Ματσαγγανιές…
Εάν τα συνδικάτα μας θέλουν να προσφέρουν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα ελπίδα και προοπτική, ας αναλάβουν μια γενναία πρωτοβουλία (με όλο το ρίσκο που της αναλογεί): ας προτείνουν στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ μια μικρότερη μείωση του κατώτατου μισθού, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για (α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις, (β) σταδιακή βελτίωση του κατώτατου μισθού καθώς ανακάμπτει η οικονομία, και (γ) ανάλογη μείωση των τιμών από σήμερα.
Και πώς θα τις δεσμεύσεις τις εργοδοτικές οργανώσεις, Μάνο μου; Θα τις βάλεις να ορκιστούνε (όπως το γουρούνι του Αρκά);
Γιατί, να φτιάξεις νόμους που να τις δεσμεύουν, δεν πρόκειται. Γραφειοκρατία, μπλοκάρισμα της ανταγωνιστικότητας, άστα Μάνο μου, τα ξέρουμε.
Για ελεγκτικούς μηχανισμούς; Μη φάς, έχει γλαρόσουπα. Ήδη δεν αρκούν για σήμερα, θα αρκέσουν αργότερα με τη μείωση του δημοσίου τομέα; Και μη μου πείτε για ιδιώτες που θα το αναλάβουν (κατά τα πρότυπα της BlackRock και της Lazard) γιατί θα γελάσει και η παρδαλή στρουθοκάμηλος.
Προφανώς, Μάνο μου, όπως και ολα τα άλλα σκατόψυχα νεοφιλελευθεριστήρια του ΔηΑΡιού θεωρείτε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη και ότι ο εργαζόμενος είναι λεηλατητής.
Γαμώτο, θα κλείσω την τρολιά μου. Αυτό που έλεγα σαν παρωδία της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας και κτηνωδίας, εσείς το πιστεύετε πραγματικά.
Ειλικρινά, πιο πολύ με φοβίζει το 18,3% του ΔηΑριου σας (αν είναι όντως έτσι) παρά το 3% της Χρυσής Αυγής. Πραγματικά το λέω.
Alien Penguin's Angry Feet 
8 Φεβρουαρίου, 2012 στις 3:33 μμ
Χμχμ..
Λες να γίνεται προσπάθεια να βγεί η Δη.Αρ. σαν ενα ΠΑΣΟΚ με άλλο όνομα; Δε θα μου φαινόταν απίθανο να υπάρχει μια τέτοια ελπίδα.
8 Φεβρουαρίου, 2012 στις 3:58 μμ
Εμένα μου φαίνεται πως προς τα εκεί το σπρώχνουν το πράγμα, κυρίως από την ΕΕ που φαίνεται να κερδίζει αυτόν τον γύρο του μαύρου παιχνιδιου που λέγεται «καπιταλισμός».
Και ξέρεις, «όταν στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».
8 Φεβρουαρίου, 2012 στις 10:32 μμ
Εκείνο που με τρομάζει και με αηδιάζει πιο πολύ στα τέρατα (ο Λέο ο Μαργαρίτας, ο σκατόψυχος μισέλληνας, ο minority report) που συχνάζουν σε αυτά τα μπλόγκ είναι η ψυχοπαθητική τους στάση απέναντι στον άνθρωπο. Λίγο πολύ θεωρούν ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει για να δουλεύει, για να είναι «ανταγωνιστικός» και να περιορίζει τη δημιουργικότητά του στην «καινοτομία» -να δημιουργεί καινούρια, πρωτόφαντα σκουπίδια για να καταναλώσει όχι αυτός και τα παιδιά του, αλλά οι αφεντάδες του και οι περιούσιοι της Αχρείας φυλής. Η ευημερία, ο ελεύθερος χρόνος, οι κοινωνικές συναναστροφές, ο έρωτας, η παρέα, η απλή ευτυχία του ανθρώπου είναι για την ψυχοπαθητική τους νοοτροπία απευκταίες. Δουλειά, παραγωγή, καινοτομία. Ανάπτυξη αντί εξέλιξης.
Πρόκειται για εξίσου επικίνδυνους ψυχοπαθείς με τους χρυσαυγίτες. Τουλάχιστον, οι χρυσαυγίτες σε σφάζουν και τελειώνει. Αυτοι σε εξολοθρεύουν δια της εργασίας και της έλλειψης ψυχικής τροφής σιγά-σιγά και σαδιστικά, σαν τους Ναζί των στρατοπέδων εργασίας.
Κτήνη. Κτήνη. Κτήνη.
8 Φεβρουαρίου, 2012 στις 11:11 μμ
Είναι ωραίοι πάντως, δεν μπορείς να πεις. Όταν τους στριμώχνεις στον τοίχο λένε ότι τους χαλάς τη συζήτηση.
8 Φεβρουαρίου, 2012 στις 11:26 μμ
Οι δε Ματσαγγανίες του στύλ «(α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις,» δείχνουν ότι δεν έχει καμία επαφή με το πως πραγματικά λειτουργεί η ρύθμιση της εργασίας στην Ελλάδα: (1) Οι περισσότεροι Νομοί της χώρας έχουν αυτή την περίοδο 2-3 υπαλλήλους στην Επιθεώρηση Εργασίας (2) Οι αποφάσεις της Επιθεώρησης Εργασίας δεν είναι αναγκαστικές για τον εργοδότη, μπορεί να τις παραβεί και να πάει το θέμα δικαστικά με επίλυση σε 3-5-10 χρόνια (3) Στην επιβολή προστίμων υπάρχει μια διαδικασία ενστάσεων όπου ιδίως οι μεγάλες εταιρίες με καλή νομική υποστήριξη ακυρώνουν τα πρόστιμα ή μειώνουν υπερβολικά τα ποσά που σημαίνει ότι είνα ποίο φτηνό να παρανομείς παρά να ακολουθείς την εργατική νομοθεσία.
9 Φεβρουαρίου, 2012 στις 4:56 πμ
Σερβιτορε, σ’ευχαριστω για τις λεπτομερειες. Καποια απο αυτα τα ειχα στο μυαλο μου. Να προσθετεις πραμα, να προσθετεις!
19 Φεβρουαρίου, 2012 στις 3:35 μμ
@That Crazed Alien penguin
Ως μελλων ειδικος γραματεας πληροφοριων και ανακρισεων, σε ξανα τσακωσα να με κακολογεις. Προσεχε, θα νοιωθεις την ανασα μου στο σβερκο σου καθε στιγμη!
“Παρα-λογισμοί και παρα-ηθικισμοί στο φουλ από τον αφώτιστο φιλέλληνα (ε, βέβαια, μην πούμε ότι είμαστε έλληνες, είναι μπανάλ), ”
Ψάρεμα με παραγάδι
Αποβραδίς έβγαλαν 2 κιλά κρέας από τον καταψύκτη. Αργά το μεσημέρι είχε ξεπαγώσει. Με κοφτερό μαχαίρι το έκοψαν σε κομματάκια στον πάγκο της κουζίνας, και το έβαλαν σε μια σακούλα. Πέταξαν τα κόκαλα στο δοχείο σκουπιδιών. Πήραν τα σύνεργα ψαρέματος απ’ την αποθηκούλα και μπήκαν στο αυτοκίνητο.
-Μην πας από ΑΤΤΙΚΗ να πληρώσουμε 3,5 ευρώ, πάμε από τον παλιό για Λαύριο.
– Ναι δίκιο έχεις, είπε ο Χάρης.
Η διαδρομή ήταν καλή, δεν υπήρχε πολύ κίνηση το χειμωνιάτικο απομεσήμερο. Πέρασαν την Κερατέα και σε λίγο, στα αριστερά τους, φάνηκαν οι καμινάδες της ΔΕΗ. Το παλιό LADA έστριψε δεξιά, πέρασε μέσα από την πόλη και σταμάτησε έξω από ένα σουβλατζίδικο.
Η κοιλιά του Φάνη, που είχε “πέσει” λόγω της κρίσης, γουργούριζε..
– Ρε συ Χάρη έχουμε 2 κιλά κρέας, δεν μαγειρεύουμε μισό κιλό στο σκάφος; είπε ο Φάνης .
-Δεν είμαστε αποκλεισμένοι στα χιονιά των Άνδεων να γίνουμε κανίβαλοι, είπε ο Χάρης και συμπλήρωσε, «άσε που όπως είναι πεινασμένα τα ψάρια, με μισό κιλό παραπάνω δόλωμα θα πιάσουμε τουλάχιστον ψάρια 10πλασιου βάρους»
-Καλά λες. είπε ο Φάνης και μέσα του κατηγόρησε τον εαυτό του για λαιμαργία, τσιγκουνιά και απερισκεψία .
Πήραν από ένα διπλό πιτόγυρο, 3 ευρώ έκαστος και έτρεξαν να πάρουν απ’ το διπλανό σουπερμάρκετ μια εξάδα ολλανδικές μπύρες, τις πιο φτηνές .
Τρώγοντας τον γύρο με διπλή πίττα , άνοιξαν 2 κουτιά και άρχισαν να πίνουν και να τρώνε. Έστω και αν είναι άνοιξη του 2015, αυτό είναι ευτυχία : παρέα , ένα γύρος με διπλή πίττα και 2 μπύρες ο καθένας, σκέφτηκε ο Φάνης., μου θυμίζει την εφηβεία μας το τέλος της δικτατορίας.
Και θυμήθηκε τον Θεαγένη , ένα σουβλατζίδικο στα σύνορα Χολαργού – Παπάγου και την παλιοπαρέα, τον Αντώνη, που εδώ και 25 χρόνια ήταν στην Arizona , έξω από ένα μεταλλευτικό καταυλισμό, τον Χάρη, 20 χρόνια καπετάνιο εμπορικού ναυτικού και ήδη 15 χρόνια ξέμπαρκος και ημιαπασχολούμενος, τον Γιώργο τον pop-άνθρωπο που από το 1987 ήταν στο Sao Paolo, παντρεμένος με Βραζιλιάνα και με μεγάλα πια παιδιά,…
-Πάμε να ρίξουμε τα παραγάδια στην ξέρα στην νότια μύτη της Μακρονήσου; ρώτησε ο Φάνης .
-Δεν πάω εκεί, είναι τόπος μαρτυρίου, του λέει κοφτά ο Χάρης.
– Λοιπόν ξεκόλλα, άσε με με τα ψευτοκομμουνιστικά σου, πάνε 65 χρόνια από τότε,, φώναξε ο Φάνης.
Mόλις έφαγαν, επιβιβάσθηκαν στο αυτοκίνητο, πετάξαν στο πίσω κάθισμα τα άδεια κουτιά σε μια σακούλα για ανακύκλωση αλουμινίου (50 κουτιά 1 ευρώ), προσπέρασαν την μαρίνα, που είχε σχεδόν αδειάσει ήδη από το 2013, μόνον τουρίστες και ξένοι που διέμεναν σχεδόν μόνιμα στην χωρά, έδεναν εκεί τα σκάφη τους, γιατί το ενοίκιο για ένα δεκάμετρο παλιό σκάφος σαν του Χάρη κόστιζε 4.500 το έτος, σχεδόν όσο οι ετήσιες αποδοχές ενός μισθωτού στα 24 , που έπιανε την πρώτη του δουλειά., και έφθασαν σε ένα λιμανάκι οπού είχε ρίξει άγκυρα ο Χάρης στο σκάφος του, διπλά στο σπίτι ενός φίλου του από τα καράβια, που του το πρόσεχε από κλεφτρόνια και την θαλασσοταραχή.
Ο captain Νίκος καθισμένος στην βεράντα τους χαιρέτισε.
-2 καφέδες στο 4, φώναξε ο Χάρης.
– έφτασαν!!! απάντησε μάγκικα ο Νίκος.
Έβγαλαν από το LADA δυο πανέρια , το ένα άδειο και άλλο με τα παραγάδια, την σακούλα με το δόλωμα και κάθισαν στις καρέκλες της βεράντας περιμένοντας τον Νίκο να φέρει τους τούρκικους καφέδες.
-Άντε βιάσου , θα νυχτώσει, βοήθα με να δολώσουμε , φώναξε ο Φάνης.
– Χωρίς να πιω τον καφέ μου δεν πιάνω δουλειά, είπε ο Χάρης
– Παλιοκομμουνιστή, τις 6.46 εργάσιμες ώρες το οκτάωρο τις κάνατε 4, κακοί εργαζόμενοι με βαλκάνιους εργοδότες, για αυτό έφτασε η χώρα σ’ αυτή την κατάντια, άρχισε ν’ αγορεύει ο Φάνης ενθυμούμενος τις μετρήσεις καθαρού χρόνου στο μάθημα της Οργάνωσης Παραγωγής και Διοίκησης Επιχειρήσεων που είχε διδαχθεί, πριν 40 χρόνια στο Μετσόβιο.
Οι καφέδες έφτασαν, ο Χάρης έστριψε ένα τσιγάρο, ήπιε μια ρουφηξιά και ανάβοντας το άφιλτρο στριφτό του, έπιασε την κουβέντα με τον Νίκο. Ο Φάνης είχε αρχίσει να δολώνει περνώντας κυκλικά το δολωμένο τμήμα του παραγαδιού στο άδειο πανέρι . Μετά κάμποση ώρα, φώναξε τον Χάρη να συνεχίσει γιατί ο καφές του είχε ήδη κρυώνει, αλλά αυτός είχε πιάσει για καλά την κουβέντα με τον Νίκο, για λιμάνια, κραιπάλες με λιμανίσιες γκόμενες στην Κούβα, την Βραζιλία, τον Παναμά,…
-Σκάσε επιστήμονα της κακιάς ώρας και δόλωνε, εγώ θα οδηγήσω το σκάφος πήγαινε –έλα κι εσύ θα ασχοληθείς με το ψάρεμα, είπε ο Χάρης.
Το σούρουπο, πήραν τα παραγάδια, τις προμήθειες σε σάντουιτς και πόσιμο νερό, χαιρέτισαν τον Νίκο και επιβιβασθήκαν στο σκάφος. Έβαλαν μπρος την 37 ίππων ντηζελομηχανή που κατανάλωνε μίγμα βιοντήζελ από τηγανέλαια και ντήζελ από την Βουλγαρία που έμπαινε λαθραία με μικρά εμπορικά πλοία.
-Να ανοίξουμε και τα πανιά είπε ο Φάνης.
– Ρε βλάκα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι επικρατεί νηνεμία;
-Kαλά , ίσως στον γυρισμό αύριο το πρωί να φυσάει και να κάνουμε οικονομία.
-Το σκάφος πήγαινε σιγά, η μηχανή λίγο παραπάνω από το ρελαντί.
Η αντίσταση του σκάφους είναι ανάλογη με την τρίτη δύναμη της ταχύτητας του, σκέφτηκε ο Φάνης, οπότε αν διπλασίαζαν την ταχύτητα, η κατανάλωση θα οκταπλασιαζόταν.
Στην διαδρομή συνάντησε βάρκες ερασιτεχνών και επαγγελματιών ψαράδων που έριχναν δίκτυα η παραγάδια, που θα τα σήκωναν με την ανατολή του ηλίου. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του, ο Χάρης, τελικά οδήγησε το σκάφος με κατεύθυνση ΝΑΑ, προς την ξέρα στο νότιο άκρο της Μακρονήσου, γιατί υπήρχε ένας κολπίσκος, οπού θα μπορούσαν να ρίξουν άγκυρα. Για λόγους οικονομίας θα κοιμόντουσαν στο σκάφος και θα μάζευαν τα παραγάδια μόλις ξύπναγαν.
Έριξαν την σημαδούρα και στην συνεχεία άρχισαν να απλώνουν τα παραγάδια στο σκοτεινό νερό που φώτιζε αμυδρά μια γκρίζα ημισέληνος
-Με τέτοιο δόλωμα, θα πιάσουμε πρώτο ψάρι, είπε ο Φάνης
-Ναι το δόλωμα βρωμάει χαβιάρι , καπνιστό σολομό και είναι ποτισμένο με την ακριβότερη γαλλική σαμπάνια, είπε ο Χάρης.
-Σκάσε ηλίθιε θα μας ακούσουν.
-Ποιος να βρίσκεται κοντά μας, 5 ναυτικά μιλιά ΝΑ του λιμανιού του Λαυρίου;
-Ποτέ δεν ξέρεις, απάντησε ο Φάνης
Συνέχισαν σιωπηλά να απλώνουν τα παραγάδια και όταν τέλειωσαν κατευθύνθηκαν προς τον μικρό κολπίσκο.
Πλέοντας προς τα κει, μόλις διακρίνονταν τα ερειπωμένα κτίρια του Παρθενώνα του φιλοσόφου, ακαδημαϊκού και πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Νίκος Κούνδουρος συναντά τον Μπιθικώτση, τον Βέγγο,….
Έριξαν άγκυρα κι ο Χάρης έσβησε την μηχανή. Έβγαλαν τα σάντουιτς και τις μπύρες και άρχισαν να τρώνε το βραδινό τους.
-Τελικά, ρε χοντρέ, η κρίση σου έκανε καλό, ποσά κιλά έχεις χάσει; ρώτησε ο Χάρης.
-Καμιά δεκαριά από την συντεταγμένη πτώχευση, τον Δεκέμβρη του 2013.
– Αντέχεις ακόμη, έχεις να κάψεις ακόμη …αρκετό λίπος.
-Δεν στο έλεγα, με είκοσι κιλά παραπάνω το 2012, και ετήσια κατανάλωση 4 κιλά θα αντέξω έως τον Ιανουάριο του 2017, οπότε παίρνω σύνταξη σχεδόν το 40% απ’ αυτήν που πρόβλεπα, 1000 ευρώ , μ΄ άλλα λόγια 333 σουβλάκια με διπλή πίττα .
-Καλά το μυαλό σου είναι συνέχεια στο φαγητό.
-Δεν βλέπεις τι γίνεται; Άνθρωποι πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα, εδώ και δυο χρόνια. Γιατί κάποιοι υπουργοί από προμήθειες και δημόσια έργα άρπαξαν μόνον την περίοδο του υψηλού δανεισμού από το 2000 έως το 2009, από 100 εκατομμύρια κατά μέσο όρο .ο καθένας, ενώ σκορπίζανε μίζες σε μεσαία στελέχη που ξεπερνούσαν το δεκαπλάσιο του μισθού τους.
-Καλά του κάναμε, τελικά, τον κάναμε δόλωμα για να ψαρεύουμε είπε ο Χάρης.
-Οι Έλληνες έχουν εξαιρετική ευφυΐα , δες πόσους καθηγητές έχουμε σε όλη την γη, αλλά ταυτόχρονα είμαστε παιδιά –θαύματα, ανεξαρτήτως ηλικίας, με πολύ χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, ανώριμοι και πολύ εγωιστές, άρχισε ν’ αγορεύει ο Φάνης και συνέχισε.
-Ο μαλάκας νόμισε ότι είχε πιάσει την καλή, με το ένα πόδι στον τάφο ήθελε έρωτες με την σαραντάρα και την παντρεύτηκε κιόλας. Αλλά όταν η οργάνωση τον τσάκωσε και ζήτησε τα λύτρα , τα περισσότερα από τα οποία θα πήγαιναν στον λογαριασμό για την μείωση του χρέους, στον οποίο κανένας ξεφτίλας Έλληνας εφοπλιστής, επενδυτής, μεγαλολαμόγιο δεν έβαλε δεκάρα, η γυναίκα του άλλο που δεν ήθελε.
Είχε εραστή, αφού μια φορα την βδομάδα δεν της έφθανε, άσε που’ χε γίνει σαν δράκουλας απ’ τα γηρατειά. Και αφού του κάναμε την ένεση ευθανασίας, τον καταψύξαμε στο εργοστάσιο και στην συνέχεια κόψαμε αναίμακτα τα 74 κιλά του με την κορδέλα κατεψυγμένων σε 37 κομμάτια των δυο κιλών και αποφασίσαμε να τα ξεπαγώνουμε λίγο-λίγο και να το χρησιμοποιούμε ως δόλωμα.
-Όχι σαν τους ηλίθιους τους Ιταλούς της mafia που θα τον τσιμέντωναν σε θεμελίωση οικοδομικού έργου η θα τον φούνταραν τσιμενταρισμένο ανοικτά στην θάλασσα, συμπλήρωσε περήφανα ο κοσμογυρισμένος Χάρης, και συνέχισε: άσε που η mafia με 60 δις. διαθέσιμα δανειοδοτεί τις ιταλικές επιχειρήσεις….
-Μια ζωή άχρηστος ήταν, ας γίνει τουλάχιστον μετά θάνατον χρήσιμος, συμπλήρωσε ο Φάνης.