Archive for the δουλοπαροικία Category

Τι συμβαίνει με την Ελλάδα, όπως περιγράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια…

Posted in I feel poetic and wild today, IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Εχθροί του ανθρώπου, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, δουλοπαροικία, μελαγχολία on 7 Ιανουαρίου, 2013 by That Crazed Alien penguin

...από τον πρώην οικονομικό διευθυντή του ΔΝΤ, Simon Johnson.

Αν και ωραιοποιεί το ρόλο του ΔΝΤ, αφήνει να του ξεφύγουν αρκετά ανάμεσα από τις γραμμές για να καταλάβει κάποιος υποψιασμένος τι παίζεται (με κόκκινο τα γλιστρήματα που βλέπω και μπλέ η συνωμοσιολογία μου):

Typically, these countries are in a desperate economic situation for one simple reason—the powerful elites within them (άρα ο τελικός στόχος του ΔΝΤ είναι οι εθνικές ελίτ, σαν ανταγωνιστές των πολυεθνικών τράστ) overreached in good times and took too many risks. Emerging-market governments and their private-sector allies commonly form a tight-knit—and, most of the time, genteel—oligarchy, running the country rather like a profit-seeking company in which they are the controlling shareholders. When a country like Indonesia or South Korea or Russia grows, so do the ambitions of its captains of industry. As masters of their mini-universe, these people make some investments that clearly benefit the broader economy, but they also start making bigger and riskier bets. They reckon—correctly, in most cases—that their political connections will allow them to push onto the government any substantial problems that arise. (ενδιαφέρουσα και εκπληκτικά αντικειμενική περιγραφή της διαπλοκής, η οποία ενίοτε δεν είναι και τόσο αρνητική για το σύνολο)

In Russia, for instance, the private sector is now in serious trouble because, over the past five years or so, it borrowed at least $490 billion from global banks and investors on the assumption that the country’s energy sector could support a permanent increase in consumption throughout the economy. As Russia’s oligarchs spent this capital, acquiring other companies and embarking on ambitious investment plans that generated jobs, their importance to the political elite increased. Growing political support meant better access to lucrative contracts, tax breaks, and subsidies. And foreign investors could not have been more pleased; all other things being equal, they prefer to lend money to people who have the implicit backing of their national governments, even if that backing gives off the faint whiff of corruption.

But inevitably, emerging-market oligarchs get carried away; they waste money and build massive business empires on a mountain of debt. Local banks, sometimes pressured by the government, become too willing to extend credit to the elite and to those who depend on them. Overborrowing always ends badly, whether for an individual, a company, or a country. Sooner or later, credit conditions become tighter and no one will lend you money on anything close to affordable terms.

The downward spiral that follows is remarkably steep. Enormous companies teeter on the brink of default, and the local banks that have lent to them collapse. Yesterday’s “public-private partnerships” are relabeled “crony capitalism.” (Δηλαδή δεν είναι;) With credit unavailable, economic paralysis ensues, and conditions just get worse and worse. The government is forced to draw down its foreign-currency reserves to pay for imports, service debt, and cover private losses. But these reserves will eventually run out. If the country cannot right itself before that happens, it will default on its sovereign debt and become an economic pariah (ναι, είδαμε την Ισλανδία και την Αργεντινή πόσο χάλια είναι). The government, in its race to stop the bleeding, will typically need to wipe out some of the national champions—now hemorrhaging cash—and usually restructure a banking system that’s gone badly out of balance. It will, in other words, need to squeeze at least some of its oligarchs. (ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ)

Squeezing the oligarchs, though, is seldom the strategy of choice among emerging-market governments. Quite the contrary: at the outset of the crisis, the oligarchs are usually among the first to get extra help from the government, such as preferential access to foreign currency, or maybe a nice tax break, or—here’s a classic Kremlin bailout technique—the assumption of private debt obligations by the government. Under duress, generosity toward old friends takes many innovative forms. Meanwhile, needing to squeeze someone, most emerging-market governments look first to ordinary working folk—at least until the riots grow too large. (Κροκοδείλια δάκρυα…)

Eventually, as the oligarchs in Putin’s Russia now realize, some within the elite have to lose out before recovery can begin (και φυσικά ξέρετε ποιοί είναι αυτοί, ε; εκείνοι που θα δεχτούν να παίξουν το ρόλο του πειθήνιου επιστάτη). It’s a game of musical chairs: there just aren’t enough currency reserves to take care of everyone, and the government cannot afford to take over private-sector debt completely.

So the IMF staff looks into the eyes of the minister of finance and decides whether the government is serious yet. The fund will give even a country like Russia a loan eventually, but first it wants to make sure Prime Minister Putin is ready, willing, and able to be tough on some of his friends. If he is not ready to throw former pals to the wolves, the fund can wait. And when he is ready, the fund is happy to make helpful suggestions—particularly with regard to wresting control of the banking system from the hands of the most incompetent and avaricious (=τι σας είπα; τους πλέον απείθαρχους και λιγότερο συνεργάσιμους) “entrepreneurs.”

Of course, Putin’s ex-friends will fight back. They’ll mobilize allies, work the system, and put pressure on other parts of the government to get additional subsidies. In extreme cases, they’ll even try subversion—including calling up their contacts in the American foreign-policy establishment, as the Ukrainians did with some success in the late 1990s.

Many IMF programs “go off track” (a euphemism) precisely because the government can’t stay tough on erstwhile cronies, and the consequences are massive inflation or other disasters. A program “goes back on track” once the government prevails or powerful oligarchs sort out among themselves who will govern—and thus win or lose—under the IMF-supported plan. The real fight in Thailand and Indonesia in 1997 was about which powerful families would lose their banks. In Thailand, it was handled relatively smoothly. In Indonesia, it led to the fall of President Suharto and economic chaos.

From long years of experience, the IMF staff knows its program will succeed  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχααααααχ!)stabilizing the economy and enabling growth (μπουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)—only if at least some of the powerful oligarchs who did so much to create the underlying problems take a hit. This is the problem of all emerging markets.

Την τελευταία πρόταση τη διαβάσατε; Την λάβατε υπόψη σε σύγκριση με τα παραπάνω; Τρομάξατε;

Καταλάβατε τι του ξέφυγε του παίκτη;

Το πρόβλημα των αναδυόμενων αγορών είναι οι φιλόδοξοι παίκτες που απειλούν την επικυριαρχία των πολυεθνικών τραστ σε μια οικονομία.

Το ΔΝΤ, σαν το ραβδί του Πολυκράτη Θρασύβουλου του τυράννου (edit: λάθος τύραννος, χρυσαυγιτιά έκανα παλι), χτυπά αγορές που σηκώνουν, έστω και στο παραμικρό, κεφάλι και που πιθανώς -έστω και ελάχιστα- μπορεί να αποζητήσουν την ανεξαρτησία τους.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Έμμεση εξολόθρευση (δια της υπερφορολόγησης και της συμπίεσης των μιθσθών) ή υφαρπαγή δια του brain drain της δυναμικής μέσης τάξης που μπορεί να δημιουργήσει πρωτοποριακές επενδύσεις και αντικατάστασή της από μια ξενόδουλη μέση τάξη αποτελούμενη από ανίκανους, ψυχανώμαλους, χαμερπείς λούμπεν μικρομεγαλοαστούς, πλήρης κατάληψη των φυσικών πόρων και χειραγώγηση της δήθεν ελεύθερης αγοράς μέσω ιδιωτικοποιήσεων και ιδιωτικού ελέγχου κατά τρόπο που κάνει το Μαυρογιαλούρονα δείχνει Ρομπέν των Δασών.

Προσωπικά, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΠΑΡΑ Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΖΟΜΠΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ. Ο Μαυρογιαλούρος μπορεί να δείξει φιλότιμο, οι γραφειοκράτες με την ξύλινη καρδιά ποτέ.

Advertisement

Αγαπητοί ελεύθεροι επαγγελματίες…

Posted in Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Εχθροί του ανθρώπου, Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν, δουλοπαροικία, μελαγχολία, Social engineering on 20 Σεπτεμβρίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

…πως νιώθετε τώρα που, μετά τους ακαμάτηδες δημοσίους υπαλλήλους, τους μη παραγωγικούς και μισθοδοτούμενους κατά τρόπο που υπονόμευε την παραγωγή ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους ακαμάτηδες αφισοκολλητές των ΔΕΚΟ, τους τεμπέληδες αγρότες και τους παπάδες, ήρθε η σειρά σας να μπείτε στην κρεατομηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού;

Χαρείτε την υπαλληλοποίησή σας και την υπαγωγή σας σε καθεστώς ευρωπεονίας . Δεν βαριέστε, είστε και συνηθισμένοι στα δεκαοχτάωρα και εφταήμερα, απλά θα τα κάνετε για το πετρωμένο της Αχρείας Φυλής. Δεν υπάρχει πλέον κανείς να φωνάξει για σας. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί στη γαλέρα – και μάλιστα στο διπλανό σας πάγκο- που θυμούνται τι είπατε γι’αυτούς.

Ελπίζω να διασκεδάσετε και προσοχή στο σαπουνάκι.

Σα να το βλεπω μπροστα μου…

Posted in IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Εχθροί του ανθρώπου, Νέα Δουλεμπορία, Νεοφιδελεύθεροι, δουλοπαροικία, μελαγχολία, This is madness with tags on 4 Σεπτεμβρίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

(Προβλεψεις απο την τραπουλα που εχω για τις πασιεντζες, αυτη με τους σατυρους.)

Θα σωθει ειτε το πενθημερο, ειτε το οχταωρο. Και τα δυο με τιποτα. Και μαλιστα προβλεπω να γινεται το σαδιστικο: διατηρειται το πενθημερο με δυνητικα 65ωρη εργασια την εβδομαδα και διακανονισμο σε ενα ετος με μειωση των κανονικων αδειων μετ’αποδοχων στις 10 εργασιμες. Ο κανονισμος εργασιας της ΕΕ επιτρεπει εως και μηδενικες κανονικες αδειες μετ’αποδοχων, οποτε μπορειτε να αφησετε την αρρωστημενη φαντασια σας για τα ισοδυναμα να δουλεψει…

Αν δε γινουν οι παραπανω πουστιες εις βαρος του εργαζομενου μεταρρυθμισεις τωρα, θα γινουν σε ενα χρονο το πολυ.

Το σιγουρο ειναι οτι θα καταργηθουν ουσιαστικα οι αποζημιωσεις απολυσης και οι περιορισμοι στις απολυσεις.

Πολυ πιθανον, δε, και η ΕΓΣΣΕ να
Συνέχεια

Εργαζόμενε, και τώρα μπορείς να πας να συμβασιαστείς.

Posted in Faux Liberals, Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν, Λελέ και Τρολλελέ, Μικρά σημεία και οιωνοί, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Πλακίτσες, δουλοπαροικία, μελαγχολία with tags on 14 Μαΐου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Επιτέλους, τέλος στην τυρρανία των συνδικαλιστών και των λεηλατητών. Επιτέλους το αρνί κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το λύκο, ο εργαζόμενος με τον εργοδότη, ένας προς έναν, σε δίκαιη μάχη, την οποία, βεβαίως βεβαίως θα κερδίσει ο εργοδότης, ο δημιουργικός και παραγωγικός. Ο άνθρωπος θα νικήσει τον υπάνθρωπο, η φλόγα της δημιουργίας θα κατακάψει την αλητεία της λεηλασίας.

Ατομικές συμβάσεις τώρα.

Και, στο επόμενο μνημόνιο, θα πρέπει να επιτρέπεται στον εργοδότη να σωφρονίζει και σωματικώς τον εργαζόμενο (εφόσον φυσικά και ο εργαζόμενος συμφωνεί). Μια σφαλιαρίτσα, ένα τέιζερ, μια ηλεκτρονική βουκέντρα βρε αδερφέ! Εφόσον ελαφρές σωματικές βλάβες στο σπίτι του εργαζομένου κρίνονται ατιμώρητες για να μην διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, γιατι θα πρέπει να τιμωρούνται στον χώρο εργασίας, ο οποίος είναι σημαντικότερος;

Έτσι κι αλλιώς ζούμε για να δουλεύουμε, δε δουλεύουμε για να ζούμε!

Και δεν πειράζει, τώρα που θα έρθει ο Κουβέλης και οι ανθρωπιστές του στα πράγματα θα δημιουργηθεί δίχτυ ασφαλείας για τους υπανθρώπους και γυάλινο ταβάνι προστασίας για τους διανοουμένους του ορθού λόγου.

A win-win proposition for all.

Γιατί διαμαρτύρεστε;

Αν πρέπει να διαβάσετε μόνο ένα πράγμα γι’αυτό το μήνα (τουλάχιστον)

Posted in A Winner Is You, Φίλοι του ανθρώπου, Χώσε κουέρβο, δουλοπαροικία, εχθροί του μαλάκα, Zombie Globalization on 22 Μαρτίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

ας είναι αυτό το άρθρο της Arundhati Roy.

Προειδοποίηση για τους φιλόζωους: θα δείτε υπερβολικά πολλές ιερές αγελάδες να μετατρέπονται σε χαμπουργκέρ. Ίσως, ανάμεσα σε αυτές να είναι και κάποιες δικές σας, ποιός ξέρει;

Απόσπασμα εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους όσους ωρύονται για το σκάνδαλο του ΙΚΑ Καλλιθέας και εξισώνουν συνδικαλιστές με βιομήχανους (σαν να εξισώνεις τον Γιάννη Αγιάννη με τον Κυανοπώγωνα ένα πράμα) ενώ κάνουν αβαβά το σκάνδαλο της MIESENS και το γεγονός ότι έχουμε επικεφαλής της κυβέρνησής μας έναν δοτό διαπλεκόμενο της διεθνούς των ανθρωποβοσκών (Εδώ συνδεσμούλης με ενδεικτικό βιογραφικό ενός ψευδοτυχαίου ανθρωποτσοπάνη):

Interestingly, Anna Hazare’s anti-corruption movement last summer was spearheaded by three Magsaysay Award winners—Anna Hazare, Arvind Kejriwal and Kiran Bedi. One of Arvind Kejriwal’s many NGOs is generously funded by Ford Foundation. Kiran Bedi’s NGO is funded by Coca Cola and Lehman Brothers.

Though Anna Hazare calls himself a Gandhian, the law he called for—the Jan Lokpal Bill—was un-Gandhian, elitist and dangerous. A round-the-clock corporate media campaign proclaimed him to be the voice of “the people”. Unlike the Occupy Wall Street movement in the US, the Hazare movement did not breathe a word against privatisation, corporate power or economic “reforms”. On the contrary, its principal media backers successfully turned the spotlight away from massive corporate corruption scandals (which had exposed high-profile journalists too) and used the public mauling of politicians to call for the further withdrawal of discretionary powers from government, for more reforms, more privatisation. (In 2008, Anna Hazare received a World Bank award for outstanding public service). The World Bank issued a statement from Washington saying the movement “dovetailed” into its policy.

Ο Φορολογικός Βασιλίσκος III – Αναμετάδοση τρίτου.

Posted in IMF (ΔΝΤ), δουλοπαροικία, Social engineering, This is madness, Zombie Globalization on 29 Σεπτεμβρίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Το έβλεπα από το 2005 αυτό που θα συνέβαινε. Ο Κωστάκης ο Βους έκανε το πρώτο δοκιμαστικό βήμα, αλλά έφαγε τις χλαπάτσες του και δεν το τράβηξε. Βλέπεις όμως αυτός ανήκε στην κακιά Δεξιά και όπως όλοι ξέρουμε, τις μεγάλες βρωμοδουλειές τις κάνουν οι Σοσιαληστές των παραλλήλων δρόμων.

Και εδώ, σε έξι λεπτά τα λέει ο Δημήτρης Καζάκης, που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στην ανάλυση του προγράμματος social engineering  που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα -και όχι μόνο:

Τόσο οικονομικό φιλελευθερισμό είχαμε να δούμε από τον καιρό του Πολ Πότ.

Πουλάκια μου…

Posted in δουλοπαροικία on 23 Αυγούστου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες.

Για κοιτάξτε πόσο ωραία τα φέρνει ο Σκανδαλίδης, τι αθώο φαίνεται το παρακάτω κείμενο:

«Ο κ. Σκανδαλίδης προανήγγειλε στη συνέχεια την κατάθεση τροπολογίας για τις Ζώνες Υψηλής Παραγωγικότητας. Με την τροπολογία επιδιώκεται η απαλλαγή πολλών ιδιοκτητών ακινήτων από τη μεγάλη γραφειοκρατική διαδικασία που απαιτείται κατά τις συμβολαιογραφικές πράξεις, μέχρι την εκπόνηση των χαρτών για τις Ζώνες Υψηλής Παραγωγικότητας.

Όπως εξήγησε ο κ. Σκανδαλίδης το γραφειοκρατικό πλαίσιο σήμερα εμποδίζει απλές μεταβιβάσεις αγροτεμαχίων σε Ζώνες Υψηλής Παραγωγικότητας.«

Τι ετοιμάζει το πουλάκι μου; Καμμιά ομορφιά πάλι σαν εκείνη την υπέροχη σύμβαση ψηφιακής δουλοπαροικίας με την Micros**t? Μήπως μας έρχονται τίποτε επενδυτές από Κατάρ, Άπω Ανατολή, BASF, Monsanto και ετοιμάζονται να αγοράσουν αγροτική γη; Μήπως υπάρχει πρόθεση να ξαναγυρίσουμε στο υπέροχο καθεστώς των τσιφλικάδων με τους δουλοπαροίκους (και ακόμα χειρότερα, γιατί ο δουλοπάροικος τουλάχιστον κρατούσε ένα μέρος της παραγωγής του) και τους αγρότες σαν σκλάβους μισθωτούς;

Να το προσέξουμε αυτό γιατί κυκλοφορούν και όρνια επενδυτές…

Αυτούς τους επικίνδυνους προβοκάτορες σταμάτησε η ηρωϊκή κυβερνησάρα μας…

Posted in Φίλοι του ανθρώπου, δουλοπαροικία on 5 Ιουλίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Γράμματα συμπαράστασης σε τρομοκράτες;

Ωιμέ, αλί, αλί και τρισαλί, να στέλνεις γράμμα στον Αλή για να σε βομβαρδίσει!

 

Λες και δεν είχα λόγους να ντρέπομαι για την κρατική οντότητα που με αντιπροσωπεύει…

Ο φορολογικός βασιλίσκος.

Posted in IMF (ΔΝΤ), Εχθροί του ανθρώπου, Νέα Δουλεμπορία, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Πανελλήνιο Αρπακτικο Σαδιστικό Ολεθριο Κίνημα, δουλοπαροικία on 27 Ιουνίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Σαν τον βασιλίσκο του Λάνγκφορντ, στους υπολογισμους της προηγούμενης ανάρτησης κρύβεται ένα στοιχείο που μ’έκανε να παγώσω και να μουδιάσω.

Αν θέλετε να το δείτε, κοιτάξτε παρακάτω.

Ο μισθός για τον οποίο δεν προβλέπεται φόρος για το μισθωτό είναι τα 460 ευρώ.

Άρα, ένας εργοδότης/επενδυτής που δεν θέλει να επιβαρυνθεί στα έξοδα μισθοδοσίας του με φόρο στους μισθούς (και άρα να βάζει το κράτος συνεταίρο) θα πρέπει να κρατήσει τους μισθούς σε αυτό το επίπεδο, είτε με «εταιρική σύμβαση εργασίας» είτε με εκ περιτροπής εργασία και part time.

Οποιοσδήποτε επενδυτής θέλει να επενδύσει σε καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας ποιότητας (π.χ. με αμοιβή 2000 ευρώ στο χέρι το μήνα) θα τιμωρηθεί, αναγκαζόμενος να πληρώνει υπέρογκα ποσά σε φόρους και ασφαλίσεις.

Ουσιαστικά, οι επενδύσεις που δείχνει να θέλει να «τραβήξει» το κράτος είναι επιχειρήσεις που θα προσφέρουν πολλές, κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Με αυτό τον τρόπο θα μειωθεί πλασματικά η ανεργία, θα ολοκληρωθεί η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας στην επιθυμητή κοινωνία του ενός πέμπτου (το ένα πέμπτο της κοινωνίας απολαμβάνει αυτό που ξέραμε ως αξιοπρεπή διαβίωση ενώ οι υπόλοιποι φυτοζωούν τριτοκοσμικώς – αλλά κάτα τα ζουτίρια ο τριτοκοσμικός του σήμερα ζει σαν το βασιλιά του μεσαίωνα, αρα πρέπει να είναι ευχαριστημένος) ενω θα απελευθερωθούν προς ξεπούλημα αξιοποίηση ακίνητες περιουσίες (σπίτια και χωράφια) τα οποία λεηλατηθέντα θα αποτελέσουν μαγιά για τη νέα καπιταλιστική έκρηξη της Ελλάδας μέσω «αξιοποίησης» ή «ενοικίασης».

Οι επιχειρήσεις που προσκαλούνται, κυρίως αν επιτευχθεί η παραμονή μας στην ΕΕ, θα είναι επιχειρήσεις τύπου μεξικάνικης μακιλαδόρας (επιχειρήσεις όπου ο Έλληνας εργάζεται μόνο σαν ανειδίκευτος σε συνθήκες γαλέρας, παραμένει ανειδίκευτος, και παράγει προϊόντα που θα είναι αδύνατον να απολαύσει), εργοστασίου της Lidl  ή COSCO (το αφήνω εκεί γιατί θ’άρχίσω τα γαλλικά). Βλέπω ήδη γερμανούς να τρίβουν τα χέρια τους και να ξερογλείφονται.

Και ο βασιλίσκος της Τρόικας ξεκαθαρίζει στο μυαλό μου σ’ενα σενάριο φρίκης για την Ελλάδα: Οι προύχοντες και οι κλέφτες-μάγκες (συνεπικουρούμενοι απο τα σοφολογιώτατα ζουτίρια και το παπαδαριό) θα ξαναμπούν στην ανάπτυξη αλα Γκρέκ αυτοκαταβολιστικά, τρώγοντας και χωνεύοντας την μεσαία και μικρή αστική τάξη και ξαναδημιουργώντας, κατά κάποιο τρόπο, την κατάσταση επι οθωμανικής αυτοκρατορίας: θα πλουτίζουν σαν μεταπράτες, φοροεισπράκτορες, ανθρωποφύλακες και δήμιοι των νεοραγιάδων.

Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλώς θεωρία συνωμοσίας, αλλά δεν με αφήνουν ν’αγιάσω.

Υ.Γ.: Αν βγεί ο Αντωνάκης ο Δέλτα, ο κύριος της δεσποινίδας Κύκνου, μη νομίζετε, ταμάμ θα του’ρθει το σενάριο. Δεν πα’να λέει ότι θέλει ο Γαρουφαήλ και το antinews… Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι μάλλον καλύτερα θα υλοποιήσει το σενάριο που περιέγραψα και γι΄αυτό του φοράνε το στεφάνι του ήρωα με δήθεν «νουθεσίες» και «κόντρες» και το υπόλοιπο θεατράκι για «συναίνεση» και ότι τάχαμου για όλα φταίει το χαζό ο συμφοιτητής του.