Σιβυλλικόν 16 – Ότι έχουμε θα χάσουμε, μα δε θα σε ξεχάσουμε…

[…]

Μας έδιωξαν μετά από καμιά ώρα, ευγενικά, γιατί δεν πίστευαν πως υπήρχαν Έλληνες που ανησυχούσαν για την τύχη της χώρας τους. Νόμιζαν πως ήμασταν κάτι άλλο, σκοτεινό.

[…]

Και για μια φορά είχαν δίκιο. Το χαμογελαστό σας πρόσωπο και ο μειλίχιος, κομιλφώ τρόπος με τον οποίο παρακινείτε τους Έλληνες να θυσιάσουν τη ζωή που απέκτησαν για να μετατραπούν σε ανέστιους και ακτήμονες κολλήγες στα νέα οικωλογικά μεγαλοαγροκτήματα οικωλογικώς υπευθύνων πολυεθνικών κατα προτίμηση γερμανικών ή ολλανδικών, να καταδικάσουν τα παιδιά τους στην αγραμματοσύνη της δια βίου εκπαίδευσης (=δυο σεμινάρια του κώλου και μετάβαση από ένα βάναυσο έργο σε ένα άλλο με παρελκόμενα κέρδη για τους σχεδιαστές και εισηγητές των σεμιναρίων) και να χωνέψουν ότι αν δεν ανήκουν στους αρεστούς κομπλεξικούς κοσμοπολίτες δεν έχουν θέση ανάμεσα στα επαγγέλματα της σκέψης τα οποία πλέον θα περιορίζονται στους λίγους και εκλεκτούς, μου είναι περισσότερο μισητοί και σιχαμεροί από τις αηδίες του κωλοτούμπα Καρατζαφύρερ και τις ρομποτικές ψαλμωδίες του Παπαδήμιου.

Το ξέρω ότι είμαι προγραμμένη. Τα έστω και κατ’ιδέαν ανυπότακτα θηλυκά πάντα ήταν προγραμμένα στους καιρούς των λίγων κι εκλεκτών. Αν είναι δυνατόν η άσκημη εγγονή του παπουτσή και του μπακάλη να απαιτεί αξιοπρεπή εργασία και μέλλον ανεξάρτητο – πόσο μάλλον και να μας βγάζει και γλώσσα. Κακώς που μορφώθηκε με τέτοια ψυχή βουτηγμένη στο μίσος και την υπεροψία. Λάθος του λαϊκισμού, κακή παρενέργεια της υπερδιόγκωσης της αστικής τάξης που θα διορθωθεί στις επόμενες γενιές. Τα ανυπόταχτα θηλυκά θα μένουν αμόρφωτα, μουγκά και θα ψοφάνε γρήγορα στην πενία τους στον γενναίο, νέο μας κόσμο.

Όσο μπορώ όμως, θα σας τη λέω. Όσο μπορώ και όσο προλαβαίνω.

 

Advertisement