Archive for the μελαγχολία Category

Ελέω Θεού Ελληνική Παθοκρατία

Posted in Ναζήδες χωρίς σβάστικα, μελαγχολία on 23 Ιανουαρίου, 2014 by That Crazed Alien penguin

…γι’αυτό μπήκαμε ρε στρέητ μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Για να γίνει η Ελλάδα το Μπέλσεν της και οι Έλληνες οι Άιχμαν και οι Γκρέζε της; Για να γίνουμε το κοπρόσκυλο που δαγκώνει τους φουκαράδες που ζητιανεύουν στην πόρτα της και ο τραμπούκος που κάνει τη βρωμοδουλειά της;

Δεν ξέρω τι να πω. Ντρέπομαι απίστευτα γι’αυτό που έγινε. Ντρέπομαι, γιατί μυρίζω την τσίκνα του κρέατος που βγαίνει από τις καμινάδες του εργοστασίου και ξέρω τι γίνεται μέσα στο γαμημένο το εργοστάσιο. Ντρέπομαι γιατί δεν μπορώ να πω «δεν ξέρω».

Έτσι λοιπόν τελειώνει αυτό το έθνος, στην ξεφτίλα και τη ντροπή, σαν εσχατόγερος με αλτσχάιμερ. Ούτε να οργιστώ δεν αντέχω.

Αν υπάρχει κοσμική δικαιοσύνη, την έχουμε κάτσει όλοι μας.

Advertisement

Αχ κύριε Σαραντάκο μου…

Posted in φιλελεχες, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Ακραία Ιντερνετικά φαινόμενα, Μπάζα και κόπρανα, Τρολλιές, καραγκιοζιλίκια, μελαγχολία, This is madness on 15 Μαρτίου, 2013 by That Crazed Alien penguin

…δεν ξέρατε, δε ρωτάγατε;

Δε φτάνει που θίξατε τον σεπτό σύμβουλο του πάνσεπτου εκσυγχρονιστή πορδηπουργού της ελέω θεού ακροκεντροδεξιάς ευρωπαϊκής νεοφιλελέ κυβερνησάρας μας, δηλώσατε κιόλας ότι είστε συντάκτης της «Αυγής».

Φρικτέ και εξωλέστατε υπάνθρωπε, αναρχοσυμμορίτη της δραχμής, κουμουνιστοφασίστα σφαγέα με το κονσερβοκούτι, οπισθοδρομικέ υποστηρικτή των λιγδερών κτηνών με τα τριχωτά χέρια και τα μαύρα νύχια που αποτελούν την «τάξη» των εργαζομένων, συνένοχε των επιόρκων του δημοσίου! Θα ήταν προτιμότερο να δηλώνατε σοδομιστής αγέννητων προβάτων και να υπερασπίζατε τη φιλελευθεροποίηση του επαγγέλματος της πορνείας και το άνοιγμά της στους ανηλίκους, καθώς ένα εκπορνευόμενο ανήλικο εξασφαλίζει μια άνετη ζωή με πρόσβαση στα σώματα και τους εγκεφάλους των προχώ ευρωπέων έτσι ωστε να ανοίξουν, πλην των άλλων και τα μυαλά τους, όπως στο success story του ΔΝΤ, την Ταϋλάνδη. Θα ήταν εξίσου καλό να κάνετε χουμοράκι τύπιου «Συντέλειας» και «Ιδρύματος» (η ισχύς της φιδελεύθερης ονοτροπίας θα θέρμαινε το παγερό σαν την Ανταρκτική χούμορ σας) κλωτσώντας στην κοιλιά τον πεσμένο χάμω έλληνα, γελώντας χαιρέκακα με το χάλι του. Η να γράφετε σκατολογικά, δήθεν καταραμένα ποιήματα σαν τον Μπόγδανο, ο οποίος κατετρόπωσε τον Μιχαλολιάκο, προξενώντας του στειρότητα με απανωτά χτυπήματα του σφιγκτήρα επί των οργάνων πατρότητας, μεταφορικά μιλώντας πάντα.

Αλλα όχι, κύριε Σαραντάκο, όχι. Κάνατε το ολέθριο σφάλμα να μελετήσετε αυτό που γράφετε και να δείξετε τον διάβολο στις λεπτομέρειες. Φυσικά λέγοντας ότι είστε συντάκτης του άθλιου εντύπου που λέγεται «Αυγή». Προτιμότερο να δηλώνατε συντάκτης του «Στόχου» για να προστατέψει ο Αλτσχαϊμερόπουλος την ελευθερία λόγου σας. Και φυσικά, σας την έπεσε η συμμορία του μπάζου, η «Συνωμοσία Πυρήνων της Μερέντας (στον εγκέφαλο)». Όλα τα καλόπαιδα στην πίστα – εντάξει, όχι όλα, κρύβουνε τον μυαλοφυγόδικο τον Ζουτήρη μην εκτεθούν εντελώς. Και φυσικά έριξα το γέλιο της αρκούδας όταν είδα να σας κατηγορεί για φασισμό κάποιος που προ επταετίας μας τσίγκλισε να επιτεθούμε σε μπλόγκερ (με άθλια διαδικτυακή συμπεριφορά κι ελόγου της, βέβαια) κατηγορώντας την σαν «ναζί» επειδή εξέφρασε την εκτίμηση της για το έργο κάποιου Ναζί καλλιτέχνη.

dkamen

(Ωραία, αγόρι μου, κατηγόρησε κι εμένα σα ναζί επειδή διάβασα ένα βιβλίο του Λώρενς Ντένις και θεώρησα ότι η κριτική του στον καπιταλισμό είχε κάποια βάση.)

Τι τα θέλατε, κύριε Σαραντάκο; Δεν μένατε στα άθλια αγγλικά του Τσίπρα, να παραμείνετε ένας καλός γλωσσολόγος και να τους δίνετε πυρομαχικά ενάντια στη συμμορία της δραχμής; Η πατρίς και ο φιλελευθερισμός κινδυνεύουν, εσείς γιατί υπονομεύετε τον αγώνα τον καλό που κάνουν;

Γιατί πρέπει να είστε πολιτικοποιημένος, να μην είστε στρογγυλός, υπεύθυνος, μειλίχιος και να στρέφεστε μόνο ενάντια στα νόμιμα θηράματα (συνδικαλιστές, συριζίτες και χριστιανούληδες); Δεν είναι να χάνετε κοινό.

Ορίστε τώρα. Εναντίον σας το μπάζο και το ηρωϊκό παρελθόν της ελληνικής μπλογκόσφαιρας (αχ που’σαι νιότη που’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος).

Τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν με διαβάζετε. Δεν έχει και σημασία εξάλλου, έχω και τις ενοχές μου. Ενοχέσε μέσα, δηλαδή. Δεν καταλαβαίνετε, δεν πειράζει. Για άλλον μισομπλόγκωνα θα πάει.

Ταύτα και μένω.

 

 

Τι συμβαίνει με την Ελλάδα, όπως περιγράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια…

Posted in I feel poetic and wild today, IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Εχθροί του ανθρώπου, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, δουλοπαροικία, μελαγχολία on 7 Ιανουαρίου, 2013 by That Crazed Alien penguin

...από τον πρώην οικονομικό διευθυντή του ΔΝΤ, Simon Johnson.

Αν και ωραιοποιεί το ρόλο του ΔΝΤ, αφήνει να του ξεφύγουν αρκετά ανάμεσα από τις γραμμές για να καταλάβει κάποιος υποψιασμένος τι παίζεται (με κόκκινο τα γλιστρήματα που βλέπω και μπλέ η συνωμοσιολογία μου):

Typically, these countries are in a desperate economic situation for one simple reason—the powerful elites within them (άρα ο τελικός στόχος του ΔΝΤ είναι οι εθνικές ελίτ, σαν ανταγωνιστές των πολυεθνικών τράστ) overreached in good times and took too many risks. Emerging-market governments and their private-sector allies commonly form a tight-knit—and, most of the time, genteel—oligarchy, running the country rather like a profit-seeking company in which they are the controlling shareholders. When a country like Indonesia or South Korea or Russia grows, so do the ambitions of its captains of industry. As masters of their mini-universe, these people make some investments that clearly benefit the broader economy, but they also start making bigger and riskier bets. They reckon—correctly, in most cases—that their political connections will allow them to push onto the government any substantial problems that arise. (ενδιαφέρουσα και εκπληκτικά αντικειμενική περιγραφή της διαπλοκής, η οποία ενίοτε δεν είναι και τόσο αρνητική για το σύνολο)

In Russia, for instance, the private sector is now in serious trouble because, over the past five years or so, it borrowed at least $490 billion from global banks and investors on the assumption that the country’s energy sector could support a permanent increase in consumption throughout the economy. As Russia’s oligarchs spent this capital, acquiring other companies and embarking on ambitious investment plans that generated jobs, their importance to the political elite increased. Growing political support meant better access to lucrative contracts, tax breaks, and subsidies. And foreign investors could not have been more pleased; all other things being equal, they prefer to lend money to people who have the implicit backing of their national governments, even if that backing gives off the faint whiff of corruption.

But inevitably, emerging-market oligarchs get carried away; they waste money and build massive business empires on a mountain of debt. Local banks, sometimes pressured by the government, become too willing to extend credit to the elite and to those who depend on them. Overborrowing always ends badly, whether for an individual, a company, or a country. Sooner or later, credit conditions become tighter and no one will lend you money on anything close to affordable terms.

The downward spiral that follows is remarkably steep. Enormous companies teeter on the brink of default, and the local banks that have lent to them collapse. Yesterday’s “public-private partnerships” are relabeled “crony capitalism.” (Δηλαδή δεν είναι;) With credit unavailable, economic paralysis ensues, and conditions just get worse and worse. The government is forced to draw down its foreign-currency reserves to pay for imports, service debt, and cover private losses. But these reserves will eventually run out. If the country cannot right itself before that happens, it will default on its sovereign debt and become an economic pariah (ναι, είδαμε την Ισλανδία και την Αργεντινή πόσο χάλια είναι). The government, in its race to stop the bleeding, will typically need to wipe out some of the national champions—now hemorrhaging cash—and usually restructure a banking system that’s gone badly out of balance. It will, in other words, need to squeeze at least some of its oligarchs. (ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ)

Squeezing the oligarchs, though, is seldom the strategy of choice among emerging-market governments. Quite the contrary: at the outset of the crisis, the oligarchs are usually among the first to get extra help from the government, such as preferential access to foreign currency, or maybe a nice tax break, or—here’s a classic Kremlin bailout technique—the assumption of private debt obligations by the government. Under duress, generosity toward old friends takes many innovative forms. Meanwhile, needing to squeeze someone, most emerging-market governments look first to ordinary working folk—at least until the riots grow too large. (Κροκοδείλια δάκρυα…)

Eventually, as the oligarchs in Putin’s Russia now realize, some within the elite have to lose out before recovery can begin (και φυσικά ξέρετε ποιοί είναι αυτοί, ε; εκείνοι που θα δεχτούν να παίξουν το ρόλο του πειθήνιου επιστάτη). It’s a game of musical chairs: there just aren’t enough currency reserves to take care of everyone, and the government cannot afford to take over private-sector debt completely.

So the IMF staff looks into the eyes of the minister of finance and decides whether the government is serious yet. The fund will give even a country like Russia a loan eventually, but first it wants to make sure Prime Minister Putin is ready, willing, and able to be tough on some of his friends. If he is not ready to throw former pals to the wolves, the fund can wait. And when he is ready, the fund is happy to make helpful suggestions—particularly with regard to wresting control of the banking system from the hands of the most incompetent and avaricious (=τι σας είπα; τους πλέον απείθαρχους και λιγότερο συνεργάσιμους) “entrepreneurs.”

Of course, Putin’s ex-friends will fight back. They’ll mobilize allies, work the system, and put pressure on other parts of the government to get additional subsidies. In extreme cases, they’ll even try subversion—including calling up their contacts in the American foreign-policy establishment, as the Ukrainians did with some success in the late 1990s.

Many IMF programs “go off track” (a euphemism) precisely because the government can’t stay tough on erstwhile cronies, and the consequences are massive inflation or other disasters. A program “goes back on track” once the government prevails or powerful oligarchs sort out among themselves who will govern—and thus win or lose—under the IMF-supported plan. The real fight in Thailand and Indonesia in 1997 was about which powerful families would lose their banks. In Thailand, it was handled relatively smoothly. In Indonesia, it led to the fall of President Suharto and economic chaos.

From long years of experience, the IMF staff knows its program will succeed  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχααααααχ!)stabilizing the economy and enabling growth (μπουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)—only if at least some of the powerful oligarchs who did so much to create the underlying problems take a hit. This is the problem of all emerging markets.

Την τελευταία πρόταση τη διαβάσατε; Την λάβατε υπόψη σε σύγκριση με τα παραπάνω; Τρομάξατε;

Καταλάβατε τι του ξέφυγε του παίκτη;

Το πρόβλημα των αναδυόμενων αγορών είναι οι φιλόδοξοι παίκτες που απειλούν την επικυριαρχία των πολυεθνικών τραστ σε μια οικονομία.

Το ΔΝΤ, σαν το ραβδί του Πολυκράτη Θρασύβουλου του τυράννου (edit: λάθος τύραννος, χρυσαυγιτιά έκανα παλι), χτυπά αγορές που σηκώνουν, έστω και στο παραμικρό, κεφάλι και που πιθανώς -έστω και ελάχιστα- μπορεί να αποζητήσουν την ανεξαρτησία τους.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Έμμεση εξολόθρευση (δια της υπερφορολόγησης και της συμπίεσης των μιθσθών) ή υφαρπαγή δια του brain drain της δυναμικής μέσης τάξης που μπορεί να δημιουργήσει πρωτοποριακές επενδύσεις και αντικατάστασή της από μια ξενόδουλη μέση τάξη αποτελούμενη από ανίκανους, ψυχανώμαλους, χαμερπείς λούμπεν μικρομεγαλοαστούς, πλήρης κατάληψη των φυσικών πόρων και χειραγώγηση της δήθεν ελεύθερης αγοράς μέσω ιδιωτικοποιήσεων και ιδιωτικού ελέγχου κατά τρόπο που κάνει το Μαυρογιαλούρονα δείχνει Ρομπέν των Δασών.

Προσωπικά, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΠΑΡΑ Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΖΟΜΠΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ. Ο Μαυρογιαλούρος μπορεί να δείξει φιλότιμο, οι γραφειοκράτες με την ξύλινη καρδιά ποτέ.

Αγαπητοί ελεύθεροι επαγγελματίες…

Posted in Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Εχθροί του ανθρώπου, Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν, δουλοπαροικία, μελαγχολία, Social engineering on 20 Σεπτεμβρίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

…πως νιώθετε τώρα που, μετά τους ακαμάτηδες δημοσίους υπαλλήλους, τους μη παραγωγικούς και μισθοδοτούμενους κατά τρόπο που υπονόμευε την παραγωγή ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους ακαμάτηδες αφισοκολλητές των ΔΕΚΟ, τους τεμπέληδες αγρότες και τους παπάδες, ήρθε η σειρά σας να μπείτε στην κρεατομηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού;

Χαρείτε την υπαλληλοποίησή σας και την υπαγωγή σας σε καθεστώς ευρωπεονίας . Δεν βαριέστε, είστε και συνηθισμένοι στα δεκαοχτάωρα και εφταήμερα, απλά θα τα κάνετε για το πετρωμένο της Αχρείας Φυλής. Δεν υπάρχει πλέον κανείς να φωνάξει για σας. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί στη γαλέρα – και μάλιστα στο διπλανό σας πάγκο- που θυμούνται τι είπατε γι’αυτούς.

Ελπίζω να διασκεδάσετε και προσοχή στο σαπουνάκι.

Σα να το βλεπω μπροστα μου…

Posted in IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Εχθροί του ανθρώπου, Νέα Δουλεμπορία, Νεοφιδελεύθεροι, δουλοπαροικία, μελαγχολία, This is madness with tags on 4 Σεπτεμβρίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

(Προβλεψεις απο την τραπουλα που εχω για τις πασιεντζες, αυτη με τους σατυρους.)

Θα σωθει ειτε το πενθημερο, ειτε το οχταωρο. Και τα δυο με τιποτα. Και μαλιστα προβλεπω να γινεται το σαδιστικο: διατηρειται το πενθημερο με δυνητικα 65ωρη εργασια την εβδομαδα και διακανονισμο σε ενα ετος με μειωση των κανονικων αδειων μετ’αποδοχων στις 10 εργασιμες. Ο κανονισμος εργασιας της ΕΕ επιτρεπει εως και μηδενικες κανονικες αδειες μετ’αποδοχων, οποτε μπορειτε να αφησετε την αρρωστημενη φαντασια σας για τα ισοδυναμα να δουλεψει…

Αν δε γινουν οι παραπανω πουστιες εις βαρος του εργαζομενου μεταρρυθμισεις τωρα, θα γινουν σε ενα χρονο το πολυ.

Το σιγουρο ειναι οτι θα καταργηθουν ουσιαστικα οι αποζημιωσεις απολυσης και οι περιορισμοι στις απολυσεις.

Πολυ πιθανον, δε, και η ΕΓΣΣΕ να
Συνέχεια

Σιβυλλικόν 23 – Λύσανδρε, μπορείς να μου πιάσεις αυτά τα τρία κρεμμυδάκια;

Posted in IMF (ΔΝΤ), σκατά στον τάφο της Ayn Rand, Αθλίας παρ'αθλίου δι αθλίου προς άθλιον, Δηθεν ΕΙΜαστε ΑΡιστεροι, Εχθροί του ανθρώπου, ΜΠΑΤΣΟΚ, Νέα Δικτατορία, Νεοφιδελεύθεροι, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Σιβυλλικά, Τόση δημοκρατια είχαμε να δούμε από τη χούντα, μελαγχολία, This is madness, Zombie Globalization with tags on 27 Ιουλίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Το ξεπούλημα των δυο τρίτων της αγροτικής περιουσίας των Ελλήνων σε ήδη χρεωκοπημένο ιδιώτη, δεν είναι ούτε σωτηρία, ούτε μεταρρύθμιση. Ούτε καν μαλακία και αγυρτεία.
Είναι εσχάτη προδοσία, εφάμιλλη του πετσοκόμματος της ιατρικής περίθαλψης των Ελλήνων και της καταδίκης σε θάνατο των αρρώστων και απείρως χειρότερη αυτής των Έξι.
Εχουμε να κάνουμε γαλαζοπράσινοπορτοκαλί σκορδαλιά σε λίγα χρόνια…

Υ.Γ.: Ασχοληθείτε εσείς με το βλαμμένο και το κρύο του ανέκδοτο, όσο ξεπουλάνε την επισιτιστική ασφάλεια της χώρας. Εγώ, δηλαδή, που στην ηλικία της διάβαζα «Στόχο» (σικ ρε) κι έλεγα ανέκδοτα του στύλ «τάνι τάνι», «γκιο μου εκεί», «εγκώ ντεν πει για γκυναικά μου, εσύ ντεν πει τίποτε για κατσίκα μου», «Και τότε ποιός φυλάει το μαγαζί;» τι είμαι; ο Μιχαλολιάκος; Ο ρατσισμός νικιέται, πρώτα απ’όλα, με την παιδεία.
Υ.Γ.2.: Ας κάνουμε σαφές στους μέλλοντες «επενδυτές», ότι οι τίτλοι στα χωράφια που θα αρπάξει τώρα ο ιδιώτης έχουν λιγότερο κύρος από βρεμένο κωλόχαρτο – κι ας φροντίσουμε να τους υπονομεύσουμε όσο γίνεται περισσότερο.

I think you did the right thing, voting for the memorandum supporters…

Posted in Σιβυλλικά, Τόση δημοκρατια είχαμε να δούμε από τη χούντα, μελαγχολία with tags , on 17 Ιουνίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Mνημονεύομεν κοίμησιν Αιληνού Τυρίγγου σήμερον…

Posted in μελαγχολία, This beautiful and ugly world, Uncategorized on 7 Ιουνίου, 2012 by That Crazed Alien penguin

εραστού ωραίου τε και αληθινού, υπολογιστών εφευρέτου,  υπολογισμών και μορφών θεωρητικού, ναζιστών ολετήρα και Αινίγματος αποκωδικοποιητήν, εν αχαριστιά διωχθέντα και εις αυτοχειρίαν ωθηθέντα.

Αιωνία του η μνήμη και βοήθειά μας  με τους νεοναζήδες που μπλέξαμε.

Εργαζόμενε, και τώρα μπορείς να πας να συμβασιαστείς.

Posted in Faux Liberals, Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν, Λελέ και Τρολλελέ, Μικρά σημεία και οιωνοί, Ο ιδιώτης ο καλός και παρόμοια παραμύθια, Πλακίτσες, δουλοπαροικία, μελαγχολία with tags on 14 Μαΐου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Επιτέλους, τέλος στην τυρρανία των συνδικαλιστών και των λεηλατητών. Επιτέλους το αρνί κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το λύκο, ο εργαζόμενος με τον εργοδότη, ένας προς έναν, σε δίκαιη μάχη, την οποία, βεβαίως βεβαίως θα κερδίσει ο εργοδότης, ο δημιουργικός και παραγωγικός. Ο άνθρωπος θα νικήσει τον υπάνθρωπο, η φλόγα της δημιουργίας θα κατακάψει την αλητεία της λεηλασίας.

Ατομικές συμβάσεις τώρα.

Και, στο επόμενο μνημόνιο, θα πρέπει να επιτρέπεται στον εργοδότη να σωφρονίζει και σωματικώς τον εργαζόμενο (εφόσον φυσικά και ο εργαζόμενος συμφωνεί). Μια σφαλιαρίτσα, ένα τέιζερ, μια ηλεκτρονική βουκέντρα βρε αδερφέ! Εφόσον ελαφρές σωματικές βλάβες στο σπίτι του εργαζομένου κρίνονται ατιμώρητες για να μην διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, γιατι θα πρέπει να τιμωρούνται στον χώρο εργασίας, ο οποίος είναι σημαντικότερος;

Έτσι κι αλλιώς ζούμε για να δουλεύουμε, δε δουλεύουμε για να ζούμε!

Και δεν πειράζει, τώρα που θα έρθει ο Κουβέλης και οι ανθρωπιστές του στα πράγματα θα δημιουργηθεί δίχτυ ασφαλείας για τους υπανθρώπους και γυάλινο ταβάνι προστασίας για τους διανοουμένους του ορθού λόγου.

A win-win proposition for all.

Γιατί διαμαρτύρεστε;

I will show you fear in a handful of dust…

Posted in Εχθροί του ανθρώπου, μελαγχολία, paint by numbers on 2 Μαΐου, 2012 by That Crazed Alien penguin

Ας προφητέψω λίγο, για να ξορκίσω το κακό και για να με βγάλει ψεύτρα η Νέμεση:

Έδρες  (πολύ χοντρικά)

Νέα Δουλοπαροικία :  121 έδρες

ΚαταΚαμμένα:  43 έδρες

ΣΥΡΙΖΑς:  29 έδρες

ΣΚΑΤΟΚ:  26 έδρες

Ρετιρέ ΔΗΑΡΙ της Ανωμαλίας: 25 εδρες

Κ.Κ.ολοκύθια με την Παπαρήγανη: 20 έδρες

Σπέρμα – Σκατά -Χρυσά Αυγά :  17 έδρες

Οικολόγοι – Πράσιν’άλογα και τσούτσες μπλε:  11 έδρες

ΑΝΤΑΡΣΥΑ : 8 έδρες

Λοιποί: Το τρίτο το μακρύτερο

Ο Σαμαρίτο λαμβάνει το γράμμα: 121 αυτός.

Και 26 από το ΣΚΑΤΟΚ : 147.

Τέσσερα κωλομπότσια από το ΔηΑρι της Ανωμαλίας ή τον Καμμένο να έρθουν κι έκλεισε το παιχνίδι. Τρεις κι ο Ματσαγγάνης.

Το οποίον σημαίνει το κάτωθι: