Α, και στο ότι ο Μπρέιβικ είχε το θάρρος ή /και την αποκοτιά να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια και το πρόσωπο γυμνό, χωρίς να κρύβεται πίσω από μια διαταγή κι ένα νόμο.

Είχα πει πολλά για το φασισμό. Σε αρκετά είχα πει μαλακίες. Εκείνο που νιώθω τώρα είναι ότι το απεχθέστερο στο φασισμό δεν είναι η σβάστικα, το βήμα της χήνας και τα εμβατήρια, ούτε η σχεδιασμένη οικονομία και ο κεντρικός έλεγχος. Το απεχθέστερο στο φασισμό είναι το πως μετατρέπει τον άλλο, τον διαφορετικό, σε αντικείμενο που είτε το χρησιμοποιείς σαν εργαλείο, είτε το καταστρέφεις σαν άχρηστο εμπόδιο.

Και, όπως βλέπω, αυτή η άποψη δεν είναι καν μονοπώλιο του φασισμού.

Advertisement