Ξερρίζωμα και roundup.

Από τον ιεροεξεταστή νεοφιλελέ αριστερό και την περίτεχνα στολισμένη του μισανθρωπία, έφτασα να προτιμώ τον χρυσαυγίτη Ι******ο με τη χυδαιότητά του ή/και το τσεκούρι του και τον Πάγκαλο με την γλιτσιασμένη του χυδαιότητα και το παχύδερμο θράσος του. Τουλάχιστον αυτοί δεν το παίζουν συμπονετικοί, είναι άγριοι και απάνθρωποι με τον ωμό και σαφή τρόπο της ζούγκλας. Όταν σε βρίζουνε, ρε παιδί μου, σε βρίζουνε κανονικά, απροκάλυπτα. Ακόμα και η επιθυμία τους να σε βιάσουνε, όσο διεστραμμένη και να είναι, είναι μιας μορφής αποδοχή, αρρωστημένη και απεχθής, αλλά αποδοχή με τον αρρωστημένο, απεχθή της τρόπο. Όταν εκφράζουν την κτηνανθρωπία τους την εκφράζουν κανονικά και απλά, με όλη την ειλικρίνεια του παχύδερμου θράσους τους. Απλά και σαφώς: όλοι μαζί τα φάγαμε, είσαι μια άπλυτη που θες ένα γαμήσι για να στρώσεις, ελάτε χουντικοί και χρυσαυγίτες να σπάσουμε κεφάλια. Κι εγώ θέλω το φαϊ μου απλό, χωρίς σάλτσες και κρέμες, να ξέρω τι τρώω και αν θα το φάω. Αυτή την απαξίωση και το μη politically correct βρισίδι σχεδόν το βρίσκω διασκεδαστικό.

Από τότε που εφευρέθηκε το Politically correct και πέρασε στα χέρια εκείνων τους οποίους προοριζόταν να πολεμήσει, πολλαπλασιάστηκε η φρίκη καθώς κατέληξε υπόγεια και υπαινικτική. Στο σινεμά η υπαινισσόμενη φρίκη είναι πιο τρομαχτική από το αίμα και τ’άντερα φάτσα-κάρτα στην οθόνη.

Έχω τρολιάσει επανηλειμμένως στην Παπαροπολιτική και σε κάτι ΠΑΣΟΚόσκυλα, κραυγάζοντας ότι «Πρέπει να αλλάξουμε λαό». Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος το λέει στα σοβαρά αλλά βαριέμαι να ψάξω που το έγραψα. Και έρχεται ο Μαργαρίτας και πάλι και μου αναρτά άρθρο με τίτλο:

«Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο λαός της.»

Είναι να μην πάρεις τις πέτρες και να μην κατεβάσεις καντήλια; Είναι να μην τον φτύσεις κατάμουτρα; «Αριστερός» σου λέει. «Αριστερός»! Ούτε οι ψιμμυθιωμένοι, κεραλειμμένοι αριστοκράτες της προεπαναστατικής Γαλλίας με τις συφιλιτικές καράφλες και τα περουκίνια δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν τέτοιο πράγμα. Ο μόνος που είπε κάτι ανάλογο ήταν ο ψυχανώμαλος Καλιγούλας, ο ευφραινόμενος με την πτωμαϊνη, που ποθούσε να είχε ο Ρωμαϊκός λαός ένα και μόνο κεφάλι για να το κόψει. Και αυτό τολμάει να βάζει τίτλο στο άρθρο του «Αριστερός»!

Αν είχα την ψυχραιμία, θα έκανα παραπάνω ανάλυση. Θα σκεφτόμουν το πόσο ο αντιεθνικισμός τους οφείλεται σε έλλειψη ρατσιστικών συναισθημάτων ή σε μίσος για μια Έλλάδα και έναν λαό που «δεν αναγνώρισε το μεγαλείο τους και το υψιπετές ταλέντο τους» (=που δεν χάιδεψε τον ναρκισσισμό τους). Θα αναρωτιόμουν αν ο αθεϊσμός τους οφείλεται περισσότερο στον πόθο να καθίσουν την κωλάρα της πανσοφολογιότητάς τους στο θρόνο του θεού και στο φθόνο τους για την -ομολογουμένως άρρωστη- εξουσία των «παππούληδων» και των παρθενοκυνηγών πάνω στις γυναικούλες. Αλλά δεν έχω. Και ντρέπομαι, ντρέπομαι ειλικρινά που δεν τους είχα πάρει χαμπάρι κάμποσα χρόνια πριν. Ο Πειραιώς Σεραφείμ είναι η κορώνα και ο Νίκος Δήμου τα γράμματα στο κάλπικο νόμισμα της πνευματικής μας εξουσίας, αλλά εγώ δεν τόλμησα να γυρίσω το νόμισμα και να το δω τριδιάστατο. Τέτοια χέστρα είμαι.

Αλλά ας γυρίσω πίσω, με τον κουβά και το ξυδόπανο στη μύτη να περιηγηθώ στις «ομορφιές»  του άρθρου. Αφού λοιπόν στην αρχή ο «Αριστερός» LeGrec μας ευχαριστήσει την Ευρώπη για το χαλκά στη μύτη και το ατσάλινο περιλαίμιο γράφει:

Όταν στις κινητοποιήσεις της 28ης Οκτωβρίου, βλέπεις ακροαριστερές οργανώσεις, κοινοβουλευτικά κόμματα, απόστρατους, πατριώτες, «δεν πληρώνω», οπαδούς του Ηρακλή και χρυσαυγίτες να αποκαλούν προδότη τον πρόεδρο της δημοκρατίας και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου να χειροκροτεί, καταλαβαίνεις ότι τα επίδικα και η πολιτική έχουν γίνει μαρμελάδα και η κοινωνική συνοχή, γλιστράει πάνω της και διαλύεται.  Ο φασισμός είναι εδώ.

Επειδή η κυνοβουλευτική δημοκρατία μας δεν μπορεί ΠΟΤΕ να αρμενίζει στραβά, τότε για τον «αριστερό» μας, ο γιαλός-λαός είναι στραβός. Και μέσα στην ελιτιστική του οίηση δεν μπορεί κάν να συλλάβει ο νεοφιλελές μπόμπος ότι αυτό που συμβαίνει τώρα είναι το αντίθετο του φασισμού. Στο φασισμό, μια υπνωτισμένη και άβουλη μάζα ακολούθησε τυφλά έναν ηγέτη και τις βίαιες ομάδες του. Εδώ η βία είναι καθολική, χαοτικά συμπυκνούμενη, χωρίς ηγέτες (είναι εύγλωττο το γεγονός ότι τα διάφορα παπαγαλάκια, παπαροπολιτικές και μπόμποι βαφτίζουν φύρδην-μίγδην και ημιτυχαία ηγέτες τον Φωτόπουλο, τον Τσίπρα, τον Λυμπερόπουλο, τον Αλαβάνο, τον Σαμαρά, τον Καζάκη κ.ο.κ. χωρίς να έχουν συγκεκριμενοποιήσει κανέναν) ένα αληθινά μαζικό φαινόμενο. Κίνδυνος αλλοίωσης φυσικά υπάρχει, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχουμε «λαουτζίκο» αλλά λαό ενωμένο ενάντια σε μια κοινή απειλή για τη ζωή του.

Προσπερνώ το ξινισμένο μίσος και την παράθεση μισών αληθειών (ναι ο Έλληνας μίσησε τις φάμπρικες και τα χωράφια, αλλά γνωρίζω από πρώτο χέρι το μίσος και την περιφρόνηση των «σοσιαλιστών» γραφειοκρατών και επιστατών για τους εργάτες και τους αγρότες, οπότε ο περιφρονημένος εργάτης κι αγρότης φυσικά θα επιθυμούσε τα παιδιά του να σπουδάσουν για να ξεφύγουν τον χαρακτηρισμό «κτήνος» που τους απεύθυναν οι επιστάτες τους) και προσθέτω την παράγραφο που με έκανε να λυσσάξω:

«Μέσα στον ορυμαγδό, καταστρέφονται ζωές, διαλύονται περιουσίες, καταρρέουν σχέδια, άνθρωποι φτωχαίνουν και αυτό δεν είναι απλά κακό, είναι ολέθριο, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.»

Έτσι απλά, ρε πούστη μου το λέει, έτσι εύκολα το λέει. Φυσικά, η δική του η ζωή με τα γενναία ευρωδοσίματα και τις επιδοτήσεις φτιάχνεται. Το ότι θα πεθάνουνε καρκινοπαθείς επειδή δεν θα έχουν να πληρώσουν τα φαρμακά τους, ότι άνθρωποι πετάγονται στο δρόμο, ότι εργάτες παρακαλάνε να μπουν στη φυλακή για να φάνε και ζούν απο τις συντάξεις των υπεργήρων γονιών τους, το βάζει στην άκρη με μια κίνηση του χεριού επειδή «δεν γίνεται αλλιώς». Τόση κτηνωδία πια; Τόση ψυχοπάθεια και τόση αναισθησία μόνο στα χειρότερα κωλόπαιδα του buzz έχω δει – κι αυτά δεν δηλώνουν «αριστεροί».

Και επειδή πάντα μετά το χέσιμο, ο ελιτιστής πρέπει να ρίξει και το αποσμητικό της ηθικόλογης νουθεσίας, ιδού και οι παραινέσεις του «αριστερού» μας προς τις θλιβερές μάζες του λαουτζίκου:

Ας αυτοοργανωθεί για να επιβιώσει, ας σταθεί αλληλέγγυος στον διπλανό του και ας αφουγκραστεί αυτούς που λένε κάτι διαφορετικό,(=την καραπουτσακλάρα μου) μήπως και σ’ αυτόν τον άλλο λόγο υπάρχει ίχνος κοινής λογικής, υπάρχει ζωή(φάτε μισή φασολάδα νερόβραστη κωλοέλληνες για να τρώω εγώ το οργανικό μου τόφου με αρλουμποβλάσταρα fairtrade). Ας αποδεχτεί ότι ο πρότερος μη έντιμος βίος του (κατά τα άλλα δεν είμαστε χριστιανοί, η κακιά εκκλησία κτλ.κτλ. Καλά που δε μας είπαν να πάμε στην πυρά σαν αμαρτωλοί) συνεπάγεται και επιτήρηση και τεχνική βοήθεια και συμβουλές από τους ξένους που μάλλον καλύτερα τα κατάφεραν στο χωριό τους (Occupy Wall Street? London Riots? τυφλωμένος ακτιβιστής στη Στουτγάρδη? Κρύβε λόγια παιδί μου, φαίνεται ο αντεστραμμένος PC ρατσισμός σου).

Διαφορετικά, θα κυλιέται μέσα στα σκουπίδια, τη βία, το φασισμό και τη φτώχια που επέρχεται (ακριβώς έτσι μου μίλαγε μια λυσσασμένη θεούσα έχουσα πρόβλημα με τη σεξουαλική μου ζωή «Κυλιέσαι μέσα στο βόρβορο της αμαρτίας». Κατά τα άλλα είμαστε αντικληρικαλιστές, άθεοι, ανθρωπιστές κτλ.κτλ.κτλ.).  Και θα νομίζει ότι έτσι αντιστέκεται.

Βέβαια, όταν ρίχνεις στα σκατά κολώνια, απλώς κάνεις τη μυρωδιά της ελιτίστικης σκατίλας πιο αηδιαστική. Και ξέρω ότι σε κάποια από τις επόμενες ποστιές σου, εσύ ή ο βρυκολακάκος φίλος σου θα αρχίσουν να κλαψουρίζουν για το butthurt την επέλαση του φασισμού στη μπλογκόσφαιρα. Εσείς πάντως φτύσατε κατάμουτρα το λαό. Να το θυμάστε.

edit: Για τυχόν LeGrecs Που εξώκειλαν εδώ δώρο η αίτησις.

Advertisement