Εγώ πάντως επιμένω…

Η προηγούμενη τρολιά (πριν καμι’α εβδομάδα) έβγαλε πολλά φασούλια.

Μου φαίνεται και η τωρινή θα βγάλει κι άλλα σχετικά με το μίσος και την περιφρόνηση της μνημονιακής «αριστεράς» απέναντι στον ανθρώπινο πόρο.

Όπου «ανθρώπινος πόρος» διαβάστε : ο απλός εργαζόμενος, ο οποίος δεν διαθέτει ούτε τη σκατοψυχιά, ούτε την απληστία ούτε τον πόθο για επιβολή που χρειάζεται κάποιος για να γίνει έμπορος και επιχειρηματίας που θ’απασχολεί περισσότερους από τον εαυτό του.

Μπορεί και να συνεχίσω και για την καλή αλλά αφέλη ιδέα των μικρών αυτόνομων παραγωγών (αμ, αν δεν ήσουν αφελής καβαλάρη μου, δε θα’σουν γάβρος).

Η υπόθεση, πάντως, από πονηρολογικής σκοπιάς, έχει τρομερό ενδιαφέρον.

Advertisement

Σιβυλλικόν 8 – κι αυτό όχι τόσο

«Να ψηφίσω και με τα δυο χέρια το κόμμα του Γ.Παπανδρέου, του Μόσιαλου, της Διαμαντοπούλου, του Ραγκούση, της Χαράς Κεφαλίδου.»

Δε δίνω λίνκιο, αν έχετε τη νοσηρή περιέργεια να βρείτε την πηγή της Στυγός ατάκας και ψαχτίρια γνωρίζετε.

Να ψηφίσεις κουκλα μου και με τα δύο χέρια το κόμμα που αρπάζει τάληρα από τον πλουσιοπάροχο μισθό των τετρακοσίων ευρώ το μήνα.

Να ψηφίσεις και με τα δύο χέρια το κόμμα που άφησε τα παιδιά χωρίς βιβλία και δασκάλους (το δεύτερο πιθανώς μόνιμα).

Να ψηφίσεις και με τα δύο χέρια το κόμμα που βλέπει το Σύνταγμα σαν εμπόδιο.

Να ψηφίσεις το κόμμα που σου δίνει την ηδονή να βλέπεις την κατσίκα του γείτονα να ψοφάει.

Να ψηφίσεις το κόμμα που θα σου δώσει τη δυνατότητα να δεις λάιβ διακόσιες χιλιάδες οικογένειες να γεμίζουνε τις villas miserias αλά ελληνικά και να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Να μπορέσεις επιτέλους να νιώσεις την πέτσινη καρδιά σου να σκίζεται.

Σαν τη Γκρέτα του Φάουστ που δεότανε για την ψυχή της μάνας που δηλητηρίασε, θα γράφεις μια συγκινητική ποστιά για τα ζητιανάκια που στέλνουν άσπλαχνοι γονείς για να σε πικράνουν – τι καλά που έκανες όταν χειροκροτούσες τις απολύσεις τους.

Ας βγούν στην ανέχεια διακόσιες χιλιάδες οικογένειες, μικρή θυσία αν είναι να σωθεί η πατρίς.

Και μετά για να στανιάρεις, θα δεις το Ίδρυμα με το λεπτό, εγγλέζικο χιούμορ του. Κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ της καρδιάς σου θα φροντίσει αυτό το ποιοτικό χιούμορ να είναι το μόνο που θ’ακούγεται. Όχι με το ψαλίδι της λογοκρισίας, με τη θηλιά της αφραγκίας, αναίμαχτα και αθόρυβα, κυριλέ. Επιτέλους, πχιότης!

Θα σου’λεγα κι άλλα, αλλά βαριέμαι. Θα σ’αφήσω με μια αφιέρωσις.

…

…

…

Κάτι τέτοια διαβάζω, με καβαλάνε τα διαόλια μου και θέλω να παραγγείλω έναν μετεωρίτη περιποιημένο ή μια παρόμοια αστρονομική καταστροφή να σκάσει πάνω απο την Αθήνα.

Καλύτερα ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος.

The limbo dance of libertarian depravity (part 6)

Περίμενα πώς και πώς να σκάσει στο μπάζο η είδηση για την Μενγκελικής έμπνευσης, κτηνωδίας και σκατοψυχιάς απόφαση του αγαπούλη με τις τσόντες, με το αίσθημα της ένοχης απόλαυσης που ένιωθα περιμένοντας την αντίδραση των χριστιαναράδων στην αποκάλυψη ότι ο Ντάμπλντορ είναι γκέι. Λοιπόν, η είδηση έσκασε.

Και φυσικά, το μπάζον δεν με απογοήτευσε.

«Αυτό που στην ουσία τροποποιείται είναι το ποσοστό συμμετοχής του κράτους σε τέτοια ειδική, κλειστή νοσηλεία. Εκεί που επιδοτούσε εξ ολοκλήρου τη μόνιμη νοσηλεία χρονίως πασχόντων, χορηγώντας παράλληλα στο ακέραιο τη σύνταξη, τώρα την επωμίζεται και ο ασφαλισμένος, με παρακράτηση από τη σύνταξή του, για όσο διάστημα παραμένει έγκλειστος, σιτιζόμενος και στεγαζόμενος από την κρατική υπηρεσία. Ή, αν θέλετε, αλλάζει η κάλυψη που δίνει το Κράτος και οι κοινωνικοασφαλιστικοί οργανισμοί ειδικά για τέτοια περίθαλψη.

Δεν είναι άνευ σημασίας, αυτό που προσπαθώ να προλάβω είναι τις συνήθεις παρανοήσεις τύπου «στο εξής οι συνταξιούχοι θα πληρώνουν στα νοσοκομεία για τη νοσηλεία τους!».»

 Συγγνώμη, ρε παλουκάρι μου, ποιά παρανόηση υπάρχει; Απο εκεί που οι συνταξιούχοι ανάπηροι δεν πλήρωναν τίποτε για τη νοσηλεία τους, τώρα θα πληρώνουν σε ποσοστό του πενιχρού εισοδήματός τους τη νοσηλεία τους. Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης δηλαδή. Πόσο πια μεγαλύτερη στρεψοδικία;

Κι απορώ αν αυτά τα όντα, αυτά τα γαμημένα όντα που παίρνουν και υποστηρίζουν αυτές τις αποφάσεις,  έχουν στο στήθος τους καρβουνιασμένα κούτσουρα αντί για καρδιά και λογιστικό φύλλο στο κρανίο αντί για εγκέφαλο. Λεφτα, λεφτά, λεφτά και γαμημένα λεφτά. Ο ανάπηρος γι’αυτά τα όντα δεν είναι άνθρωπος που πονάει αλλά έξοδο, ανθρωπιστικό βάρος που πρέπει είτε να πληρώσει, είτε να ψοφήσει. Ακριβώς όπως τα «ευγονικά» αίσχη πριν το μεγάλο Κράχ του ’29.

Ειλικρινά, δεν βλέπω καμμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες αποφάσεις και στον Μπρέιβικ. Η μόνη διαφορα είναι στην αιτιολογία με την οποία κάποιες ζωές βαφτίζονται περιττές και κατώτερες των άλλων. Α, και στο ότι ο Μπρέιβικ είχε το θάρρος ή /και την αποκοτιά να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια και το πρόσωπο γυμνό, χωρίς να κρύβεται πίσω από μια διαταγή κι ένα νόμο.

Είχα πει πολλά για το φασισμό. Σε αρκετά είχα πει μαλακίες. Εκείνο που νιώθω τώρα είναι ότι το απεχθέστερο στο φασισμό δεν είναι η σβάστικα, το βήμα της χήνας και τα εμβατήρια, ούτε η σχεδιασμένη οικονομία και ο κεντρικός έλεγχος. Το απεχθέστερο στο φασισμό είναι το πως μετατρέπει τον άλλο, τον διαφορετικό, σε αντικείμενο που είτε το χρησιμοποιείς σαν εργαλείο, είτε το καταστρέφεις σαν άχρηστο εμπόδιο.

Και, όπως βλέπω, αυτή η άποψη δεν είναι καν μονοπώλιο του φασισμού.

Αξιος εστίν ο μισθός και η στήριξη στο καθεστώς

Έχω στη βιβλιοθήκη μου δυο-τρία έργα του Κ.Σιμόπουλου, ο οποίος με περισσή άγρια χαρά και όχι λίγη υπερβολή ξεβρακώνει τ’αστέρια της ιστορίας. Ανάμεσα σε αυτά είναι και το «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας». Υπερβολικός μεν, παίρνει τοις μετρητοίς πολλά πράγματα και πολλές μεταφορές σαν κυριολεξία, αλλά μήπως και ο Φρόυντ δεν είπε ότι τα ψέματα, οι υπερβολές μας και οι μεταφορές μας λένε κρυφές αλήθειες; Εστω.

Τον τίτλο θυμήθηκα, μόλις, διαβάζοντας τις καθεστωτικές ειδήσεις του ευαγούς συγκροτήματος, έπεσα σε αυτή τη διακήρυξη. Διαβάζοντας την εισαγωγή, μου ήρθε κάτι σε ναυτία και αναγούλα τόσο με το κείμενο, όσο και με μερικά από τα ονόματα – με ορισμένα ονόματα πάλι απλώς κούνησα το κεφάλι γιατί δεν θα περίμενα τίποτε καλύτερο. Είπα να διαβάσω και το κανονικό, το οποίο τώρα προσέχω ότι άνοιξε στον pdf reader μου σαν «Υπεύθυνη Δήλωση». Ελπίζω να είναι ευφυώς κρυμμένη (ή υποσυνείδητη, περίπου το ίδιο μου κάνει) διαμαρτυρία και ομολογία κάποιου από τους υπογράφοντες: Το κείμενο είναι δήλωση υποταγής στο καθεστώς, σαν εκείνες τις χυδαίες δηλώσεις μεταμέλειας που υποχρεωνόντουσαν να υπογράψουν οι κομμουνιστές.

Αντιγράφω και δημοσιεύω το μνημείο ξεφτίλας και ντροπής (τα σχόλιά-αντιδράσεις μου με κόκκινο):

Τολμήστε!
Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. (Τώρα το καταλάβατε. Μετά από τουλάχιστον εξήντα χρόνια. Εντάξει για κάποιους απο εσάς  που εξαγίαζαν τους ταγματασφαλήτες το καταλαβαίνω. Δε βαριέστε, κάλλιο αργά παρά ποτέ). Η ισότιμη (ποιά;) ένταξή (ποιά;) μας στην Ευρώπη, αναγκαία (;) για την επιβίωση(;) της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας (Καλό, το άλλο με τον Μπόμπο το ξέρετε;), αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις(απο Παπανδρεου σε Καραμανλή και τανάπαλιν… θα με συγχωρέσετε που δεν το βλέπω σαν κατάκτηση;) που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά(να’ταν μόνο αυτές, καλά θα ήταν).  Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε (να δούμε, να δούμε…), καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας (ωχ κατάλαβα,κι ο Καραμαν αλής μίλαγε τη γλώσσα της υπευθυνότητας) κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης (με μισθό μετά από δεκαπέντε χρόνια υπηρεσίας το ένα τρίτο από αντίστοιχου συναδέλφου μου στην Ολλανδία, την είχα καταλάβει εδώ και πολύ καιρό)  και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης(αυτές που παίρνει η κυβέρνηση εννοείτε;).
Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων(Το λαό τον έχουμε επιεικώς χεσμένο. Εμείς, οι ευπατρίδες του πνεύματος να απευθυνθούμε στους άπλυτους; Τι λες καημένε;). Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και
πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους(Τώρα, αν μου πείτε σε τι διαφέρει αυτό από τις παραινέσεις των ευρωνταβατζήδων…). Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες (ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΖΗΤΑΤΕ ΘΥΣΙΕΣ ΓΜΤΜΝΠΣΑΣΠΕΤΑΓΕ; ΠΟΣΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΑΜΩΘΥΣΙΕΣ ΡΕ; ΖΗΣΤΕ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΖΑΜΠΑΤΖΙΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ Η ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΖΗΤΗΣΤΕ ΘΥΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ, Ε ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΑΠΟ ΚΕΙ! Αν το θεωρείτε εξύβριση, παρακαλείστε να απευθυνθείτε στον επώνυμο υπεύθυνο του ιστολογίου, τον γνωστό Ιάπωνα Νίντζα Tsimamasasu Tomouni εκ Οσάκας, Κανσάι, ευχαριστώ πολύ) που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της(αν δεν επιβιώσουν όμως και ψοφολογήσουν από την πείνα οι Έλληνες, θα υπάρξει Ελλάδα; Πάτε καλά ρε;), και να εργαστούν σκληρά(για να σας ταϊζουν;) και συστηματικά για τη νέα στροφή(Α,για να σας ταϊζουν, κατάλαβα). Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης (χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα εννοείτε, η σαν αυτή του Καραμανλή; Ευχαριστώ, δε θα πάρω τίποτε απ’τα δυο) και εθνικής ανασυγκρότησης(Ευωδία χούντας μου’ρχεται, ή είναι ιδέα μου;) που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας(σωθήκαμε!), θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία(των ελίτ,  Μπορεί οι εργαζόμενοι Έλληνες να καταντήσουν μπαγκλαντεσιανοί δουλοπάροικοι αλλά προέχει η σωτηρία ημών, του άλατος της γης και της ψυχής της πατρίδος). Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας (=»Ψοφήστε εσείς από την πείνα και την ανέχεια για να κλάνουμε εμείς στις πολυθρόνες της Ακαδημίας Αθηνών») μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή.(όσο παίρνατε τα βραβεία σας και τις θεσούλες σας καλά ήταν) Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα
χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε(για εσάς μιλάτε προφανώς, γιατί για τον εργαζόμενο συμπολίτη σας χεστήκατε, αυτός είναι χυδαίος και υπάνθρωπος, ας καταντήσει κούλης όπως του αξίζει), αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην
αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους(εδώ ένα δίκιο το’χετε, αν και για μένα το καθήκον τους συνίσταται στο να μαζέψουν τα φιλαράκια τους στον ΣΕΒ και στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, να χώσουν στις τσέπες τους πέτρες και να φουντάρουν στην Πειραϊκή για να ξεμαγαρίσει ο τόπος.).
Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών(Μήπως, αγαπητοί -το πη με μι- διανοούμενοι της χώρας πρέπει να κάνετε κι εσείς πλέον καμμιά θυσία; Οι πολίτες -ο λαός- ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΛΛΕΣ!). Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει(κι εσείς γιατί απαιτούσατε πιο πρίν την καταστροφή της ευτυχίας και της ευημερίας του λαού κι άλλες θυσίες;). Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών(φτηνά ευχολόγια και φρύδια καπαμά. Όταν απαιτείτε και άλλες θυσίες, όταν πλέον, λόγω ασιτίας και φτώχειας απειλείται η ίδια υλική ύπαρξη και η μελλοντική ευτυχία των παιδιών, είναι υποκρισία και αλητεία να μιλάτε για τα όνειρά τους. Τι όνειρα να κάνει ένα παιδί που λιμοκτονεί, που δεν έχει ένα παιχνίδι να παίξει, που του στερούν την πορτοκαλάδα της Κυριακής; Και μη μου πείτε για Κατοχή, και τα παιδιά της Κατοχής, γιατί ακόμα βλέπω τα σημάδια στην ψυχή του πατέρα μου που έζησε Κατοχή, την παραμόρφωση της ψυχής που προκαλεί η ανέχεια, η πείνα κι ο φόβος του ταγματαλήτη και που μεταφέρεται, μέσω της συμπεριφοράς και στις επόμενες γενιές. Και να που δικαιώνεται και κάπου κι ο Λαμάρκ : τα επίκτητα ψυχολογικά τραύματα μεταφέρονται και στους απογόνους. Για να τελειώσω, υποστηρίζοντας το Μνημόνιο, γεννάτε άλλη μια κατοχική γενιά, σπέρνετε κι άλλες χούντες στο μέλλον μας. Ντροπή σας. Αξίζετε εκατόν είκοσι τοις εκατό το χαρακτηρισμό του Σιμόπουλου. Ευτελείς και χαμερπείς δούλοι της εξουσίας και της ολιγαρχίας είστε όλοι σας. Θα σας έλεγα «κανισάκια της εξουσίας», αλλά λυπάμαι τα καημένα τα κανισάκια, που είναι τα πιο ευφυή κι ευαίσθητα σκυλιά.) .
Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες:

Θανάσης Βαλτινός (α, καλά, κατάλαβα)
Κική Δημουλά (*ειρωνικό χειροκρότημα*)
Απόστολος Δοξιάδης (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το νούμερο το θεωρούν σοβαρό διανοούμενο)
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αθηνά Κακούρη
Μένης Κουμανταρέας (αχ που’σαι νιότη που’δειχνες κτλ.κτλ.κτλ.)
Γιάννης Κουνέλης
Πέτρος Μάρκαρης (edit: Μάλλον λάθος ιδιότητα. Όχι πως το κάνει καλύτερο.)
Τάσος Μπουλμέτης
Βασίλης Παπαβασιλείου
Διονύσης Σαββόπουλος,  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ)
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Αλέκος Φασιανός (Κάτι είχε πει ο Νταλί, νομίζω, πως το είχε πει; «Ζωγράφε, δεν είσαι ρήτορας. Ζωγράφιζε λοιπόν και βούλωσε το στόμα σου.»)

Από την ακαδημαϊκή­επιστημονική κοινότητα:

Νίκος Αλιβιζάτος
Νάσος Βαγενάς
Γιάννης Βούλγαρης
Γιώργης Γιατρομανωλάκης (άλλος overrated αυτός)
Άγγελος Δεληβοριάς
Γιώργος Δερτιλής
Αρίστος Δοξιάδης (ο απόστολος και πωλητής της ινδοποίησης)
Ορέστης Καλογήρου
Στάθης Καλύβας (Α, καλά, γιατί δεν εκπλήσσομαι;…)
Βάσω Κιντή (α,καλα…)
Ανδρέας Κούρκουλας
Νίκος Μουζέλης (α,καλά…)
Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος
Γιώργος Παγουλάτος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
Παύλος Σούρλας
Γιάννης Στουρνάρας (Τρείς οπ’σ’εχω άντρα μ’ και τρείς οπ’μ’έχεις έξι, και τρεις του παιδιού εννιά… κάτι φωνήεντα του είχε πει ο Τέκυ)

Σταύρος Τσακυράκης
Χαρίδημος Τσούκας

Λυπάμαι παιδιά, αλλά δεν αντέχω, πάω να ξεράσω.

Υ.Γ.: Για να ξεπλύνετε τη σιχαμένη γεύση, διαβάστε εδώ. Τουλάχιστον υπάρχουν κι αυτοί οι εργάτες του δήμου, που έστω και υποκριτικά, έστω και για διαφήμιση συντάσσονται με την πλατεία.

Υ.Γ.2: Κι άλλη που τα πήρε δικαίως στο κρανίο. Θαυμάζω την αυτοσυγκράτησή της.

edit:

Υ.Γ.3: Η ελληνική διανόηση δεν έχει σωσμό…

The limbo dance of libertarian depravity (μέρος πέμπτο) + Μικρό χυδαίο προφητικό.

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες, σιχάματα.

Διαβάζω αυτό το κομμάτι και στραβώνουν τα μούτρα μου. Πόση ξυνίλα, πόσο μίσος για τον μη έχοντα! Σιχασιάρηδες αριστοκράτες που θεωρούν ομορφιά το αμάξι, το notebook, την σακούλα για να μην λερώνει το φυσικό απόριμμα την αποστειρωμένη καθαρότητα του πεζοδρομίου τους, τα όμορφα ρούχα, την επίδειξη του πλούτου τους και τρέμουν τη μέρα που αυτά δεν θα έχουν καμιά σημασία.

Οι μη έχοντες να ενοχλούνται από ένα ωραίο ρούχο, ένα καλό αυτοκίνητο, ακόμα και από μια καθαρή, τακτική πλατεία όπου παίζουν παιδιά και όπου, όσοι έχουν σκυλιά, έχουν και σακουλάκια για να μαζεύουν τα κακά τους. Θέλουν να πάνε σ’ αυτή την πλατεία και να την χαλάσουν, να μην είναι πια όμορφη, να μην είναι καθαρή, να μην παίζουν εκεί με ασφάλεια τα παιδιά με τις νταντάδες – ή τις νεαρές μαμάδες που διαβάζουν ένα βιβλίο καθισμένες στο παγκάκι, μιλούν στο κινητό ή, γιατί όχι, κάτι γράφουν, online, στο notebook τους, προσέχοντας με την άκρη του ματιού τα πιτσιρίκια τους.

Αλλά χαίρομαι όταν διαβάζω για τον φόβο σας, σιχάματα. Ξέρετε ότι η ευημερία σας είναι κλεμμένη. Ξέρετε ότι ο φτωχός θα προτιμούσε να καταστρέψει την κλεμμένη ευημερία σας, όπως καταστρέφει στην υποχώρησή του ο στρατός εκείνα που δεν θέλει να πάρει σαν λάφυρα ο εχθρός. Τρέμετε, ξεφτίλες, γενιά των boomers, γαμογενιά του πολυτεχνείου και των rangers, της κάθε κομματικής νεολέρας, χαφιέδες της χούντας που πήρατε πρασινοπορτοκαλί άφεση αμαρτιών.

Έτσι, να φοβάστε! Κι έτσι με φρίκη να δείτε μετανάστες να βρωμίζουν την ωραία σας πλατεία, παιδάκια ρομά να παίζουν στις κούνιες σας, αναρχοφρικιά να κάνουν κατάληψη στα κωλοκλάμπ σας και να παίζουν σε πεταμένους προβολείς τις ταινίες που φτιάχνατε πριν ξεπουληθείτε για ένα κουστούμι, νιγηριανούς να παίζουν τύμπανα μαζί με ινδιάνους στις πλατείες σας, την τσίκνα από το αυθεντικό κινέζικο να διώχνει τ’ακριβά σας αρώματα και το γιαπωνέζικο σούσι (πρίν το περιλάβετε εσείς, ήταν η τροφή του φτωχού ψαρά, που’ψηνε στο ξίδι το ψάρι με το οποίο άρταινε το βρασμένο του ρύζι), την πολύχρωμη και βρώμικη κι επικίνδυνη ζωή να καταστρέφει την υγιεινή σας αποστείρωση.

Έτσι, να σας βλέπω να τρέμετε την καταστροφή σας που έρχεται. Την καταστροφή που τους επιφυλάσσατε αν δεν εξημερωνόντουσαν για να γίνουν οι μπάτλερ και τα νομιστεράκια σας θα τη ζήσετε εσείς και πολύ θα το χαρώ.