Εργαζόμενε, και τώρα μπορείς να πας να συμβασιαστείς.

Επιτέλους, τέλος στην τυρρανία των συνδικαλιστών και των λεηλατητών. Επιτέλους το αρνί κάθεται στο ίδιο τραπέζι με το λύκο, ο εργαζόμενος με τον εργοδότη, ένας προς έναν, σε δίκαιη μάχη, την οποία, βεβαίως βεβαίως θα κερδίσει ο εργοδότης, ο δημιουργικός και παραγωγικός. Ο άνθρωπος θα νικήσει τον υπάνθρωπο, η φλόγα της δημιουργίας θα κατακάψει την αλητεία της λεηλασίας.

Ατομικές συμβάσεις τώρα.

Και, στο επόμενο μνημόνιο, θα πρέπει να επιτρέπεται στον εργοδότη να σωφρονίζει και σωματικώς τον εργαζόμενο (εφόσον φυσικά και ο εργαζόμενος συμφωνεί). Μια σφαλιαρίτσα, ένα τέιζερ, μια ηλεκτρονική βουκέντρα βρε αδερφέ! Εφόσον ελαφρές σωματικές βλάβες στο σπίτι του εργαζομένου κρίνονται ατιμώρητες για να μην διαταραχθεί η εργασιακή ειρήνη, γιατι θα πρέπει να τιμωρούνται στον χώρο εργασίας, ο οποίος είναι σημαντικότερος;

Έτσι κι αλλιώς ζούμε για να δουλεύουμε, δε δουλεύουμε για να ζούμε!

Και δεν πειράζει, τώρα που θα έρθει ο Κουβέλης και οι ανθρωπιστές του στα πράγματα θα δημιουργηθεί δίχτυ ασφαλείας για τους υπανθρώπους και γυάλινο ταβάνι προστασίας για τους διανοουμένους του ορθού λόγου.

A win-win proposition for all.

Γιατί διαμαρτύρεστε;

Advertisement

Σιβυλλικόν 19 – Όχι άλλο άρωμα σε τανγκό, γκώσαμε!

Το ότι αφαίρεσες το Kirche από το γνωστό τρίπτυχο, δε σημαίνει ότι το έκανες αριστερό, φιλελεύθερο και ανθρωπιστικό.

Εξακολουθεί να παραμένει απαράδεκτο.

Όσες κολώνιες ύμνων προς τα στερεότυπα χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου κι αν ρίχνεις, η αποφορά βαρβατίλας δεν γίνεται άρωμα γυναίκας.

Κατάλαβες, λελούδι μου, ή να κάνω κι άλλα κακά;

Υ.Γ.: Διάβασε κι αυτό, λελούδι μου. Ίσως σου φαίνεται άσχετο αλλά έχει μεγάλη σημασία.

Υ.Γ.2: Πραγματικά, τελευταία φορά που ασχολούμαι μαζί σου. Κουράστηκα.

Υ.Γ.3:Συμβουλή: Σταμάτα να δηλώνεις αριστερός και φιλελεύθερος. Κοινωνικά συντηρητικός (=δεξιός προς το ακροδεξιό) ελευθεριστής είσαι μάλλον. Τουλάχιστον να μην παραπλανιόμαστε και να μπορούμε να ξεχωρίσουμε και κανένα από τα καλά που θα πεις.

Ματσαγγανιές…

Εάν τα συνδικάτα μας θέλουν να προσφέρουν στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα ελπίδα και προοπτική, ας αναλάβουν μια γενναία πρωτοβουλία (με όλο το ρίσκο που της αναλογεί): ας προτείνουν στην τρόικα, στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ μια μικρότερη μείωση του κατώτατου μισθού, με αντάλλαγμα τη δέσμευση των εργοδοτικών οργανώσεων για (α) αυστηρή εφαρμογή της εργατικής και ασφαλιστικής νομοθεσίας σε όλες τις επιχειρήσεις, (β) σταδιακή βελτίωση του κατώτατου μισθού καθώς ανακάμπτει η οικονομία, και (γ) ανάλογη μείωση των τιμών από σήμερα.

Και πώς θα τις δεσμεύσεις τις εργοδοτικές οργανώσεις, Μάνο μου; Θα τις βάλεις να ορκιστούνε (όπως το γουρούνι του Αρκά);

Γιατί, να φτιάξεις νόμους που να τις δεσμεύουν, δεν πρόκειται. Γραφειοκρατία, μπλοκάρισμα της ανταγωνιστικότητας, άστα Μάνο μου, τα ξέρουμε.

Για ελεγκτικούς μηχανισμούς; Μη φάς, έχει γλαρόσουπα. Ήδη δεν αρκούν για σήμερα, θα αρκέσουν αργότερα με τη μείωση του δημοσίου τομέα; Και μη μου πείτε για ιδιώτες που θα το αναλάβουν (κατά τα πρότυπα της BlackRock και της Lazard) γιατί θα γελάσει και η παρδαλή στρουθοκάμηλος.

Προφανώς, Μάνο μου, όπως και ολα τα άλλα σκατόψυχα νεοφιλελευθεριστήρια του ΔηΑΡιού θεωρείτε ότι νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη και ότι ο εργαζόμενος είναι λεηλατητής.

Γαμώτο, θα κλείσω την τρολιά μου. Αυτό που έλεγα σαν παρωδία της νεοφιλελεύθερης αναλγησίας και κτηνωδίας, εσείς το πιστεύετε πραγματικά.

Ειλικρινά, πιο πολύ με φοβίζει το 18,3% του ΔηΑριου σας (αν είναι όντως έτσι)  παρά το 3% της Χρυσής Αυγής. Πραγματικά το λέω.

Σιβυλλικόν 16 – Ότι έχουμε θα χάσουμε, μα δε θα σε ξεχάσουμε…

[…]

Μας έδιωξαν μετά από καμιά ώρα, ευγενικά, γιατί δεν πίστευαν πως υπήρχαν Έλληνες που ανησυχούσαν για την τύχη της χώρας τους. Νόμιζαν πως ήμασταν κάτι άλλο, σκοτεινό.

[…]

Και για μια φορά είχαν δίκιο. Το χαμογελαστό σας πρόσωπο και ο μειλίχιος, κομιλφώ τρόπος με τον οποίο παρακινείτε τους Έλληνες να θυσιάσουν τη ζωή που απέκτησαν για να μετατραπούν σε ανέστιους και ακτήμονες κολλήγες στα νέα οικωλογικά μεγαλοαγροκτήματα οικωλογικώς υπευθύνων πολυεθνικών κατα προτίμηση γερμανικών ή ολλανδικών, να καταδικάσουν τα παιδιά τους στην αγραμματοσύνη της δια βίου εκπαίδευσης (=δυο σεμινάρια του κώλου και μετάβαση από ένα βάναυσο έργο σε ένα άλλο με παρελκόμενα κέρδη για τους σχεδιαστές και εισηγητές των σεμιναρίων) και να χωνέψουν ότι αν δεν ανήκουν στους αρεστούς κομπλεξικούς κοσμοπολίτες δεν έχουν θέση ανάμεσα στα επαγγέλματα της σκέψης τα οποία πλέον θα περιορίζονται στους λίγους και εκλεκτούς, μου είναι περισσότερο μισητοί και σιχαμεροί από τις αηδίες του κωλοτούμπα Καρατζαφύρερ και τις ρομποτικές ψαλμωδίες του Παπαδήμιου.

Το ξέρω ότι είμαι προγραμμένη. Τα έστω και κατ’ιδέαν ανυπότακτα θηλυκά πάντα ήταν προγραμμένα στους καιρούς των λίγων κι εκλεκτών. Αν είναι δυνατόν η άσκημη εγγονή του παπουτσή και του μπακάλη να απαιτεί αξιοπρεπή εργασία και μέλλον ανεξάρτητο – πόσο μάλλον και να μας βγάζει και γλώσσα. Κακώς που μορφώθηκε με τέτοια ψυχή βουτηγμένη στο μίσος και την υπεροψία. Λάθος του λαϊκισμού, κακή παρενέργεια της υπερδιόγκωσης της αστικής τάξης που θα διορθωθεί στις επόμενες γενιές. Τα ανυπόταχτα θηλυκά θα μένουν αμόρφωτα, μουγκά και θα ψοφάνε γρήγορα στην πενία τους στον γενναίο, νέο μας κόσμο.

Όσο μπορώ όμως, θα σας τη λέω. Όσο μπορώ και όσο προλαβαίνω.

 

Εγώ πάντως επιμένω…

Η προηγούμενη τρολιά (πριν καμι’α εβδομάδα) έβγαλε πολλά φασούλια.

Μου φαίνεται και η τωρινή θα βγάλει κι άλλα σχετικά με το μίσος και την περιφρόνηση της μνημονιακής «αριστεράς» απέναντι στον ανθρώπινο πόρο.

Όπου «ανθρώπινος πόρος» διαβάστε : ο απλός εργαζόμενος, ο οποίος δεν διαθέτει ούτε τη σκατοψυχιά, ούτε την απληστία ούτε τον πόθο για επιβολή που χρειάζεται κάποιος για να γίνει έμπορος και επιχειρηματίας που θ’απασχολεί περισσότερους από τον εαυτό του.

Μπορεί και να συνεχίσω και για την καλή αλλά αφέλη ιδέα των μικρών αυτόνομων παραγωγών (αμ, αν δεν ήσουν αφελής καβαλάρη μου, δε θα’σουν γάβρος).

Η υπόθεση, πάντως, από πονηρολογικής σκοπιάς, έχει τρομερό ενδιαφέρον.

Το ψυχογράφημα ενός κομιλφώ αριστερού – ο Άγιος σε μεγάλη στιγμή

Ανεβαστικός Γιαννακόπουλος σήμερα στους grbloopers. Αντιγράφω μόνο το απόσπασμα που λέει όσα θέλω να πω για τα ελεεινάκια της κομιλφώ μνημονιακής αριστεράς (πράσινα italics = σημειώσεις δικές μου):

O Le Grec, είναι το αντίθετο του El Greco: φουκαράς, συμπλεγματικός (!!!!!), αγανακτισμένος με τον πλησίον του, πελάτης κάποιου κόμματος, οπαδός της αντίδρασης και εχθρός της «απορρύθμισης» που προκαλούν λογής-λογής απεργοί, αλλά ποτέ εκείνης που προκαλεί το καθεστώς σε σύμπραξη με την τρόικα. O Le Grec θέλει αλλαγή, προς το νεοφιλελευθερικότερο και κοινωνικά μαζοχιστικότερο! Θέλει να «αλλάξει» όλα τα κακά του κράτους πατρωνίας για να αναπτυχθεί χώρος και για αυτόν στο κατάστημα Ελλάς. Επιθυμεί ένα κράτος της ελευθέριας αγοράς όπου να μπορεί να αναδειχθεί με τα προσόντα του και όχι με κομματικές πλάτες, αλλά παρόλα αυτά σε κομματάρχες αναζητεί ακόμη την τύχη του και την κομματική λαλιά χρησιμοποιεί, στο «εκσυγχρονιστικό» της όμως ιδίωμα! Όχι, όχι να πεθάνουν τα κόμματα και κυρίως τα αριστερά, διότι αυτά οδήγησαν με ύπουλο τρόπο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να επανασυστήσουν σε  πιο σταθερά θεμέλια το πελατειακό κράτος, στο οποίο ο Le Grec μας δεν βρήκε ακόμη την θέση που του αξίζει, διότι ο μισητός «δίπλα» είχε καλύτερο ρουσφέτι. Αν δεν υπήρχαν οι αριστερούληδες και οι αριστεριστές ο κόσμος θα λειτουργούσε ρεαλιστικά και το δημόσιο παραγωγικά, σκέφτεται. Βρε, δεν θα υπήρχε καν δημόσιο, όλα θα ήταν ιδιωτικά, ανταγωνιστικά και ο καλύτερος (Σ.τ.Α.: ήτοι η αφεντομουτσουνάρα του) θα κέρδιζε την καλύτερη (θέση ή γκόμενα)! Έτσι θα είμαστε όλοι αφεντικά του εαυτού μας δεν θα χρειαζόταν ο μπαμπάς ή η μαμά μας να πέφτει στα πόδια κάθε κερατά για να μας βολέψει, καταγράφει το εξοργισμένο ασυνείδητο του ρεμπεσκέ Le Grec μας! Και ο μεταμοντέρνος σουρεαλισμός του συνεχίζεται στο βαθμό που οι γονείς του συνεχίζουν να διηγούνται στο παιδί παραμύθια της καθημερινότητας «πιάνοντας» από πίσω του, ή δήθεν από πίσω του τον βουλευτή, τον δάσκαλο, τον δημόσιο κριτή …λυτούς και δεμένους!

Συνιστώ να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο και, όπως έλεγε και ο Μουσάσι, να διαλογιστείτε ενδελεχώς επι αυτού.

 

Σιβυλλικόν 10β

Οι Πεισιστρατίδες δεν παρέδωσαν την εξουσία ειρηνικά, ανάμεσα σε κούπες κρασί και λουλουδένια στεφάνια, ούτε οι Τριάκοντα έφυγαν μ’ένα χαμόγελο κι ένα νεύμα του χεριού.

Η Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι, ούτε η Αμερικάνικη ένα ξέγνοιαστο πικ νικ συμφιλίωσης και συναίνεσης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν Γούντστοκ ούτε η Κομμούνα των Παρισίων ρέιβ πάρτι.

Είδα κι όλας πόσο ωφέλησε την ελληνική κοινωνία  ο αφοπλισμός των αριστερών ανταρτών και η χριστιανική, ανεξίκακη άφεση αμαρτιών για τους συνεργάτες των Γερμανών και τους μαυραγορίτες.

Η Νέμεση δεν κρατάει ροδοπέταλα σε αβρό χεράκι… Αλλά τι θέλω και τη χρησιμοποιώ, θα με ταυτίσουν με τη λαϊκίστρια Λιάνα του φαιοκόκκινου μετώπου. 

Αι σιχτίρι πια μπόμποι, σας σιχάθηκε η ψυχή μου!

 

Επι του Σιβυλλικού σημειώματος 5 Ερμηνευτικό.

Το κακό είναι να είσαι δεισιδαίμονας. Το ακόμα χειρότερο είναι να ξεγελάς τους άλλους και τον εαυτό σου ότι εσύ και οι ομοϊδεάτες σου χρησιμοποιούν την απλή λογική. Το χείριστο είναι να καταρρίπτεις και να ειρωνεύεσαι μια παραπλανητική και χονδροειδή παραποίηση των επιχειρημάτων του αντιπάλου σου.

Αυτό ήξερα ότι το κάνανε οι ζΟΟΔΕδες και οι Ελληναράδες. Από ότι φαίνεται και τα ελληνάκια ζηλέψανε τη δόξα τους.

Και να το πρώτο μέρος του κειμένου – η κριτική με πράσινο.

Η κυκλική λογική της οικονομίας:

1. Οι επιχειρήσεις διοικούνται από επιχειρηματίες. Οι επιχειρηματίες είναι κακοί. Άρα όλες οι επιχειρήσεις είναι κακές.

Θα ήθελα να ξεκινήσω από μελέτες που δείχνουν ότι οι επιχειρηματίες χαρακτηρίζονται σε μικρότερο βαθμό από τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που είθισται να αποδίδουμε στους καλούς ανθρώπους: ανεκτικότητα, συνεργασιμότητα, συγχώρεση, εμπιστοσύνη απέναντι στους άλλους, αβρότητα και τρυφερότητα. Άρα οι επιχειρηματίες σήμερα είναι πιό κακοί από τους μη επιχειρηματίες. Άρα το «οι επιχειρηματίες είναι κακοί» είναι χονδροειδές και γι’αυτό ανακριβές, αλλά εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας.

Δεν είναι πάντως αριστερό επιχείρημα το παραπάνω. Ο Μάρξ ουδέποτε αναφέρθηκε σε «κακό» ή «ψυχολογικά ζητήματα» των εργοδοτών, απλώς ανέλυσε θεωρητικά και μηχανιστικά το σύστημα του καπιταλισμού. Η ψυχολογία είναι επιστήμη με ζωή λίγων αιώνων και μόλις τώρα ξεχωρίζουμε ψυχικούς τραυματισμούς, ψυχικές ευπάθειες και ψυχικές αναπηρίες. Το ότι οι επιχειρηματίες είναι εν γένει πιο σκληρά, λιγότερο συνεργάσιμα και ενίοτε σαδιστικά και διεστραμμένα όντα (και όσο πιο ψηλά, τόσο πιο μεγάλη η διαταραχή) δεν είναι αριστερή θεωρία αλλά μια εμπειρική και διαχρονική δυστυχώς αλήθεια. Το ελληνάκι εδώ μπερδεύει την πούτσα με τη βούρτσα για να πετάξει στα σκουπίδια και τα δυό.

Η παραγωγή έργου για την κάλυψη των αναγκών μας είναι κάτι καλό. Οι επιχειρήσεις είναι ένα μέσο για την κάλυψη μερικών αναγκών μας. Καλό ή κακό, το κρίνουμε από τα αποτελέσματά τους. Μέχρι στιγμής, για να παραφράσω τον Επίκουρο: πολύ -πολύ καλό δεν κάνουν και να ευχαριστούμε τους θεούς αν αποφύγουν το κακό.

2. Η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι χαρακτηριστικό των επιχειρήσεων. Οι επιχειρήσεις είναι κακές. Άρα η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι πάντα κακή.

Nice try, but no cigar. Τι θα πει κέρδος; Αν κέρδος είναι το να πάμε απο το long integer στο extra-humongous-mother-fucking integer τα ποσά στις βάσεις δεδομένων των τραπεζών, γαμώντας το περιβάλλον και τη ζωή υπαλλήλων και κατοίκων κοντά στους πλουτοπαραγωγικούς σου πορους, ε, καλό δεν το λές, παρεκτός κι αν είσαι ένας ναρκισσιστής που τον νοιάζει μόνο η καραπουτσακλάρα του… ούπς, τέτοιοι δεν είναι σε μεγάλο βαθμό οι επιχειρηματίες και κάπως έτσι δεν έφτασαν στο σημείο να μετράνε το κέρδος; Έτσι δεν όρισαν το κέρδος; Αρα η μεγιστοποίηση του κέρδους εις βάρος του περιβάλλοντος, της ζωής, της υγείας και της ευημερίας των ανθρώπινων κοινωνιών φυσικά και είναι κακή.

3. Οι τράπεζες προσβλέπουν σε μεγιστοποίηση του κέρδους. Η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι κακή. Άρα όλες τράπεζες είναι κακές.

Άλλη μία χονδροειδής, συκοφαντική υπεραπλοποίηση πραγματικών γεγονότων, η οποία πάλι δεν μπορεί να αποδοθεί συλλήβδην στην αριστερά. Οι τράπεζες είναι πιστωτικά ιδρύματα που διευκολύνουν τις εμπορικές συναλλαγές. Ο σκοπός τους δεν είναι να μεγιστοποιούν το κέρδος τους, είναι να διευκολύνουν τις συναλλαγές και να παρέχουν πιστώσεις. Η εκτροπή των τραπεζών από το σκοπό τους και η υιοθέτηση σαν σκοπού της μεγιστοποίησης των κερδών μέσω του διαβόητου fractional banking (κοινώς δημιουργώ χρήμα από αέρα και μέσω των δανείων εξαναγκάζω τον δανειζόμενο να το κάνει πραγματικό) οδήγησε εν τέλει σε έναν όχι ιδιαίτερα καλυμμένο αποπληθωρισμό και στη δημιουργία οικονομικών πομφολύγων (στεγαστική κρίση, υπερδανεισμός κρατών και ατόμων, χρηματιστηριακές φούσκες) με τα αποτελέσματα που βλέπουμε παγκοσμίως (οικονομική κρίση, περιβαλλοντική κρίση, διπλασιασμός του κόστους τροφίμων) και τα οποία κανένα στοιχειωδώς καλοπροαίρετο άτομο δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «καλά»

4. Ο καταναλωτισμός προάγεται από τα τραπεζικά δάνεια. Τα τραπεζικά δάνεια δίνονται από τις τράπεζες που είναι κακές. Άρα ο καταναλωτισμός είναι πάντα κακός.

Άλλος ένας ωραίος αχυράνθρωπος – καρικατούρα της αριστερής σκέψης. Ο καταναλωτισμός δεν προάγεται από τα τραπεζικά δάνεια. Ο καταναλωτισμός προάγεται από όλο το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να υπάρξει «ανάπτυξη» και υπήρχε ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ από την έναρξη της φούσκας των δανείων. Όσο για το καλός ή το κακός; Όποιος βλέπει παντού θρησκείες, βλέπει παντού προαιώνιες μάχες μεταξύ φωτός και σκοταδιού. Δεδομένης της κρίσης πόρων και του επερχόμενου peak everything η υπερκατανάλωση δεν είναι και πολύ λογική ή ωφέλιμη ιδέα.

5. Ο καπιταλισμός ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη του καταναλωτισμού. Ο καταναλωτισμός είναι κακός. Άρα ο καπιταλισμός είναι πάντα κακός.

«Αν ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο, γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι;» Πόσες φορές, γαμώ τον χλιαρό ημιαριστερισμό μου θα πρέπει να το εξηγούμε στα μισόχαζα;

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ (γαμώ τον Ανταμ Σμίθ μου, γαμώ) ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΙΤΛΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΕΝΟΣ ΜΕΣΟΥ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΠΑΡΑΓΕΙ. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Σαν την απλή σχετικά συνάρτηση του Mandelbrot βέβαια, όταν εφαρμοστεί στην κοινωνία και διαμέσου των γενεών αποκτά τα χαρακτηριστικά της περίπλοκης και πολύχρωμης αθλιότητας που βλέπουμε και ζούμε: Συγκέντρωση μέσων παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια, υπερεκμετάλλευση και κλοπή της παραγόμενης αξίας από τον εργαζόμενο, καταπάτηση ασθενέστερων τίτλων ιδιοκτησίας από τους ισχυρότερους, αδικία, φτώχεια, πείνα και αισχρότατη κοινωνική μηχανική. Είναι ένα σύστημα οργάνωσης που δημιουργήθηκε όχι για να καλύψει την «ανθρώπινη ανάγκη του καταναλωτισμού» αλλά την ανάγκη των βιομηχάνων του 18ου αιώνα για κυριαρχία.

«Ανθρώπινη ανάγκη του Καταναλωτισμού», να το δώσω σε ψυχολόγο να σκίσει τα βιβλία του. Ο άνθρωπος χρειάζεται: Αέρα, τροφή, νερό, προστασία από τα στοιχεία της φύσης, γιατρικό για τις αδυναμίες του, σεξουαλική εκτόνωση, ισότιμη και ευχάριστη κοινωνική συναναστροφή, κοινωνική αναγνώριση, παιχνίδι κι εξερεύνηση του κόσμου γύρω του. Αυτές ήταν οι ανάγκες του πριν καν συλλάβει την ιδέα της κατανάλωσης, αυτές είναι και τώρα. Εκτός αν πάλι το ελληνάκι μπέρδεψε την κατανάλωση τροφής και νερού με την κατανάλωση iPod στο AppleStore. Δυστυχώς, όσο κι αν παίξανε με την ψυχολογία, το γεγονός παραμένει ότι άλλο η βούρτσα και άλλο η ταβανόβουρτσα.

6. Οι επιχειρηματίες αναπόφευκτα γίνονται στεγνοί καπιταλιστές. Ο καπιταλισμός είναι κακός. Άρα όλοι οι επιχειρηματίες είναι κακοί.

Ωραίος ο αχυράνθρωπός σου ελληνάκι μου, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι ΚΑΤΑ ΤΙ πιο πολύπλοκα. Με βάση το καπιταλιστικό σύστημα όπως περιγράφτηκε, όπου ο νομοθετημένος τίτλος ιδιοκτησίας του εργοδότη υπερισχύει του δικαίου στο προϊόν της εργασίας του εργαζομένο, ουσιαστικά οι πλέον αδίστακτοι, εκμεταλλευτές και σκληροί εργοδότες και επιχειρηματίες θα επιβιώσουν. Ουσιαστικά ο καπιταλισμός βασίζεται στην εκμετάλλευση, την κλοπή και την αδικία: γι’αυτό είναι κάτι που αντιβαίνει σε βασικές ανάγκες(ισότιμη και ευχάριστη κοινωνική συναναστροφή) και ένστικτα (δικαιοσύνη και αλληλεγγύη) του ανθρωπίνου όντος και άρα είναι κάτι κακό, όχι με τη μεταφύσική έννοια που υπαινίσσεται το ελληνάκι, αλλά με την έννοια του δυσάρεστου και ενοχλητικού για την ανθρώπινη φύση. Και αυτός που νιώθει άνετα να πλουτίζει μέσω της αδικίας και να κλείνει τα μάτια στην αδικία που διαπράττει, ε, δεν είναι και άγγελος, ούτε μπορεις να τον χαρακτηρίσεις και καλόν άνθρωπο…

7. Επιστροφή στο 1.

Ωραία, τον νίκησες τον αχυράνθρωπο.  Μόνος σου τον έφτιαξες, μόνος σου τον πολέμησες, μόνος σου τον νίκησες, όλα στο φιλελευθερο θατσερικό πλαίσιο του αυτοδημιούργητου. Κονγκρατσελεήσονς.

Είδες, φτιάχνω κι εγώ αχυρανθρώπους ωραίους, αμα λάχει να’ουμ.

Σιβυλλικόν 5

Ωραίοι αχυράνθρωποι, αγαπουλάκι μου με το πρώην κουκουλοφόρο (επι κακιάς, σκοταδιστικής δεξάς) άβαταρ.

Τελικά το να βρίσκεις προβλήματα με την εκκλησία του Αόρατου Παντοδύναμου, Πανάγαθου και Πάνσοφου Μεγάλου Μαγικού Μουσάτου Μπαμπά με τον χίπη γιό και το κατοικίδιο περιστέρι είναι πανεύκολο, σα να κλέβεις εκκλησία. Τώρα που το σκέφτομαι, σβήσε το «σα».

Το να βρείς προβλήματα με την Εκκλησία της Αοράτου Παντοδύναμης, Πανάγαθης και Πάνσοφης Χειρός της Αγοράς είναι πολύ δυσκολότερο.

Υ.Γ. Να γράψω ερμηνευτικό σημείωμα, να μη γράψω; Ιδού η απορία.

Το’βλεπες. Το’παιξες;

Το’βλεπα, αλλά δεν το’παιξα. Ο μόνος ανέξοδος τρόπος για να επιδείξει το ΜΑΣΟΚ αριστερό προσωπείο θα ήταν μια  ελευθεριότητα εκ των πραγμάτων ανάπηρη και εν τέλει ακρωτηριασμένη. Μετά τα μέτρα για τους μπάφους που ακολούθησαν το μεσοπρόθεσμο, εκείνο που μου πέρασε απο το μυαλό και δεν έγραψα ήταν: «Η επόμενη ανακοίνωση, στανταράκι το κάνω, θα αφορά επέκταση του συμφώνου συμβίωσης για τους ομοφυλοφίλους».

Το’βλεπα, αλλά δεν το’παιξα, κι εχασα αρκετό net cred. Δεν βαριέσαι, se a vida e. Τα συμπεράσματα παραμένουν και ιδού τα δύο ευρωσέντσια μου.

Η εξίσωση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης με το γάμο δεν πρόκειται να γίνει, κι αν γίνει δεν θ’αντέξει την επερχόμενη αλλαγή της κυβέρνησης, ειδικά αν έλθει ο κύριος Κύκνου με τους -και πουστοφάγους συν τοις άλλοις- Εικοσιενοδικτυάδες. Όταν υπάρχουν δύο διαφορετικού θεσμοί για το ίδιο ζήτημα, ο ένας ατονεί. Το είδαμε με τον πολιτικό γάμο, ο οποίος παρέμεινε περιορισμένος στους άθεους και στους μη έχοντες.Αυτά που λένε για εξομοίωση, είναι προς λαϊκή κατανάλωση και δεν πρόκειται να φτάσουν στο νομοσχέδιο ή θα φτάσουν και θα καταψηφιστούν, το παίζω στάνταρ.

Ρίχνοντας τις μαγικές μου τράπουλες Ταρώ, της Μάγισσας, της Τσιγγάνας  και του Oh My Goddess, προβλέπω ότι το σύμφωνο συμβίωσης θα επεκταθεί και στους ομοφυλοφίλους, αλλά ακρωτηριασμένο. Ασφαλιστικά και εργατικά ξεχάστε τα, έτσι κι αλλιώς θα καταργηθούνε και γι’αυτούς που υπάρχουν τώρα. Όσο για υιοθεσία, που είναι και το βασικότερο, ούτε λόγος να γίνεται. Σε αυτή την περίπτωση και στη συγκεκριμένη χώρα, το σύμφωνο συμβίωσης για ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι θα είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά συμβολικό, και στη χειρότερη σταμπάρισμα και δρόμος προς μειωμένες δυνατότητες εύρεσης εργασίας και κοινωνική απομόνωση.

Αν δεν υπάρξει κανονική και ολοκληρωμένη νομοθετική παρέμβαση, μια ξερή (ή ακόμα χειρότερα ακρωτηριασμένη) επέκταση του συμφώνου συμβίωσης δεν έχει να προσφέρει σχεδόν τίποτε σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι, πέρα από στοχοποίηση.