Σιβυλλικόν 10β
Οι Πεισιστρατίδες δεν παρέδωσαν την εξουσία ειρηνικά, ανάμεσα σε κούπες κρασί και λουλουδένια στεφάνια, ούτε οι Τριάκοντα έφυγαν μ’ένα χαμόγελο κι ένα νεύμα του χεριού.
Η Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι, ούτε η Αμερικάνικη ένα ξέγνοιαστο πικ νικ συμφιλίωσης και συναίνεσης.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν Γούντστοκ ούτε η Κομμούνα των Παρισίων ρέιβ πάρτι.
Είδα κι όλας πόσο ωφέλησε την ελληνική κοινωνία ο αφοπλισμός των αριστερών ανταρτών και η χριστιανική, ανεξίκακη άφεση αμαρτιών για τους συνεργάτες των Γερμανών και τους μαυραγορίτες.
Η Νέμεση δεν κρατάει ροδοπέταλα σε αβρό χεράκι… Αλλά τι θέλω και τη χρησιμοποιώ, θα με ταυτίσουν με τη λαϊκίστρια Λιάνα του φαιοκόκκινου μετώπου.
Αι σιχτίρι πια μπόμποι, σας σιχάθηκε η ψυχή μου!
Alien Penguin's Angry Feet 
6 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:21 μμ
Ενα σχόλιο, μόνο…
Επειδή έριξα σύνδεσμο προς αυτό το ποστ κάπου αλλού, και ίσως οι άνθρωποι να μην καταλαβαίνουν το σύμβολο που έβαλες σαν εικόνα.
Εϊναι η Θεά Κάλι, και το σύμβολο λέγεται Kali Yantra
http://en.wikipedia.org/wiki/Kali#In_Tantra
6 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:28 μμ
Υ.Γ. για να μην… ψάχνεις και χάνεις χρόνο, το σύνδεσμο τον έβαλα εδώ
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2011/10/05/%cf%83%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1-%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-2-%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%85%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7/comment-page-1/#comment-77790
6 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:34 μμ
Α, και ο Ζίζεκ ΔΕΝ τάσσεται «κατά της θανατικής ποινής», όπως είναι η «πολιτική ορθή» μόδα σήμερα. Π.χ. λέει κάπου:
….The key point is here that the expert rule of «biopolitics» is grounded in and conditioned by the crisis of investiture; this crisis generated the «post-metaphysical» survivalist stance of the Last Men, which ends up in an anemic spectacle of life dragging on as its own shadow. It is within this horizon that one should appreciate today’s growing rejection of death penalty: what one should be able to discern is the hidden «biopolitics» which sustains this rejection. Those who assert the «sacredness of life,» defending it against the threat of transcendent powers which parasitize on it, end up in a world in which, on behalf of its very official goal — long pleasurable life — all effective pleasures are prohibited or strictly controlled (smoking, drugs, food…). Spielberg’s Saving Private Ryan is the latest example of this survivalist attitude towards dying, with its «demystifying» presentation of war as a meaningless slaughter which nothing can really justify – as such, it provides the best possible justification for the Colin Powell’s «no-casualties-on-our-side» military doctrine.
[….]
There are two topics which determine today’s liberal tolerant attitude towards Others: the respect of Otherness, openness towards it, AND the obsessive fear of harassment — in short, the Other is OK insofar as its presence is not intrusive, insofar as the Other is not really Other… A similar structure is clearly present in how we relate to capitalist profiteering: it is OK IF it is counteracted with charitable activities — first you amass billions, then you return (part of) them to the needy… And the same goes for war, for the emergent logic of humanitarian or pacifist militarism: war is OK insofar as it really serves to bring about peace, democracy, or to create conditions for distributing humanitarian help. And does the same not hold more and more even for democracy: it is OK if it is «rethought» to include torture and a permanent emergency state, if it is cleansed of its populist «excesses,» and if the people are «mature» enough to live by it…
…However, what we were describing what cannot but appear as two opposite ideological spaces: that of the reduction of humans to bare life, to homo sacer as the dispensable object of the expert caretaking knowledge; and that of the respect for the vulnerable Other brought to extreme, of the attitude of narcissistic subjectivity which experiences itself as vulnerable, constantly exposed to a multitude of potential «harassments.» Is there a stronger contrast than the one between the respect for the Other’s vulnerability and the reduction of the Other to «mere life» regulated by the administrative knowledge?
But what if these two stances nonetheless rely on the same root, what if they are the two aspects of one and the same underlying attitude, what if they coincide in what one is tempted to designate as the contemporary case of the Hegelian «infinite judgement» which asserts the identity of opposites? What the two poles share is precisely the underlying refusal of any higher Causes, the notion that the ultimate goal of our lives is life itself. Nowhere is the complicity of these two levels clearer as in the case of the opposition to death penalty — no wonder, since (violently putting another human being to) death is, quite logically, the ultimate traumatic point of biopolitics, the politics of the administration of life. To put it in Foucauldian terms, is the abolition of death penalty not part of a certain «biopolitics» which considers crime as the result of social, psychological, ideological, etc., circumstances: the notion of the morally/legally responsible subject is an ideological fiction whose function is to cover up the network of power relations, individuals are not responsible for the crimes they commit, so they should not be punished? Is, however, the obverse of this thesis not that those who control the circumstances control the people? No wonder the two strongest industrial complexes are today the military and the medical, that of destroying and that of prolonging life…
source: http://www.lacan.com/hsacer.htm
6 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:30 μμ
Τα εργαλεία της Γαλλικής Επανάστασης δεν τα τοποθέτησα σαν παρότρυνση, αλλά σαν προειδοποίηση.
Η ύβρις φέρνει νέμεση, ή όπως λέει ο Gerald Celente “When people lose everything, they have nothing left to lose, and they lose it”.
Ενδιαφέρον αυτό που λέει ο Ζίζεκ και σημαντική τροφή για σκέψη, ιδίως μετά την εκτέλεση του Τρόυ Ντέιβις. Υπάρχει πάντως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην εν ψυχρώ εκτέλεση ενός, πιθανώς αθώου, ανθρώπου και σε ένα βίαιο ξέσπασμα λαϊκής οργής.
6 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:13 μμ
Μα ναι… δεν παρεξήγησα ότι ήταν και παρότρυνση, κιόλας (αν και δεν θα με χάλαγε και σαν τέτοια, προσωπικά, ώρες-ώρες…).
Τώρα…το θέμα της εκτέλεσης δεδηλωμένων και αποδεδειγμένων εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας είναι πολύ διαφορετικό από τη θανατική ποινή γενικά και διαπίστωσα ότι πολύς κόσμος δεν το έχει σκεφτεί χωρίς παρωπίδες.
Παίζει ρόλο και εκείνο που επεσήμανες για τη συμφωνία της Βάρκιζας, και πολλά άλλα. Κάποιος που δηλώνει «ναι, έκανα κάτι αποτρόπαιο αλλά ήταν πολιτκά αναγκαίο» όπως ο Μπρέηβικ, ενώ φανερά έχει προ-υπολογίσει ότι δεν κινδυνεύει να πάθει τίποτα… δεν είναι ίδιος με τον Τρόϋ Ντέηβις ή και με «κοινό εγκληματία». Η τεράστια ενοχή του είναι δεδομένη, όπως και η βλαβερότητά του.
Περίμενα μια ενδιαφέρουσα θεωρητική συζήτηση, αλλά στο άλλο μπλογκ είδα πολλές εξιδανικεύσεις της μη-βίας, χαρακτηρίστηκα φασίστας κιόλας κάποια στιγμή. Πολύς πασιφισμός για το τίποτα, για τη ζωή ή το κουφάρι ενός… Κορκονέα (ή πολύ χειρότερου, γιατί ο Κορκονέας ειδικά είναι και βλάκας, και… κάποτε μπορεί να βάλει και μυαλό, ενώ κάποιοι άλλοι… ποτέ).