Πούστη Δία, σε τι κόσμο μου’ταξες να ζω;

Κάτω, στο βασίλειο του Άδη, ο Πλούτωνας έχει κάνει τον Μίλγκραμ ανεμιστήρα.

Το μυαλό μου απλά τα’παιξε. Χαζοχαρούμενες γκομενίτσες σκοτώνουν παιδάκια σαν να παίζουν κομπιουτεροπαίχνιδο και μετά να γυρίζουν σπίτι για να κάνουν γαλλικό μανικιούρι και ν’ακούσουν Λέιντι Γκάγκα ή την Εθνική-μας-Βασίλω-Χρυσοπράσινο-φύλλο. Το λίνκ έχει φωτογραφία σκοτωμένου παιδιού, η οποία, μέσα στα συμφραζόμενα δεν είναι το πιο φριχτό πράγμα στο άρθρο.

Μετά απορώ γιατί όταν τρολιάζω εξωφρενικά και απάνθρωπα στους νεοφιλελεύθερους, βλέπω μετά από ένα μήνα το πολύ τις απάνθρωπες και συνειδητά ψυχοπαθείς μου προτάσεις να υπερακοντίζονται από ζουτίρια και πασοκοϋπουργούς.

Η φύση ξελογιάστηκε, όχι αστεία όπως του Σουρή, αλλά απαίσια.

Έφτασα να σκέφτομαι ότι αν ο Απόφις μας έρθει κατακέφαλα, δεν θα πρόκειται και για τόσο μεγάλη συμπαντική απώλεια.

Οργή, λύσσα και θρήνος, μόνο αυτά μου έχουν μείνει.

Advertisement