Σκέψου και να μην ήταν φιλελεύθερος…

Advertisement

The limbo dance of libertarian depravity (part 8)

Νεοφιλελευθερισμός+ρατσισμός = B.F.F.E. (ξανά μανά) σε συνδυασμό με μπόλικη προστυχιά και χτυπήματα κάτω από τη μέση.

Κατινιά και χυδαιότητα που μόνο ένας καθ’ημάς φιδελεύθερος (αριστερός ή παραδοσιακός) μπορεί να επιδείξει.

Μόνο η έλλειψη ρημάτων και ουσιαστικών συνουσίας σημαντικών ξεχωρίζει ορισμένους φιδελεύθερους από τον χρυσαυγίτη. Η ομοφοβία,  αν ψάξετε στο μπλόγκ που λινκάρω, είναι ακριβώς η ίδια.

The limbo dance of libertarian depravity (part 7)

Τον ξέρετε όλοι τον καλό μας τον Σωτηράκη ή zoutiri ή S G. Αυτόν που κάποτε το LLS είχε επαινέσει ως περίπου αριστερό και άξιο να φιλοξενηθεί στην «Αυγή»; Που είναι σοβαρός οικονομολόγος με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά σε αντίθεση με κάτι  τσαρλατάνους γκατζετάκηδες; Καμαρώστε τον εδώ, τον αριστερό μας και φτύστε τον μην τον ματιάσετε και πάθει κανά κακό ο φωστήρας μας!

[…]σιγουρα η σωτηρια δεν ειναι επιστροφη στην προτερη ταξη πραγματων και business as usual. Και πιθανοτατα, βραχυπροθεσμα χωρανε λιγοτεροι στην χωρα που θα προκυψει. Αντι για οδυρμο και αρνηση ομως, υπαρχει καποια αντιπροταση που μπορει να προσφερει κανεις? Ας ακουστη.[…]

Ανατριχιάσατε; Θα έπρεπε. Εμένα μου σηκώθηκε η τρίχα και από το γεγονός ότι βρέθηκαν και τρία άτομα να τον επιβραβεύσουν. Τι θα γίνει με αυτούς που δεν χωράνε -βραχυπρόθεσμα- στη χώρα; Ο μεγάλος αριστερός μας δεν έχει τα αμπλαούμπλα να πει καθαρά ότι σκέφτεται, άσε που θα χάσει liberal cred. Εμμέσως όμως φαίνεται καθαρά τι εννοεί:

[…]ναι, και γω πιθανο το θεωρω να χασουμε σημαντικους εργαζομενους. Αλλα εδω δεν συγκρινουμε first με second best αλλα fourth με fifth. Αν το ελληνικο δημοσιο δεν πεισει οτι εχει παρει μια βιωσιμη πορεια, τιποτα αλλο δεν θα μπορει να λειτουργησει καλα στην Ελλαδα. Αυτην την στιγμη οι μονοι υπαλληλοι που δεν μπορουμε να χασουμε ειναι σε εφορια και σωματα ασφαλειας. Οι αλλοι απολυομενοι μπορει να φερουν σημαντικα μεγαλυτερο καλο απο κακο.[…]

Προσέξατε τι λέει το ψυχανώμαλο μαλακισμένο; Ότι οι μόνοι που χρειάζεται το κράτος είναι τα μπατσικά που θα σπάνε τα κόκκαλα του λαού και οι έφοροι που θα ρουφήξουν και το μεδούλι από τα σπασμένα κόκκαλα. Η απόλυση των γιατρών, για το διεστραμμένο μυαλό του θα φέρει οφέλη: επιτέλους όλοι αυτοί οι άχρηστοι φτωχοί γέροι, καρκινοπαθείς και άρρωστοι θα ψοφήσουν, όπως η φύση ορίζει. Ομοίως η απόλυση των εκπαιδευτικών και η ιδιωτικοποίηση της παιδείας σημαίνει λιγότερους ανταγωνιστές και λιγότερους ταξικούς αντίπαλους με διανοητικά εφόδια να διακρίνουν και να στηλιτεύσουν την μαλακία και την κακία του. Ο φιδελεύθερος μας δεν είναι ενάντια στο κράτος, αλλά ενάντια στην κοινωνική μέριμνα. Θέλει η Ελλάδα να μετατραπεί σε ζούγκλα όπου μόνο οι πλούσιοι και οι σφογγοκωλάριοί τους σαν και του λόγου του θα μπορούν να ζουν με άνεση ενώ οι υπόλοιποι θα ψοφολογάνε κάτω από το μάτι της κάμερας του «Battle Royale Omonoia».

Δεν κρίνω αναγκαίο να επαναλάβω τα υπόλοιπα γαλλικά της αυτοκαταστροφικής μου μετεφηβείας, τα οποία περιείχαν ευχές για τη μελλοντική μετάβαση του εν λόγω παλληκαριού εις χωροχρονικόν συνεχές όπου θα είχε την αμφίβολον ευτυχία να διακριθεί ως παθητικό μέλος εις συντροφίαν προικισμένων και βινητιώντων αρρένων ως επίσης και την επιθυμία να χρησιμοποιήσω τας διδακτορικάς περγαμηνάς του ως μέσον αποκατάστασης της προσωπικής μου υγιεινής κατόπιν εναποθέσεως τελικού υποπροϊόντος πεπτικής διαδικασίας* επι του πτυχίου του.

Θα πω μόνο τούτο, μια κοινωνία που μεριμνά για την μακροημέρευσή της, την συνοχή της και την υγεία της θα έπαιρνε κάθε θεμιτό μέτρο προκειμένου ο συγκεκριμένος να αποκλειστεί από κάθε αξίωμα, θέση ή επαγγελματική δραστηριότητα που θα του έδινε την παραμικρή επιρροή στην πολιτική της και τις ζωές των μελών της. Μένω στη βλαχοκαθαρεύουσα και την γραφειακή ξύλινη γλώσσα για να μη με πάνε μέσα για εχθροπάθεια, εξύμνηση βίας, προτροπή για τρομοκρατικές πράξεις και εξύβριση ημιεπωνύμου blogger.

—

*το οποίον, κατά παράδοξον και ποιητικόν τρόπον αποτελεί, αναμεμιγμένο με μερέντα, και το κύριο περιεχόμενο της κρανιακής του κοιλότητας.

The limbo dance of libertarian depravity (part 6)

Περίμενα πώς και πώς να σκάσει στο μπάζο η είδηση για την Μενγκελικής έμπνευσης, κτηνωδίας και σκατοψυχιάς απόφαση του αγαπούλη με τις τσόντες, με το αίσθημα της ένοχης απόλαυσης που ένιωθα περιμένοντας την αντίδραση των χριστιαναράδων στην αποκάλυψη ότι ο Ντάμπλντορ είναι γκέι. Λοιπόν, η είδηση έσκασε.

Και φυσικά, το μπάζον δεν με απογοήτευσε.

«Αυτό που στην ουσία τροποποιείται είναι το ποσοστό συμμετοχής του κράτους σε τέτοια ειδική, κλειστή νοσηλεία. Εκεί που επιδοτούσε εξ ολοκλήρου τη μόνιμη νοσηλεία χρονίως πασχόντων, χορηγώντας παράλληλα στο ακέραιο τη σύνταξη, τώρα την επωμίζεται και ο ασφαλισμένος, με παρακράτηση από τη σύνταξή του, για όσο διάστημα παραμένει έγκλειστος, σιτιζόμενος και στεγαζόμενος από την κρατική υπηρεσία. Ή, αν θέλετε, αλλάζει η κάλυψη που δίνει το Κράτος και οι κοινωνικοασφαλιστικοί οργανισμοί ειδικά για τέτοια περίθαλψη.

Δεν είναι άνευ σημασίας, αυτό που προσπαθώ να προλάβω είναι τις συνήθεις παρανοήσεις τύπου «στο εξής οι συνταξιούχοι θα πληρώνουν στα νοσοκομεία για τη νοσηλεία τους!».»

 Συγγνώμη, ρε παλουκάρι μου, ποιά παρανόηση υπάρχει; Απο εκεί που οι συνταξιούχοι ανάπηροι δεν πλήρωναν τίποτε για τη νοσηλεία τους, τώρα θα πληρώνουν σε ποσοστό του πενιχρού εισοδήματός τους τη νοσηλεία τους. Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης δηλαδή. Πόσο πια μεγαλύτερη στρεψοδικία;

Κι απορώ αν αυτά τα όντα, αυτά τα γαμημένα όντα που παίρνουν και υποστηρίζουν αυτές τις αποφάσεις,  έχουν στο στήθος τους καρβουνιασμένα κούτσουρα αντί για καρδιά και λογιστικό φύλλο στο κρανίο αντί για εγκέφαλο. Λεφτα, λεφτά, λεφτά και γαμημένα λεφτά. Ο ανάπηρος γι’αυτά τα όντα δεν είναι άνθρωπος που πονάει αλλά έξοδο, ανθρωπιστικό βάρος που πρέπει είτε να πληρώσει, είτε να ψοφήσει. Ακριβώς όπως τα «ευγονικά» αίσχη πριν το μεγάλο Κράχ του ’29.

Ειλικρινά, δεν βλέπω καμμιά ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που υποστηρίζουν τέτοιες αποφάσεις και στον Μπρέιβικ. Η μόνη διαφορα είναι στην αιτιολογία με την οποία κάποιες ζωές βαφτίζονται περιττές και κατώτερες των άλλων. Α, και στο ότι ο Μπρέιβικ είχε το θάρρος ή /και την αποκοτιά να σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια και το πρόσωπο γυμνό, χωρίς να κρύβεται πίσω από μια διαταγή κι ένα νόμο.

Είχα πει πολλά για το φασισμό. Σε αρκετά είχα πει μαλακίες. Εκείνο που νιώθω τώρα είναι ότι το απεχθέστερο στο φασισμό δεν είναι η σβάστικα, το βήμα της χήνας και τα εμβατήρια, ούτε η σχεδιασμένη οικονομία και ο κεντρικός έλεγχος. Το απεχθέστερο στο φασισμό είναι το πως μετατρέπει τον άλλο, τον διαφορετικό, σε αντικείμενο που είτε το χρησιμοποιείς σαν εργαλείο, είτε το καταστρέφεις σαν άχρηστο εμπόδιο.

Και, όπως βλέπω, αυτή η άποψη δεν είναι καν μονοπώλιο του φασισμού.

The limbo dance of libertarian depravity (μέρος πέμπτο) + Μικρό χυδαίο προφητικό.

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες, σιχάματα.

Διαβάζω αυτό το κομμάτι και στραβώνουν τα μούτρα μου. Πόση ξυνίλα, πόσο μίσος για τον μη έχοντα! Σιχασιάρηδες αριστοκράτες που θεωρούν ομορφιά το αμάξι, το notebook, την σακούλα για να μην λερώνει το φυσικό απόριμμα την αποστειρωμένη καθαρότητα του πεζοδρομίου τους, τα όμορφα ρούχα, την επίδειξη του πλούτου τους και τρέμουν τη μέρα που αυτά δεν θα έχουν καμιά σημασία.

Οι μη έχοντες να ενοχλούνται από ένα ωραίο ρούχο, ένα καλό αυτοκίνητο, ακόμα και από μια καθαρή, τακτική πλατεία όπου παίζουν παιδιά και όπου, όσοι έχουν σκυλιά, έχουν και σακουλάκια για να μαζεύουν τα κακά τους. Θέλουν να πάνε σ’ αυτή την πλατεία και να την χαλάσουν, να μην είναι πια όμορφη, να μην είναι καθαρή, να μην παίζουν εκεί με ασφάλεια τα παιδιά με τις νταντάδες – ή τις νεαρές μαμάδες που διαβάζουν ένα βιβλίο καθισμένες στο παγκάκι, μιλούν στο κινητό ή, γιατί όχι, κάτι γράφουν, online, στο notebook τους, προσέχοντας με την άκρη του ματιού τα πιτσιρίκια τους.

Αλλά χαίρομαι όταν διαβάζω για τον φόβο σας, σιχάματα. Ξέρετε ότι η ευημερία σας είναι κλεμμένη. Ξέρετε ότι ο φτωχός θα προτιμούσε να καταστρέψει την κλεμμένη ευημερία σας, όπως καταστρέφει στην υποχώρησή του ο στρατός εκείνα που δεν θέλει να πάρει σαν λάφυρα ο εχθρός. Τρέμετε, ξεφτίλες, γενιά των boomers, γαμογενιά του πολυτεχνείου και των rangers, της κάθε κομματικής νεολέρας, χαφιέδες της χούντας που πήρατε πρασινοπορτοκαλί άφεση αμαρτιών.

Έτσι, να φοβάστε! Κι έτσι με φρίκη να δείτε μετανάστες να βρωμίζουν την ωραία σας πλατεία, παιδάκια ρομά να παίζουν στις κούνιες σας, αναρχοφρικιά να κάνουν κατάληψη στα κωλοκλάμπ σας και να παίζουν σε πεταμένους προβολείς τις ταινίες που φτιάχνατε πριν ξεπουληθείτε για ένα κουστούμι, νιγηριανούς να παίζουν τύμπανα μαζί με ινδιάνους στις πλατείες σας, την τσίκνα από το αυθεντικό κινέζικο να διώχνει τ’ακριβά σας αρώματα και το γιαπωνέζικο σούσι (πρίν το περιλάβετε εσείς, ήταν η τροφή του φτωχού ψαρά, που’ψηνε στο ξίδι το ψάρι με το οποίο άρταινε το βρασμένο του ρύζι), την πολύχρωμη και βρώμικη κι επικίνδυνη ζωή να καταστρέφει την υγιεινή σας αποστείρωση.

Έτσι, να σας βλέπω να τρέμετε την καταστροφή σας που έρχεται. Την καταστροφή που τους επιφυλάσσατε αν δεν εξημερωνόντουσαν για να γίνουν οι μπάτλερ και τα νομιστεράκια σας θα τη ζήσετε εσείς και πολύ θα το χαρώ.

 

The limbo dance of libertarian depravity (Μέρος τέταρτον)

«Φιλελεύθερη συμμαχία»+»Χρυσή Αυγή»= B.F.F.E.

Με τρώνε τα δάχτυλά μου να τσιτάρω Μουσολίνι, αλλά νιώθω στα κόκαλά μου ότι θα έχω κι άλλη ευκαιρία…

 

The limbo dance of libertarian depravity (μέρος τρίτον)

Από τη μεγάλη σκατιέρα διαδικτυακή κοινότητα του μπαζ, ένα μελλοντικό βραβείο Μαρίας Αντουανέτας εξαιρετικό δείγμα της υψηλής κοινωνικής συνείδησης, του πατριωτισμού και της μεγαλοψυχίας των καθ’ημάς φιλελευθέρων.

Μισώ ανεξαιρέτως όλους τους έλληνες αλλά τουλάχιστον οι όντως αδύνατοι δε με εμποδίζουν να πάω για μεσημεριανό στο Pasaji.

 

Το προηγούμενο μέρος της σειράς εδώ.

The limbo dance of libertarian depravity (Μέρος δεύτερον)

(Για το προηγούμενο εδώ.)

Άιντε, πάμε και λίγο παρακάτω ακόμα!

Αφενός, η προσαρμοστικότητα είναι και μέρος τής νοημοσύνης, όπως είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις.

Αφετέρου, αν κάποιος δεν έχει εισόδημα και πρεστίζ, αλλά ούτε και τις ικανότητες να τα αποκτήσει τώρα που είναι με το πιστόλι στον κρόταφο, δικαιούμαι να τον θεωρώ δευτερευούσης αξίας. Ξέρω ότι ακούγεται σκληρό, αλλά τι σημαίνει αξιοκρατία τελικά;

Ουδέν σχόλιον.

The limbo dance of libertarian depravity (Μέρος πρώτον)

Πόσο κάτω μπορεί να πέσει ένας libertarian?

Η απάντηση είναι: ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.

Καμαρώστε έναν «λεβέντη» (και δεν είναι ο μόνος) να εισηγείται την επαναφορά της δουλείας.