…Κατά τα άλλα φταίνε οι «κακοί συνδικαλιστές»…

…ο λαός (και ουχί το ΛάΟΣ), ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ιλλουμινάτοι (σας έχω κατιτίς και γι’αυτούς στο μέλλον), η δραχμη, οι Metallica και η παγκόσμιος λεσβιακή συνωμοσία αλλά ποτέ οι επιχειρηματίες και ποτέ το παντοδύναμο, πάνσοφο και πανάγαθο αόρατο χέρι της αγοράς.

 

• Όντως, οι ελληνικές εξαγωγές σε όλους τους τομείς έχουν υποστεί βαρύτατα πλήγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτό που δε μας λέει ο κ. πρόεδρος είναι το γιατί. Δεν πειράζει, θα θίξω εγώ τις αιτίες, αφού ο κ. πρόεδρος δεν θέλει να τις αγγίξει.
  • Για να έχεις εξαγωγές, οφείλεις να έχεις προϊόν που να το θέλουν οι ξένες αγορές. Ο καιρός που μπορούσε η ελληνική βιομηχανία να βασίζεται στο φτηνό προϊόν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αυτό το κατάλαβαν οι Ιάπωνες ήδη από τη δεκαετία του ’50 και κάλεσαν τον William Edwards Deming για να τους βοηθήσει να βελτιώσουν τα προϊόντα τους, τις υπηρεσίες τους και τον τρόπο διοίκησης των επιχειρήσεών τους. Εδώ στην Ελλάδα τι έκαναν οι επιχειρηματίες γι’αυτό; Φρόντισαν να εξελίξουν τα προϊόντα τους ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικά; Όχι, διότι κάτι τέτοιο προϋπέθετε (α) δαπάνες, (β) δαπάνες για συνεργασία με το Σατανά, δηλαδή με κάποιο πανεπιστημιακό εργαστήριο. Ακούγεται πολύ αιχμηρή η τοποθέτησή μου αυτή, αλλά δυστυχώς ένας βασικός λόγος για τη μη απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων για την έρευνα στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε η “παλαβή Αριστερά” ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ: Ήταν και είναι το γεγονός ότι οι συνεργασίες-κοινοπραξίες ΑΕΙ ή ΤΕΙ με επιχειρήσεις για ανάπτυξη τεχνογνωσίας προϋποθέτουν συνεισφορά της επιχείρησης χρηματική ή εν είδει απασχόλησης προσωπικού της επιχείρησης για την επίτευξη των σκοπών του ερευνητικού. Ακόμη και με δεδομένο ότι το τελικό προϊόν της έρευνας θα αποτελούσε ιδιοκτησία και της επιχείρησης (δίνοντάς της ενδεχομένως ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για άμεση ή μελλοντική χρήση), ο επιχειρηματίας πάντα το έβλεπε αυτό ως “περιττό έξοδο”. Και γνωρίζω προσωπικά περίπτωση στην οποία διοίκηση γνωστότατου ομίλου εταιρειών (ο οποίος κατέρρευσε πρόσφατα εν μέσω τεραστίου οικονομικού σκανδάλου, του οποίου τα απόνερα κρατάνε μέχρι σήμερα) αρνήθηκε να συμμετάσχει σε τέτοιο πρόγραμμα επειδή θα απαιτείτο δαπάνη της τάξεως των 30 χιλιάδων ευρώ, είτε σε χρήματα είτε σε χρόνο απασχόλησης προσωπικού για συνεργασία με τους ερευνητές του πανεπιστημίου. Το σκάνδαλο πάντως που οδήγησε τον εν λόγω όμιλο στον αφανισμό ήταν της τάξεως των 500 εκατομμυρίων ευρώ, των οποίων η τύχη ακόμα αγνοείται.
  • Βεβαίως, και το ίδιο το κράτος έχει βαρύτατες ευθύνες. Όταν το ΠΑΣΟΚ άνοιγε το δρόμο για την αθρόα εισαγωγή μεταχειρισμένων λεωφορείων και φορτηγών από τη Γερμανία, ήξερε ότι καταδίκαζε τις ελληνικές βιομηχανίες οχημάτων στον αφανισμό. Κι εδώ είναι το τραγελαφικό: οι ίδιοι οι θιγόμενοι επιχειρηματίες, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, αντί να πιέσουν για την αποτροπή της θέσπισης νόμων που οδήγησαν τη χώρα σε απώλεια θέσεων εργασίας, σε εκροή κεφαλαίων και σε αμετάκλητη απώλεια τεχνογνωσίας, δεν έκαναν τίποτα απολύτως για την αποτροπή αυτών των δυσμενών για τη χώρα συνεπειών. Απλά μετέτρεψαν τις παραγωγικές τους επιχειρήσεις σε καθαρά εμπορικές (π.χ. ο Σαρακάκης, που από εκεί που είχε και δική του, αξιόλογη, τεχνογνωσία στο χώρο των λεωφορείων, κατέληξε να είναι απλά ένας εισαγωγέας). Και μη μου πει κανείς “μα τώρα τι μπορεί να κάνει ο επιχειρηματικός κλάδος;”. Πολλά μπορεί να κάνει, αν θέλει – και νομίζω ότι είναι περιττό να θυμίσω παραδείγματα υποθέσεων ωμής παρέμβασης συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων στο νομοθετικό έργο.
  • Και μια και μίλησα για νομοθετικό έργο, τόσες και τόσες φωτογραφικές ρυθμίσεις γίνανε για να ευνοηθούν μεγαλοκαρχαρίες, χάθηκε ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας να τρίξει τα δόντια στους “εθνοπατέρες” αξιώνοντας ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό καθεστώς, το οποίο (α) θα επιτρέπει σε ένα νέο επιχειρηματία να ξεκινήσει και να αναπτυχθεί, (β) θα επιτρέπει σε μια επιχείρηση να κάνει ένα μακροχρόνιο προγραμματισμό, (γ) θα κόβει τα οπίσθια του κάθε φοροφυγά/εισφοροφυγά, αντί να “ρυθμίζει χρέη” ύψους εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ;
  • Επίσης, δεν είδα τους επιχειρηματίες, που όψιμα κόπτονται για την έλλειψη εξαγωγών εκ μέρους της Ελλάδος, να αντιτίθενται στις καταστροφικές παραινέσεις της ΕΕΔΕ, η οποία, σε ημερίδες της σε διάφορα ΑΕΙ (μία εκ των οποίων μου έλαχε να παρακολουθήσω κάποτε), κήρυττε την απεμπόληση της παραγωγικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον αφανισμό του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα (τους οποίους ο ομιλητής τότε, το 1997 στη Γαλλική Σχολή των Χανίων, όπου στεγάζεται το συνεδριακό κέντρο του Πολυτεχνείου Κρήτης, παρουσίαζε περίπου ως “περιττούς”) για χάρη του τουρισμού και του τομέα των χρηματοοικονομικών, χρηματιστηριακών και επενδυτικών υπηρεσιών, δηλαδή του χρηματιστηριακού τζόγου! Δε βρέθηκε ένας επιχειρηματίας, ούτε στο ακροατήριο, ούτε πουθενά αλλού, να πει “τι είναι αυτά που λέτε;”. Δεν είδα τον επιχειρηματικό (βιοτεχνικό και βιομηχανικό) κόσμο της χώρας να διαμαρτύρεται για τη νόθευση των προγραμμάτων σπουδών των πολυτεχνικών σχολών με μαθήματα που, κάτω από κανονικές συνθήκες, προορίζονταν αποκλειστικά για φοιτητές χρηματοοικονομικών σχολών και για ανθρώπους που προαλείφονταν για να γίνουν χρηματιστές.
  • Ακόμα όμως και σ’αυτόν τον τουρισμό, που είναι η “βαριά βιομηχανία” (ας γελάσω) της Ελλάδας, το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών είναι συχνά απογοητευτικό και αρκετές φορές τρισάθλιο. Την κοροϊδία των “επιχειρηματιών” του χώρου την έχουμε ζήσει όλοι μας, όπως επίσης και την καταστροφή παραλιών στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ανάπτυξης (μπλοκάρισμα της  ελεύθερης πρόσβασης στην παραλία, ομπρελοκαθίσματα με 5 ευρώ την ταλαίπωρη ξαπλώστρα, 6 ευρώ το φραπόγαλο, ένα ersatz “beach bar”-κακέκτυπο των όσων βλέπουμε σε κάτι φτηνές αμερικάνικες ταινίες, πινακίδα “NO NUDISM HERE” – είναι και σεμνοί οι απατεώνες – και φαραωνικά εκτρώματα από μπετόν που παριστάνουν τα ξενοδοχεία και τα “ρουμς του λετ”).
• Όντως, το μεγαλύτερο μέρος της εμπορικής δραστηριότητας στην Ελλάδα (αλλά και σε κάθε ελλειμματική χώρα του κόσμου, δηλαδή σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο πλην Γερμανίας και Κίνας) είναι εσωτερική κατανάλωση.
  • Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορείς να έχεις περισσότερες εισαγωγές παρά εξαγωγές και παρ’όλα αυτά να βρίσκεται η οικονομία σου σε αξιοπρεπές επίπεδο. Αλλά για να γίνει αυτό, μήπως θα πρέπει ο ίδιος ο επιχειρηματικός κλάδος να στιγματίσει, απομονώσει, αποβάλει και αποκηρύξει κάποια μέλη του που θεωρούν μαγκιά τους να μην αποδίδουν εργοδοτικές εισφορές και να μην καταβάλλουν ΦΠΑ και μετά να αξιώνουν, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τις “θέσεις εργασίας που θα χαθούν αν η επιχείρηση οδηγηθεί στο κλείσιμο”, ρύθμιση των χρεών (δηλαδή να μην αναγκαστούν κάποιοι “κύριοι” να πληρώσουν αυτά που κλέψανε από τους πελάτες τους, από τους εργαζομένους τους, από το Δημόσιο και από τους συμπολίτες τους); Δεν θα ήταν αυτό μια έμπρακτη κίνηση καλής θέλησης εκ μέρους του επιχειρηματικού κόσμου;
  • Επιπλέον, ένας βασικός λόγος για τον οποίο είναι τελικά ζημιογόνος η εσωτερική κατανάλωση στην Ελλάδα είναι το ανησυχητικά μεγάλο μερίδιο των εισαγόμενων προϊόντων γύρω από τα οποία κινείται. Κι εδώ είναι που φταίνε κράτος και επιχειρηματίες. Πού ήταν το κράτος να αποτρέψει το κλείσιμο εργοστασίων στην Ελλάδα “γιατί τα ημερομίσθια είναι υψηλά” και τη μεταφορά της παραγωγής στη Βουλγαρία, στην Αλβανία και στην Κίνα (με το συνεπαγόμενο σκάρτεμα), πλασάροντας εισαγόμενο προϊόν σαν “εγχώριο” και ωφελούμενοι διπλά και τρίδιπλα; Πού ήταν οι άλλοι επιχειρηματίες να ξεσηκωθούν κατά των συναδέλφων τους που το κάνανε αυτό; Α, ξέχασα. Τους μιμήθηκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, γιατί κάτι τέτοιο «είναι μαγκιά».
    

Ας μην ξεχάσουμε και το ιδεολογικό και επιχειρηματικό DNA όλων αυτών των «επιχειρηματιών». Δεν θα εκπλησσόμουν αν οι περισσότεροι ήταν απόγονοι δοσιλόγων (όχι, δεν υποτάσσομαι  στον μπαμπινιωτισμό, θα το γράφω «δΟσιλόγων», όπως το έμαθα), ρουφιάνων και ταγματαλητών, οι οποίοι δημιούργησαν «επιχειρήσεις»-μαϊμούδες για ν’αρπάξουν τα κοψίδια του σχεδίου Μάρσαλ, να βοηθήσουν τα σχέδια ξεπλύματος ή διαρπαγής χρήματος ελλήνων της αλλοδαπής (*γκούχ*μπρούκληδων*γκουχ*) ή να ξεκοκκαλίσουν κονδύλια της τότε ΕΟΚ. Υπήρξε τρομερή κοινωνική μηχανική και αρνητική ευγονική -ηθελημένη και αθέλητη- εκ μέρους ΟΛΩΝ των μετεμφυλιακών καθεστώτων με υπόρρητο -ίσως όχι συνειδητό- σκοπό την εξόντωση κάθε ανεξάρτητης σκέψης και τη δημιουργία μιας χώρας αποτελούμενης από μια παθολογική ελίτ ηγούμενη μιας πλειοψηφίας άβουλων, φοβισμένων και υποταγμένων αναλωσίμων κτηνών. Φοβάμαι ότι είναι πάρα πολύ κοντά στο να πετύχουν το σκοπό τους, ειδικά τώρα που οι όμοιοί τους, οι ψυχανώμαλοι της αγοράς, λύνουν και δένουν στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

 

Advertisement