Archive for the Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια Category

Τι συμβαίνει με την Ελλάδα, όπως περιγράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια…

Posted in I feel poetic and wild today, IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Εχθροί του ανθρώπου, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, δουλοπαροικία, μελαγχολία on 7 Ιανουαρίου, 2013 by That Crazed Alien penguin

...από τον πρώην οικονομικό διευθυντή του ΔΝΤ, Simon Johnson.

Αν και ωραιοποιεί το ρόλο του ΔΝΤ, αφήνει να του ξεφύγουν αρκετά ανάμεσα από τις γραμμές για να καταλάβει κάποιος υποψιασμένος τι παίζεται (με κόκκινο τα γλιστρήματα που βλέπω και μπλέ η συνωμοσιολογία μου):

Typically, these countries are in a desperate economic situation for one simple reason—the powerful elites within them (άρα ο τελικός στόχος του ΔΝΤ είναι οι εθνικές ελίτ, σαν ανταγωνιστές των πολυεθνικών τράστ) overreached in good times and took too many risks. Emerging-market governments and their private-sector allies commonly form a tight-knit—and, most of the time, genteel—oligarchy, running the country rather like a profit-seeking company in which they are the controlling shareholders. When a country like Indonesia or South Korea or Russia grows, so do the ambitions of its captains of industry. As masters of their mini-universe, these people make some investments that clearly benefit the broader economy, but they also start making bigger and riskier bets. They reckon—correctly, in most cases—that their political connections will allow them to push onto the government any substantial problems that arise. (ενδιαφέρουσα και εκπληκτικά αντικειμενική περιγραφή της διαπλοκής, η οποία ενίοτε δεν είναι και τόσο αρνητική για το σύνολο)

In Russia, for instance, the private sector is now in serious trouble because, over the past five years or so, it borrowed at least $490 billion from global banks and investors on the assumption that the country’s energy sector could support a permanent increase in consumption throughout the economy. As Russia’s oligarchs spent this capital, acquiring other companies and embarking on ambitious investment plans that generated jobs, their importance to the political elite increased. Growing political support meant better access to lucrative contracts, tax breaks, and subsidies. And foreign investors could not have been more pleased; all other things being equal, they prefer to lend money to people who have the implicit backing of their national governments, even if that backing gives off the faint whiff of corruption.

But inevitably, emerging-market oligarchs get carried away; they waste money and build massive business empires on a mountain of debt. Local banks, sometimes pressured by the government, become too willing to extend credit to the elite and to those who depend on them. Overborrowing always ends badly, whether for an individual, a company, or a country. Sooner or later, credit conditions become tighter and no one will lend you money on anything close to affordable terms.

The downward spiral that follows is remarkably steep. Enormous companies teeter on the brink of default, and the local banks that have lent to them collapse. Yesterday’s “public-private partnerships” are relabeled “crony capitalism.” (Δηλαδή δεν είναι;) With credit unavailable, economic paralysis ensues, and conditions just get worse and worse. The government is forced to draw down its foreign-currency reserves to pay for imports, service debt, and cover private losses. But these reserves will eventually run out. If the country cannot right itself before that happens, it will default on its sovereign debt and become an economic pariah (ναι, είδαμε την Ισλανδία και την Αργεντινή πόσο χάλια είναι). The government, in its race to stop the bleeding, will typically need to wipe out some of the national champions—now hemorrhaging cash—and usually restructure a banking system that’s gone badly out of balance. It will, in other words, need to squeeze at least some of its oligarchs. (ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ)

Squeezing the oligarchs, though, is seldom the strategy of choice among emerging-market governments. Quite the contrary: at the outset of the crisis, the oligarchs are usually among the first to get extra help from the government, such as preferential access to foreign currency, or maybe a nice tax break, or—here’s a classic Kremlin bailout technique—the assumption of private debt obligations by the government. Under duress, generosity toward old friends takes many innovative forms. Meanwhile, needing to squeeze someone, most emerging-market governments look first to ordinary working folk—at least until the riots grow too large. (Κροκοδείλια δάκρυα…)

Eventually, as the oligarchs in Putin’s Russia now realize, some within the elite have to lose out before recovery can begin (και φυσικά ξέρετε ποιοί είναι αυτοί, ε; εκείνοι που θα δεχτούν να παίξουν το ρόλο του πειθήνιου επιστάτη). It’s a game of musical chairs: there just aren’t enough currency reserves to take care of everyone, and the government cannot afford to take over private-sector debt completely.

So the IMF staff looks into the eyes of the minister of finance and decides whether the government is serious yet. The fund will give even a country like Russia a loan eventually, but first it wants to make sure Prime Minister Putin is ready, willing, and able to be tough on some of his friends. If he is not ready to throw former pals to the wolves, the fund can wait. And when he is ready, the fund is happy to make helpful suggestions—particularly with regard to wresting control of the banking system from the hands of the most incompetent and avaricious (=τι σας είπα; τους πλέον απείθαρχους και λιγότερο συνεργάσιμους) “entrepreneurs.”

Of course, Putin’s ex-friends will fight back. They’ll mobilize allies, work the system, and put pressure on other parts of the government to get additional subsidies. In extreme cases, they’ll even try subversion—including calling up their contacts in the American foreign-policy establishment, as the Ukrainians did with some success in the late 1990s.

Many IMF programs “go off track” (a euphemism) precisely because the government can’t stay tough on erstwhile cronies, and the consequences are massive inflation or other disasters. A program “goes back on track” once the government prevails or powerful oligarchs sort out among themselves who will govern—and thus win or lose—under the IMF-supported plan. The real fight in Thailand and Indonesia in 1997 was about which powerful families would lose their banks. In Thailand, it was handled relatively smoothly. In Indonesia, it led to the fall of President Suharto and economic chaos.

From long years of experience, the IMF staff knows its program will succeed  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχααααααχ!)stabilizing the economy and enabling growth (μπουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)—only if at least some of the powerful oligarchs who did so much to create the underlying problems take a hit. This is the problem of all emerging markets.

Την τελευταία πρόταση τη διαβάσατε; Την λάβατε υπόψη σε σύγκριση με τα παραπάνω; Τρομάξατε;

Καταλάβατε τι του ξέφυγε του παίκτη;

Το πρόβλημα των αναδυόμενων αγορών είναι οι φιλόδοξοι παίκτες που απειλούν την επικυριαρχία των πολυεθνικών τραστ σε μια οικονομία.

Το ΔΝΤ, σαν το ραβδί του Πολυκράτη Θρασύβουλου του τυράννου (edit: λάθος τύραννος, χρυσαυγιτιά έκανα παλι), χτυπά αγορές που σηκώνουν, έστω και στο παραμικρό, κεφάλι και που πιθανώς -έστω και ελάχιστα- μπορεί να αποζητήσουν την ανεξαρτησία τους.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Έμμεση εξολόθρευση (δια της υπερφορολόγησης και της συμπίεσης των μιθσθών) ή υφαρπαγή δια του brain drain της δυναμικής μέσης τάξης που μπορεί να δημιουργήσει πρωτοποριακές επενδύσεις και αντικατάστασή της από μια ξενόδουλη μέση τάξη αποτελούμενη από ανίκανους, ψυχανώμαλους, χαμερπείς λούμπεν μικρομεγαλοαστούς, πλήρης κατάληψη των φυσικών πόρων και χειραγώγηση της δήθεν ελεύθερης αγοράς μέσω ιδιωτικοποιήσεων και ιδιωτικού ελέγχου κατά τρόπο που κάνει το Μαυρογιαλούρονα δείχνει Ρομπέν των Δασών.

Προσωπικά, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΠΑΡΑ Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΖΟΜΠΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ. Ο Μαυρογιαλούρος μπορεί να δείξει φιλότιμο, οι γραφειοκράτες με την ξύλινη καρδιά ποτέ.

Advertisement

Σιβυλλικόν 23 – Λύσανδρε, μπορείς να μου πιάσεις αυτά τα τρία κρεμμυδάκια;

Posted in IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Δηθεν ΕΙΜαστε ΑΡιστεροι, Εχθροί του ανθρώπου, ΜΠΑΤΣΟΚ, Νέα Δικτατορία, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Σιβυλλικά, Τόση δημοκρατια είχαμε να δούμε από τη χούντα, μελαγχολία, This is madness, Zombie Globalization with tags on 27 Ιουλίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Το ξεπούλημα των δυο τρίτων της αγροτικής περιουσίας των Ελλήνων σε ήδη χρεωκοπημένο ιδιώτη, δεν είναι ούτε σωτηρία, ούτε μεταρρύθμιση. Ούτε καν μαλακία και αγυρτεία.
Είναι εσχάτη προδοσία, εφάμιλλη του πετσοκόμματος της ιατρικής περίθαλψης των Ελλήνων και της καταδίκης σε θάνατο των αρρώστων και απείρως χειρότερη αυτής των Έξι.
Εχουμε να κάνουμε γαλαζοπράσινοπορτοκαλί σκορδαλιά σε λίγα χρόνια…

Υ.Γ.: Ασχοληθείτε εσείς με το βλαμμένο και το κρύο του ανέκδοτο, όσο ξεπουλάνε την επισιτιστική ασφάλεια της χώρας. Εγώ, δηλαδή, που στην ηλικία της διάβαζα «Στόχο» (σικ ρε) κι έλεγα ανέκδοτα του στύλ «τάνι τάνι», «γκιο μου εκεί», «εγκώ ντεν πει για γκυναικά μου, εσύ ντεν πει τίποτε για κατσίκα μου», «Και τότε ποιός φυλάει το μαγαζί;» τι είμαι; ο Μιχαλολιάκος; Ο ρατσισμός νικιέται, πρώτα απ’όλα, με την παιδεία.
Υ.Γ.2.: Ας κάνουμε σαφές στους μέλλοντες «επενδυτές», ότι οι τίτλοι στα χωράφια που θα αρπάξει τώρα ο ιδιώτης έχουν λιγότερο κύρος από βρεμένο κωλόχαρτο – κι ας φροντίσουμε να τους υπονομεύσουμε όσο γίνεται περισσότερο.

Εργαζόμενε, και τώρα μπορείς να πας να συμβασιαστείς.

Posted in Faux Liberals, Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν, Λελέ και Τρολλελέ, Μικρά σημεία και οιωνοί, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Πλακίτσες, δουλοπαροικία, μελαγχολία with tags on 14 Μαΐου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Επιτέλους, τέλος στην τυρρανία των συνδικαλιστών και των λεηλατητών. Επιτέλους το αρνί κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το λύκο, ο εργαζόμενος με τον εργοδότη, ένας προς έναν, σε δίκαιη μάχη, την οποία, βεβαίως βεβαίως θα κερδίσει ο εργοδότης, ο δημιουργικός και παραγωγικός. Ο άνθρωπος θα νικήσει τον υπάνθρωπο, η φλόγα της δημιουργίας θα κατακάψει την αλητεία της λεηλασίας.

Ατομικές συμβάσεις τώρα.

Και, στο επόμενο μνημόνιο, θα πρέπει να επιτρέπεται στον εργοδότη να σωφρονίζει και σωματικώς τον εργαζόμενο (εφόσον φυσικά και ο εργαζόμενος συμφωνεί). Μια σφαλιαρίτσα, ένα τέιζερ, μια ηλεκτρονική βουκέντρα βρε αδερφέ! Εφόσον ελαφρές σωματικές βλάβες στο σπίτι του εργαζομένου κρίνονται ατιμώρητες για να μην διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, γιατι θα πρέπει να τιμωρούνται στον χώρο εργασίας, ο οποίος είναι σημαντικότερος;

Έτσι κι αλλιώς ζούμε για να δουλεύουμε, δε δουλεύουμε για να ζούμε!

Και δεν πειράζει, τώρα που θα έρθει ο Κουβέλης και οι ανθρωπιστές του στα πράγματα θα δημιουργηθεί δίχτυ ασφαλείας για τους υπανθρώπους και γυάλινο ταβάνι προστασίας για τους διανοουμένους του ορθού λόγου.

A win-win proposition for all.

Γιατί διαμαρτύρεστε;

Σιβυλλικόν 5

Posted in Faux Liberals, Μικρά σημεία και οιωνοί, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Σιβυλλικά on 4 Σεπτεμβρίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Ωραίοι αχυράνθρωποι, αγαπουλάκι μου με το πρώην κουκουλοφόρο (επι κακιάς, σκοταδιστικής δεξάς) άβαταρ.

Τελικά το να βρίσκεις προβλήματα με την εκκλησία του Αόρατου Παντοδύναμου, Πανάγαθου και Πάνσοφου Μεγάλου Μαγικού Μουσάτου Μπαμπά με τον χίπη γιό και το κατοικίδιο περιστέρι είναι πανεύκολο, σα να κλέβεις εκκλησία. Τώρα που το σκέφτομαι, σβήσε το «σα».

Το να βρείς προβλήματα με την Εκκλησία της Αοράτου Παντοδύναμης, Πανάγαθης και Πάνσοφης Χειρός της Αγοράς είναι πολύ δυσκολότερο.

Υ.Γ. Να γράψω ερμηνευτικό σημείωμα, να μη γράψω; Ιδού η απορία.

Σιβυλλικόν 6 – Το ρητό των Εξαρχείων

Posted in σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Σιβυλλικά on 27 Αυγούστου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Εν αμίλλαις πονηραίς, αθλιώτερος ο νικήσας.

Edit: Και μιας και βγήκανε κάτι έγγραφα απο τα wikileaks, να δώσουμε και τις ερμηνευτικές σημειώσεις (επισημάνσεις δικές μου):

(C)  Summary:  University of Athens XXXXXXXXXXXX(?) told PAO
and CAO on June 9 that student discontent with the Greek
educational system, the economy, and lack of jobs, has led to
increased violence even among traditionally mainstream student
groups (σαρπράιζ!).  He (χμμμ!) complained about preferred police  tactics to round up
and contain troublemakers within university grounds in order to
limit damage to Athens city streets and shops, as a cowardly
approach sanctioned by politicians.  XXXXXXXXXXXX has taken it upon
himself to negotiate directly with student protesters in order to
limit damage to the university, something he says suits the police
and GOG authorities just fine.  He lamented the GOG's "lost
opportunity" in 2004 to make substantial changes to the education
system, including abolishing university asylum and allowing for
private universities.  End summary.

(Διαβάστε το το τηλεγράφημα, είναι ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ)

Οι πιγκουϊνοι θυμούνται

Posted in Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Χοντρομαλακίες, καραγκιοζιλίκια, LOL on 30 Ιουνίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Τα λίνκ να διαβαστούν απαραιτήτως με τη σειρά εμφάνισης:

http://nonews-news.blogspot.com/2011/06/mass.html

Μετά αυτό,

Αυτό

και για έξτρα γέλιο αυτό.

Ο φορολογικός βασιλίσκος.

Posted in IMF (ΔΝΤ), Εχθροί του ανθρώπου, Νέα Δουλεμπορία, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Πανελλήνιο Αρπακτικο Σαδιστικό Ολεθριο Κίνημα, δουλοπαροικία on 27 Ιουνίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Σαν τον βασιλίσκο του Λάνγκφορντ, στους υπολογισμους της προηγούμενης ανάρτησης κρύβεται ένα στοιχείο που μ’έκανε να παγώσω και να μουδιάσω.

Αν θέλετε να το δείτε, κοιτάξτε παρακάτω.

Ο μισθός για τον οποίο δεν προβλέπεται φόρος για το μισθωτό είναι τα 460 ευρώ.

Άρα, ένας εργοδότης/επενδυτής που δεν θέλει να επιβαρυνθεί στα έξοδα μισθοδοσίας του με φόρο στους μισθούς (και άρα να βάζει το κράτος συνεταίρο) θα πρέπει να κρατήσει τους μισθούς σε αυτό το επίπεδο, είτε με «εταιρική σύμβαση εργασίας» είτε με εκ περιτροπής εργασία και part time.

Οποιοσδήποτε επενδυτής θέλει να επενδύσει σε καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας ποιότητας (π.χ. με αμοιβή 2000 ευρώ στο χέρι το μήνα) θα τιμωρηθεί, αναγκαζόμενος να πληρώνει υπέρογκα ποσά σε φόρους και ασφαλίσεις.

Ουσιαστικά, οι επενδύσεις που δείχνει να θέλει να «τραβήξει» το κράτος είναι επιχειρήσεις που θα προσφέρουν πολλές, κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Με αυτό τον τρόπο θα μειωθεί πλασματικά η ανεργία, θα ολοκληρωθεί η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας στην επιθυμητή κοινωνία του ενός πέμπτου (το ένα πέμπτο της κοινωνίας απολαμβάνει αυτό που ξέραμε ως αξιοπρεπή διαβίωση ενώ οι υπόλοιποι φυτοζωούν τριτοκοσμικώς – αλλά κάτα τα ζουτίρια ο τριτοκοσμικός του σήμερα ζει σαν το βασιλιά του μεσαίωνα, αρα πρέπει να είναι ευχαριστημένος) ενω θα απελευθερωθούν προς ξεπούλημα αξιοποίηση ακίνητες περιουσίες (σπίτια και χωράφια) τα οποία λεηλατηθέντα θα αποτελέσουν μαγιά για τη νέα καπιταλιστική έκρηξη της Ελλάδας μέσω «αξιοποίησης» ή «ενοικίασης».

Οι επιχειρήσεις που προσκαλούνται, κυρίως αν επιτευχθεί η παραμονή μας στην ΕΕ, θα είναι επιχειρήσεις τύπου μεξικάνικης μακιλαδόρας (επιχειρήσεις όπου ο Έλληνας εργάζεται μόνο σαν ανειδίκευτος σε συνθήκες γαλέρας, παραμένει ανειδίκευτος, και παράγει προϊόντα που θα είναι αδύνατον να απολαύσει), εργοστασίου της Lidl  ή COSCO (το αφήνω εκεί γιατί θ’άρχίσω τα γαλλικά). Βλέπω ήδη γερμανούς να τρίβουν τα χέρια τους και να ξερογλείφονται.

Και ο βασιλίσκος της Τρόικας ξεκαθαρίζει στο μυαλό μου σ’ενα σενάριο φρίκης για την Ελλάδα: Οι προύχοντες και οι κλέφτες-μάγκες (συνεπικουρούμενοι απο τα σοφολογιώτατα ζουτίρια και το παπαδαριό) θα ξαναμπούν στην ανάπτυξη αλα Γκρέκ αυτοκαταβολιστικά, τρώγοντας και χωνεύοντας την μεσαία και μικρή αστική τάξη και ξαναδημιουργώντας, κατά κάποιο τρόπο, την κατάσταση επι οθωμανικής αυτοκρατορίας: θα πλουτίζουν σαν μεταπράτες, φοροεισπράκτορες, ανθρωποφύλακες και δήμιοι των νεοραγιάδων.

Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλώς θεωρία συνωμοσίας, αλλά δεν με αφήνουν ν’αγιάσω.

Υ.Γ.: Αν βγεί ο Αντωνάκης ο Δέλτα, ο κύριος της δεσποινίδας Κύκνου, μη νομίζετε, ταμάμ θα του’ρθει το σενάριο. Δεν πα’να λέει ότι θέλει ο Γαρουφαήλ και το antinews… Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι μάλλον καλύτερα θα υλοποιήσει το σενάριο που περιέγραψα και γι΄αυτό του φοράνε το στεφάνι του ήρωα με δήθεν «νουθεσίες» και «κόντρες» και το υπόλοιπο θεατράκι για «συναίνεση» και ότι τάχαμου για όλα φταίει το χαζό ο συμφοιτητής του.

Εικοσιοχτώ σύν Πενήντα σύν Τριάντα μας κάνουν Εκατο και οχτώ (βουρδούγιο γίναμε σήμερα)

Posted in IMF (ΔΝΤ), Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Χοντρομαλακίες, paint by numbers, This is madness on 15 Φεβρουαρίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Τόσα θα φτάσουν τα πακετάκια-δωράκι που πήραν και θα πάρουν οι Ιδιωτικές μας Τραπεζάρες για να σώσουν την Ελληνική Οικονομία και οι κρατικές για να καλύψουν τα φέσια από τα αεροδάνεια και τα κομματοδάνεια και να γίνουν από φεσέγγυες φερέγγυες και να ξεπουληθούν – ειδικά εκείνη που έχει υποθηκευμένα τα μισά και βάλε χωράφια της χώρας.

Όσο το δάνειο που πήραμε για τη διάσωση της χώρας συν τρία δις ευρώπουλα.

Δηλαδή, το κράτος πήρε εκατόν δέκα δις δάνειο, για να καλύψει τα εικοσιοχτώ δις δωράκι των προηγουμένων στις τράπεζες, να δώσει ογδόντα δίς νέες εγγυήσεις στις τράπεζες, να συμμετέχει στη διάσωση της Ιρλανδίας (δεν κάνω πλάκα) και να του μείνει και ενάμισο δις για να επαναχρηματοδοτήσει τα παλιά χρέη του, να στηρίξει την ανάπτυξη και να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.

Νιώθω σα να’μαι η Αλίκη που πέρασε  από την άλλη άκρη του καθρέφτη, νιώθω σαν να’χει πεθάνει η λογική σε αυτό το κωλοχανείο.

(η είδηση από εδώ)

Υ.Γ. (‘Ασχετο αλλά χρήσιμο): Για να δούμε τις αληθινές προτάσεις και διαθέσεις ενός ηγέτη, αφαιρούμε από τις δηλώσεις του τα «ΔΕΝ» και αντιστρέφουμε τις αρνήσεις, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με προτάσεις σε μελλοντικό χρόνο.

edit: τα εκατόν τρία αφορούσαν εγγυήσεις, δεν μέτρησα τα πέντε δις σε μετρητά. Ρεζίλι έγινα, γαμωτο μου, τελείως Ιματζινιά αυτό που έκανα. Βάλτε με στο LEs-malakies, πλήζ!

edit 2: Κι ένας Πάσχος από τα παλιά για να έχω παρέα στην ξεφτίλα (για τα εικοσιοχτώ γκαρίξαμε και τώρα έκλεισε ο λαιμός μας και δε βγάζουμε άχνα για τα ογδόντα).

This

Posted in Εχθροί του ανθρώπου, Λουκουμάκια, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια on 11 Ιανουαρίου, 2011 by That Crazed Alien penguin

Ενα σχόλιο από το φόρουμ μιας απο τις επιχειρηματικές σφηκοφωλιές, που λέει πολύ μεγάλες αλήθειες για τον «καλό ιδιώτη» που «ηρωϊκά δημιουργεί σε πείσμα του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους» και άλλα τέτοια ωραία και νεοφιλελεύθερα. Φυσικά οι διάφοροι βλάκες με διδακτορικό στην παπαρολογία και αρλουμπολόγοι με πιστοποίηση ISO θα αρχίσουν να βγάζουν κραυγούλες για «ψέματα», «συκοφαντίες», «ανεκδοτολογία».

Ας πάμε όμως στο κείμενο-μαρτυρία, Οι επισημάνσεις δικές μου:

[…]Τα μεγαλύτερα συγκρότημα ξενοδοχείων στην Ελλάδα, όπου ο τουρισμός αποτελεί την βαριά βιομηχανία μας, ανήκουν στους Δασκαλαντωνακη, Αγγελόπουλο, έχουν φτιαχτεί με επιδοτήσεις (εξαγοράζοντας κυρίως μονάδες κρατικές που έμπαιναν ΣΟΛΟ μέσα, δεν γράφω λεπτομέρειες γιατί είναι δημόσιο φόρουμ) Για μένα δεν είναι και τόσο κακό αυτό γιατί χωρίς επιδοτήσεις δεν θα κατασκευάζονταν ποτέ. (Σημείωση δική μου: Να χαρώ εγώ αυτοδημιούργητους)
Ομοίως οι ΦΑΓΕ, ΔΕΛΤΑ, Chipita ΜΕΤΚΑ, ΤΙΤΑΝ κλπ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΔΗΘΕΝ ΣΥΣΚΕΥΑΣΤΗΡΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ, ΜΕ ΚΥΡΙΑ ΑΣΧΟΛΙΑ ΤΟ «ΒΑΨΙΜΟ» ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΠΑΤΑΤΩΝ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ.
Το κακό ξεκινάει από την υπερτιμολόγηση των παγίων, μηχανημάτων κλπ μέσω επιτροπών και εικονικών τιμολογίων καθώς και Κυπριακών κυρίως off shore ώστε η κρατική επιδότηση να ξεπεράσει το 100% της επένδυσης και να μείνουν και λαλακια για βίλα, μερσεντές κλπ (δεν μιλάω γενικώς και αορίστως αλλά με πλήρη προσωπική γνώση ΟΛΗΣ της διαδικασίας, μιας διαδικασίας που σου φέρνει ΕΜΕΤΟ για την απληστία των συμμετεχόντων ιδιωτών και πολιτικων/δ.υ.)
Παλιότερα ήταν χειρότερα, απλώς περναν τα λεφτά και παρατάγανε ένα γιαπί.
-Αν τώρα διάβαζες τις ανακοινώσεις των φορέων, αυτός που επιδοκίμασε περισσότερο τον νέο αναπτυξιακό ήταν ο ΣΕΒ, περίεργο θα πεις κατ αρχήν. Καθόλου περίεργο, διότι προσπαθεί να μην μπουν νέοι παίχτες στην αγορά με τους ίδιους όρους των «εχόντων και κατεχοντων», ωστε να μην υπαρχει ανταγωνισμος.
-Δεν μπορώ να επεκταθώ εδώ, πιο πολύ.
-Για την πρόταση σου τώρα, περί καταργήσεως του αναπτυξιακού, δεν είναι εύκολο σε χώρες υπό ανάπτυξη, με «δύσκολο» τραπεζικό σύστημα να γίνουν επενδύσεις χωρίς ενισχύσεις, λόγω του όγκου του χρήματος που απαιτητε. Ο αναπτυξιακός ΟΝΤΩΣ έπρεπε να είχε καταργηθεί…..και ειχε εξαγγελθει η καταργηση του……..αν την χρυση δεκαετια, το χρημα ειχε κατευθηνθει σε παραγωγικες επενδυσεις και οχι σε δικτυα διανομης καταναλωτικων προιοντων (ομως για να ειμαστε τιμιοι, εκει ηταν τα λεφτα για εναν επιχειρηματια). Τωρα παλι απο την αρχη….

Επειδή έτυχε να δουν κάποια πράγματα τα ματάκια μου, θεωρώ ότι ο τύπος λέει την αλήθεια.

Και για να διασκεδάσουμε, να σας πώ τι βλέπω στο φλιτζάνι μου;

Τώρα, κοιτάζοντας στον καφέ μου, βλέπω πίσω από ένα σίγμα μπροστά και πίσω ένα βήτα, κάμποσα άλφα, κάτι μι, ένα γάμα… τώρα τι να σας πώ κι εγώ, ερασιτέχνισσα καφετζού είμαι. Ήταν να φάνε δυο τσατάλια, σα λεφτά ένα πράγμα, αλλά έρχεται από την άλλη ένα φίδι να τους φάει. Έχει κάτι ψιλά μπροστά, θα τα φάει, αλλά δεν θα του φτάσουν. Ένα σαν μι, σαν ψι είναι με το φίδι, τι να σας πω;

Το θέμα είναι ότι ο πάτος του φλιτζανιού είναι μαύρος. Κατάμαυρος.