Σιβυλλικόν 11 – Από ρόδο βγαίνει αγκάθι…

Ο πατέρας σου σκηνοθετούσε για να μας δώσει φτερά.

Εσύ σκηνοθετείς για να μας τα κόψεις.

Ο πατέρας σου με τις εκπομπές του ζωγράφιζε τα όνειρά μας.

Εσύ με την εκπομπή σου μας φτύνεις κατάμουτρα.

Ο πατέρας σου μας δίδασκε διακριτικά και με χαμόγελο.

Εσύ σκηνοθετείς τις λοιδωρίες και τα μυχτηρίσματα κομπλεξικών και ψυχανώμαλων σχολάρχηδων, που μας δείχνουν με τη δαχτυλάρα της καταδίκης και το στόμα στραβωμένο.

Τι σιχαμένα πρόσωπα, παραμορφωμένα από τη νεοφιλελεύθερη ψυχοπάθεια και τη λάιφ-στάιλ αγαμία δέχτηκες να σκηνοθετήσεις!

Εσύ, που μεγάλωσες δίπλα στην ομορφιά, πως καταδέχτηκες να σκηνοθετήσεις την ασχήμια και την κακοήθεια;

Ναι, έχω οργιστεί, αλλά η οργή μου είναι πηγμένη θλίψη.

Πίσω απ’τη δική μου δαχτυλάρα είναι, πιο πάνω απ’όλα, ένα δάκρυ κι ένα γαμώτο.

Γιατί έχουμε Ιδρύματα αντί για Παραμυθάδες, ρε γαμώτο;