Συντεχνιών εγκώμιον.

Έχει γίνει πολύ του συρμού κάθε οργανωμένη ομάδα εργαζομένων που απαιτεί κάτι παραπάνω από μια άθλια επιβίωση να κατηγορείται για συντεχνιασμο. Η λέξη συντεχνία χρησιμοποιείται από την εξουσία και τους σφογγοκωλαριους της, επίσημους και ανεπίσημους σαν βρισιά.
Χα!
Ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αποκαλύπτουν την ιδεολογική τους συγγένεια με το σάπιο, βάρβαρο και σκοταδιστικό ancien regime, με τους κεραλειμμενους, διεστραμμενους ευγενείς πριν το διαφωτισμό και την μαυροψυχη εκκλησία της Ιεράς Εξέτασης.
Πάντα ανά την ιστορία οι συντεχνιες ήταν φορείς προοδευτικής σκέψης, κάτοχοι τεχνικών δεξιοτήτων και επιστημονικής γνώσης. Και πάντα τις μισούσαν οι ηγετικές τάξεις.
Οι βάρβαρες κοινωνίες των Αρίων δεν είχαν καν θέση γι’αυτές στα άθλια ανθρωποκοπάδια τους. Ο Πλάτωνας τους αρνιόταν θέση στην τέλεια (και ολοκληρωτική έως φασισμού) κοινωνία του. Οι βασιλείς  βασάνιζαν, ακρωτηρίαζαν και εκτελούσαν τα μέλη τους – οι μύθοι του Ηφαίστου, του Παλαμήδη, του Τάλω και του Δαιδάλου είναι εύγλωττοι. Οι βρωμοεκκλησίες, οπότε δεν τις εκμεταλλεύονταν, τις κυνηγούσαν, διαδίδοντας φρικαλέα ψέματα για τις δραστηριότητες τους και κάνοντας γαργάρα τις τεκμηριωμένες βαρβαρότητες των ηγετικών τάξεων. Από που νομίζετε ότι προέρχεται το μίσος, οι συκοφαντίες και οι λίβελλοι  για τους μασόνους, οι οποίοι, όπως λέει το όνομα τους, ξεκίνησαν σαν συντεχνία χτιστών;
Υποψιάζομαι μάλιστα ότι η βιομηχανοποίηση υιοθετήθηκε από τους εγγλέζους φεουδάρχες και πλούσιους μόνο και μόνο για να συνθλίψουν και να καταστρέψουν τις συντεχνίες των τεχνιτών που απαιτούσαν μεγαλύτερο μερίδιο στα κέρδη που εισέρρεαν στην αυτοκρατορία από τις αποικίες. Αλλιώς σιγά να μην τους έκαιγε η τεχνική πρόοδος και η χρήση των μηχανών για την ελαχιστοποίηση του ανθρωπίνου κόπου. Μέλος της τάξης των παρασιτικών ευγενών/αστών/επιχειρηματιών/»εργοδοτών» και φιλάνθρωπος είναι κάτι πιο σπάνιο από το μαύρο κύκνο και κατά τι πιο συνηθισμένο από το πράσινο άλογο. Ο μεγαλοεργοδότης και ο εκμεταλλευτής που νιώθει άνετα με τα πλούτη του και που αγωνίζεται να τα αυξήσει παραπάνω από όσο του χρειάζεται για να ζήσει καλά αυτός και να εξασφαλίσει τα παιδιά του είναι βαρέως ψυχοπαθής – και δυστυχώς οι «ανώτερες τάξεις» και η ελίτ αποτελείται κυρίως από εκφυλισμένους και διεστραμμένους σαν κι ελόγου τους.
Ότι όμορφο φτιάχτηκε κι έμεινε στους αιώνες πριν τη βιομηχανοποίηση προέρχεται από μέλη συντεχνιών. Από τα έπη του Όμηρου -έργο της συντεχνίας των ραψωδών- και την Ακρόπολη μέχρι την Παναγία των Παρισίων, έργα συντεχνιών θα δείτε. Οι ευγενείς, οι ιερείς και οι κόλακες τους στην καλύτερη μόνο λογοτριβές, ασκήσεις φαντασίας επι χάρτου και ψέματα άφησαν σαν παρακαταθήκη του μέλλοντός.
Στις συντεχνίες και στα σιναφια οφείλεται ακόμα και η ελευθερία της χώρας. Στη μασονία, την αρχαία συντεχνία των χτιστών βασίστηκε η Φιλική Εταιρεία. Στα σινάφια των ναυτών ανδρώθηκε το ναυτικό της Επανάστασης. Οι συντεχνίες της χώρας παρήγαγαν τα πολυτελή προϊόντα που εξαγόντουσαν στην Ευρώπη και πλούτισαν εμπόρους και μελλοντικούς αγωνιστές, που χρηματοδότησαν ανθηρές παροικίες και συντήρησαν λογίους.
Εκείνος που περιφρονεί τις συντεχνίες και χρησιμοποιεί τη λέξη «συντεχνία» σα βρισιά, συντάσσεται υπόρρητα ή μη με το βάρβαρο σύστημα των ανθρωποβοσκών που φέρονται στην υπόλοιπη κοινωνία όπως σε πράγματα-κτήνη. Βλασφημεί ενάντια στην ανθρώπινη ιδιότητα, το συνδυασμό μυαλού και χεριού, λογικής και αισθήματος, σοβαρότητας και παιχνιδιού που είναι ίδια του είδους μας. Φτύνει την κοινωνία των ίσων που μάχονται αλληλεγυοι. Το μόνο που του έχει μείνει είναι είτε η λαγνεία για κυριαρχία, είτε η υποταγή και η εθελοδουλεία του εκφυλισμένου, «καθαρόαιμου» κατοικίδιου.
Δεν ξέρω εσείς τι θέλετε, αλλά καλύτερα μια πλούσια ώρα ζωής σαν αδέσποτο λυσσόδηκτο, παρά μια άθλια ύπαρξη ετών σαν συμπλήρωμα ενός κομπλεξικού αφέντη.

Advertisement

Τι συμβαίνει με την Ελλάδα, όπως περιγράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια…

...από τον πρώην οικονομικό διευθυντή του ΔΝΤ, Simon Johnson.

Αν και ωραιοποιεί το ρόλο του ΔΝΤ, αφήνει να του ξεφύγουν αρκετά ανάμεσα από τις γραμμές για να καταλάβει κάποιος υποψιασμένος τι παίζεται (με κόκκινο τα γλιστρήματα που βλέπω και μπλέ η συνωμοσιολογία μου):

Typically, these countries are in a desperate economic situation for one simple reason—the powerful elites within them (άρα ο τελικός στόχος του ΔΝΤ είναι οι εθνικές ελίτ, σαν ανταγωνιστές των πολυεθνικών τράστ) overreached in good times and took too many risks. Emerging-market governments and their private-sector allies commonly form a tight-knit—and, most of the time, genteel—oligarchy, running the country rather like a profit-seeking company in which they are the controlling shareholders. When a country like Indonesia or South Korea or Russia grows, so do the ambitions of its captains of industry. As masters of their mini-universe, these people make some investments that clearly benefit the broader economy, but they also start making bigger and riskier bets. They reckon—correctly, in most cases—that their political connections will allow them to push onto the government any substantial problems that arise. (ενδιαφέρουσα και εκπληκτικά αντικειμενική περιγραφή της διαπλοκής, η οποία ενίοτε δεν είναι και τόσο αρνητική για το σύνολο)

In Russia, for instance, the private sector is now in serious trouble because, over the past five years or so, it borrowed at least $490 billion from global banks and investors on the assumption that the country’s energy sector could support a permanent increase in consumption throughout the economy. As Russia’s oligarchs spent this capital, acquiring other companies and embarking on ambitious investment plans that generated jobs, their importance to the political elite increased. Growing political support meant better access to lucrative contracts, tax breaks, and subsidies. And foreign investors could not have been more pleased; all other things being equal, they prefer to lend money to people who have the implicit backing of their national governments, even if that backing gives off the faint whiff of corruption.

But inevitably, emerging-market oligarchs get carried away; they waste money and build massive business empires on a mountain of debt. Local banks, sometimes pressured by the government, become too willing to extend credit to the elite and to those who depend on them. Overborrowing always ends badly, whether for an individual, a company, or a country. Sooner or later, credit conditions become tighter and no one will lend you money on anything close to affordable terms.

The downward spiral that follows is remarkably steep. Enormous companies teeter on the brink of default, and the local banks that have lent to them collapse. Yesterday’s “public-private partnerships” are relabeled “crony capitalism.” (Δηλαδή δεν είναι;) With credit unavailable, economic paralysis ensues, and conditions just get worse and worse. The government is forced to draw down its foreign-currency reserves to pay for imports, service debt, and cover private losses. But these reserves will eventually run out. If the country cannot right itself before that happens, it will default on its sovereign debt and become an economic pariah (ναι, είδαμε την Ισλανδία και την Αργεντινή πόσο χάλια είναι). The government, in its race to stop the bleeding, will typically need to wipe out some of the national champions—now hemorrhaging cash—and usually restructure a banking system that’s gone badly out of balance. It will, in other words, need to squeeze at least some of its oligarchs. (ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ)

Squeezing the oligarchs, though, is seldom the strategy of choice among emerging-market governments. Quite the contrary: at the outset of the crisis, the oligarchs are usually among the first to get extra help from the government, such as preferential access to foreign currency, or maybe a nice tax break, or—here’s a classic Kremlin bailout technique—the assumption of private debt obligations by the government. Under duress, generosity toward old friends takes many innovative forms. Meanwhile, needing to squeeze someone, most emerging-market governments look first to ordinary working folk—at least until the riots grow too large. (Κροκοδείλια δάκρυα…)

Eventually, as the oligarchs in Putin’s Russia now realize, some within the elite have to lose out before recovery can begin (και φυσικά ξέρετε ποιοί είναι αυτοί, ε; εκείνοι που θα δεχτούν να παίξουν το ρόλο του πειθήνιου επιστάτη). It’s a game of musical chairs: there just aren’t enough currency reserves to take care of everyone, and the government cannot afford to take over private-sector debt completely.

So the IMF staff looks into the eyes of the minister of finance and decides whether the government is serious yet. The fund will give even a country like Russia a loan eventually, but first it wants to make sure Prime Minister Putin is ready, willing, and able to be tough on some of his friends. If he is not ready to throw former pals to the wolves, the fund can wait. And when he is ready, the fund is happy to make helpful suggestions—particularly with regard to wresting control of the banking system from the hands of the most incompetent and avaricious (=τι σας είπα; τους πλέον απείθαρχους και λιγότερο συνεργάσιμους) “entrepreneurs.”

Of course, Putin’s ex-friends will fight back. They’ll mobilize allies, work the system, and put pressure on other parts of the government to get additional subsidies. In extreme cases, they’ll even try subversion—including calling up their contacts in the American foreign-policy establishment, as the Ukrainians did with some success in the late 1990s.

Many IMF programs “go off track” (a euphemism) precisely because the government can’t stay tough on erstwhile cronies, and the consequences are massive inflation or other disasters. A program “goes back on track” once the government prevails or powerful oligarchs sort out among themselves who will govern—and thus win or lose—under the IMF-supported plan. The real fight in Thailand and Indonesia in 1997 was about which powerful families would lose their banks. In Thailand, it was handled relatively smoothly. In Indonesia, it led to the fall of President Suharto and economic chaos.

From long years of experience, the IMF staff knows its program will succeed  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχααααααχ!)—stabilizing the economy and enabling growth (μπουαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ!)—only if at least some of the powerful oligarchs who did so much to create the underlying problems take a hit. This is the problem of all emerging markets.

Την τελευταία πρόταση τη διαβάσατε; Την λάβατε υπόψη σε σύγκριση με τα παραπάνω; Τρομάξατε;

Καταλάβατε τι του ξέφυγε του παίκτη;

Το πρόβλημα των αναδυόμενων αγορών είναι οι φιλόδοξοι παίκτες που απειλούν την επικυριαρχία των πολυεθνικών τραστ σε μια οικονομία.

Το ΔΝΤ, σαν το ραβδί του Πολυκράτη Θρασύβουλου του τυράννου (edit: λάθος τύραννος, χρυσαυγιτιά έκανα παλι), χτυπά αγορές που σηκώνουν, έστω και στο παραμικρό, κεφάλι και που πιθανώς -έστω και ελάχιστα- μπορεί να αποζητήσουν την ανεξαρτησία τους.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Έμμεση εξολόθρευση (δια της υπερφορολόγησης και της συμπίεσης των μιθσθών) ή υφαρπαγή δια του brain drain της δυναμικής μέσης τάξης που μπορεί να δημιουργήσει πρωτοποριακές επενδύσεις και αντικατάστασή της από μια ξενόδουλη μέση τάξη αποτελούμενη από ανίκανους, ψυχανώμαλους, χαμερπείς λούμπεν μικρομεγαλοαστούς, πλήρης κατάληψη των φυσικών πόρων και χειραγώγηση της δήθεν ελεύθερης αγοράς μέσω ιδιωτικοποιήσεων και ιδιωτικού ελέγχου κατά τρόπο που κάνει το Μαυρογιαλούρονα δείχνει Ρομπέν των Δασών.

Προσωπικά, ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΣ ΠΑΡΑ Η ΔΗΘΕΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΖΟΜΠΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΕΣ. Ο Μαυρογιαλούρος μπορεί να δείξει φιλότιμο, οι γραφειοκράτες με την ξύλινη καρδιά ποτέ.

Για δες πόσο κόσμο έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Πάτρα!

Αυτή η παρέλαση με αυτή τη μουσική, να πω την αμαρτία μου, πολύ με άρεζε.

Είμαι πολύ περίεργη να δω τι θα γίνει 17 Νοέμβρη. Κοντά-σιμά τα Γιάννενα.

 

 

Σιβυλλικόν 10β

Οι Πεισιστρατίδες δεν παρέδωσαν την εξουσία ειρηνικά, ανάμεσα σε κούπες κρασί και λουλουδένια στεφάνια, ούτε οι Τριάκοντα έφυγαν μ’ένα χαμόγελο κι ένα νεύμα του χεριού.

Η Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι, ούτε η Αμερικάνικη ένα ξέγνοιαστο πικ νικ συμφιλίωσης και συναίνεσης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν Γούντστοκ ούτε η Κομμούνα των Παρισίων ρέιβ πάρτι.

Είδα κι όλας πόσο ωφέλησε την ελληνική κοινωνία  ο αφοπλισμός των αριστερών ανταρτών και η χριστιανική, ανεξίκακη άφεση αμαρτιών για τους συνεργάτες των Γερμανών και τους μαυραγορίτες.

Η Νέμεση δεν κρατάει ροδοπέταλα σε αβρό χεράκι… Αλλά τι θέλω και τη χρησιμοποιώ, θα με ταυτίσουν με τη λαϊκίστρια Λιάνα του φαιοκόκκινου μετώπου. 

Αι σιχτίρι πια μπόμποι, σας σιχάθηκε η ψυχή μου!

 

Σιβυλλικόν 9 – I reread books

Ας είναι δοξασμένο το χάος και η ατελής δημιουργία!

-Ursula K.Le Guin

Σιβυλλικόν 8 – κι αυτό όχι τόσο

«Να ψηφίσω και με τα δυο χέρια το κόμμα του Γ.Παπανδρέου, του Μόσιαλου, της Διαμαντοπούλου, του Ραγκούση, της Χαράς Κεφαλίδου.»

Δε δίνω λίνκιο, αν έχετε τη νοσηρή περιέργεια να βρείτε την πηγή της Στυγός ατάκας και ψαχτίρια γνωρίζετε.

Να ψηφίσεις κουκλα μου και με τα δύο χέρια το κόμμα που αρπάζει τάληρα από τον πλουσιοπάροχο μισθό των τετρακοσίων ευρώ το μήνα.

Να ψηφίσεις και με τα δύο χέρια το κόμμα που άφησε τα παιδιά χωρίς βιβλία και δασκάλους (το δεύτερο πιθανώς μόνιμα).

Να ψηφίσεις και με τα δύο χέρια το κόμμα που βλέπει το Σύνταγμα σαν εμπόδιο.

Να ψηφίσεις το κόμμα που σου δίνει την ηδονή να βλέπεις την κατσίκα του γείτονα να ψοφάει.

Να ψηφίσεις το κόμμα που θα σου δώσει τη δυνατότητα να δεις λάιβ διακόσιες χιλιάδες οικογένειες να γεμίζουνε τις villas miserias αλά ελληνικά και να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Να μπορέσεις επιτέλους να νιώσεις την πέτσινη καρδιά σου να σκίζεται.

Σαν τη Γκρέτα του Φάουστ που δεότανε για την ψυχή της μάνας που δηλητηρίασε, θα γράφεις μια συγκινητική ποστιά για τα ζητιανάκια που στέλνουν άσπλαχνοι γονείς για να σε πικράνουν – τι καλά που έκανες όταν χειροκροτούσες τις απολύσεις τους.

Ας βγούν στην ανέχεια διακόσιες χιλιάδες οικογένειες, μικρή θυσία αν είναι να σωθεί η πατρίς.

Και μετά για να στανιάρεις, θα δεις το Ίδρυμα με το λεπτό, εγγλέζικο χιούμορ του. Κάποια στιγμή το ΠΑΣΟΚ της καρδιάς σου θα φροντίσει αυτό το ποιοτικό χιούμορ να είναι το μόνο που θ’ακούγεται. Όχι με το ψαλίδι της λογοκρισίας, με τη θηλιά της αφραγκίας, αναίμαχτα και αθόρυβα, κυριλέ. Επιτέλους, πχιότης!

Θα σου’λεγα κι άλλα, αλλά βαριέμαι. Θα σ’αφήσω με μια αφιέρωσις.

…

…

…

Κάτι τέτοια διαβάζω, με καβαλάνε τα διαόλια μου και θέλω να παραγγείλω έναν μετεωρίτη περιποιημένο ή μια παρόμοια αστρονομική καταστροφή να σκάσει πάνω απο την Αθήνα.

Καλύτερα ένα φριχτό τέλος παρά μια φρίκη χωρίς τέλος.

Αξιος εστίν ο μισθός και η στήριξη στο καθεστώς

Έχω στη βιβλιοθήκη μου δυο-τρία έργα του Κ.Σιμόπουλου, ο οποίος με περισσή άγρια χαρά και όχι λίγη υπερβολή ξεβρακώνει τ’αστέρια της ιστορίας. Ανάμεσα σε αυτά είναι και το «Διανοούμενοι και καλλιτέχνες, ευτελείς δούλοι της εξουσίας». Υπερβολικός μεν, παίρνει τοις μετρητοίς πολλά πράγματα και πολλές μεταφορές σαν κυριολεξία, αλλά μήπως και ο Φρόυντ δεν είπε ότι τα ψέματα, οι υπερβολές μας και οι μεταφορές μας λένε κρυφές αλήθειες; Εστω.

Τον τίτλο θυμήθηκα, μόλις, διαβάζοντας τις καθεστωτικές ειδήσεις του ευαγούς συγκροτήματος, έπεσα σε αυτή τη διακήρυξη. Διαβάζοντας την εισαγωγή, μου ήρθε κάτι σε ναυτία και αναγούλα τόσο με το κείμενο, όσο και με μερικά από τα ονόματα – με ορισμένα ονόματα πάλι απλώς κούνησα το κεφάλι γιατί δεν θα περίμενα τίποτε καλύτερο. Είπα να διαβάσω και το κανονικό, το οποίο τώρα προσέχω ότι άνοιξε στον pdf reader μου σαν «Υπεύθυνη Δήλωση». Ελπίζω να είναι ευφυώς κρυμμένη (ή υποσυνείδητη, περίπου το ίδιο μου κάνει) διαμαρτυρία και ομολογία κάποιου από τους υπογράφοντες: Το κείμενο είναι δήλωση υποταγής στο καθεστώς, σαν εκείνες τις χυδαίες δηλώσεις μεταμέλειας που υποχρεωνόντουσαν να υπογράψουν οι κομμουνιστές.

Αντιγράφω και δημοσιεύω το μνημείο ξεφτίλας και ντροπής (τα σχόλιά-αντιδράσεις μου με κόκκινο):

Τολμήστε!
Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. (Τώρα το καταλάβατε. Μετά από τουλάχιστον εξήντα χρόνια. Εντάξει για κάποιους απο εσάς  που εξαγίαζαν τους ταγματασφαλήτες το καταλαβαίνω. Δε βαριέστε, κάλλιο αργά παρά ποτέ). Η ισότιμη (ποιά;) ένταξή (ποιά;) μας στην Ευρώπη, αναγκαία (;) για την επιβίωση(;) της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας (Καλό, το άλλο με τον Μπόμπο το ξέρετε;), αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις(απο Παπανδρεου σε Καραμανλή και τανάπαλιν… θα με συγχωρέσετε που δεν το βλέπω σαν κατάκτηση;) που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά(να’ταν μόνο αυτές, καλά θα ήταν).  Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε (να δούμε, να δούμε…), καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας (ωχ κατάλαβα,κι ο Καραμαν αλής μίλαγε τη γλώσσα της υπευθυνότητας) κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης (με μισθό μετά από δεκαπέντε χρόνια υπηρεσίας το ένα τρίτο από αντίστοιχου συναδέλφου μου στην Ολλανδία, την είχα καταλάβει εδώ και πολύ καιρό)  και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης(αυτές που παίρνει η κυβέρνηση εννοείτε;).
Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων(Το λαό τον έχουμε επιεικώς χεσμένο. Εμείς, οι ευπατρίδες του πνεύματος να απευθυνθούμε στους άπλυτους; Τι λες καημένε;). Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και
πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους(Τώρα, αν μου πείτε σε τι διαφέρει αυτό από τις παραινέσεις των ευρωνταβατζήδων…). Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες (ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΖΗΤΑΤΕ ΘΥΣΙΕΣ ΓΜΤΜΝΠΣΑΣΠΕΤΑΓΕ; ΠΟΣΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΓΑΜΩΘΥΣΙΕΣ ΡΕ; ΖΗΣΤΕ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΠΕΝΤΑΚΟΣΙΑ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΖΑΜΠΑΤΖΙΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΝΕΙ Η ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΖΗΤΗΣΤΕ ΘΥΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ, Ε ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΕΣ! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ ΑΠΟ ΚΕΙ! Αν το θεωρείτε εξύβριση, παρακαλείστε να απευθυνθείτε στον επώνυμο υπεύθυνο του ιστολογίου, τον γνωστό Ιάπωνα Νίντζα Tsimamasasu Tomouni εκ Οσάκας, Κανσάι, ευχαριστώ πολύ) που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της(αν δεν επιβιώσουν όμως και ψοφολογήσουν από την πείνα οι Έλληνες, θα υπάρξει Ελλάδα; Πάτε καλά ρε;), και να εργαστούν σκληρά(για να σας ταϊζουν;) και συστηματικά για τη νέα στροφή(Α,για να σας ταϊζουν, κατάλαβα). Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης (χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα εννοείτε, η σαν αυτή του Καραμανλή; Ευχαριστώ, δε θα πάρω τίποτε απ’τα δυο) και εθνικής ανασυγκρότησης(Ευωδία χούντας μου’ρχεται, ή είναι ιδέα μου;) που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας(σωθήκαμε!), θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία(των ελίτ,  Μπορεί οι εργαζόμενοι Έλληνες να καταντήσουν μπαγκλαντεσιανοί δουλοπάροικοι αλλά προέχει η σωτηρία ημών, του άλατος της γης και της ψυχής της πατρίδος). Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας (=»Ψοφήστε εσείς από την πείνα και την ανέχεια για να κλάνουμε εμείς στις πολυθρόνες της Ακαδημίας Αθηνών») μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή.(όσο παίρνατε τα βραβεία σας και τις θεσούλες σας καλά ήταν) Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα
χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε(για εσάς μιλάτε προφανώς, γιατί για τον εργαζόμενο συμπολίτη σας χεστήκατε, αυτός είναι χυδαίος και υπάνθρωπος, ας καταντήσει κούλης όπως του αξίζει), αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην
αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους(εδώ ένα δίκιο το’χετε, αν και για μένα το καθήκον τους συνίσταται στο να μαζέψουν τα φιλαράκια τους στον ΣΕΒ και στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, να χώσουν στις τσέπες τους πέτρες και να φουντάρουν στην Πειραϊκή για να ξεμαγαρίσει ο τόπος.).
Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών(Μήπως, αγαπητοί -το πη με μι- διανοούμενοι της χώρας πρέπει να κάνετε κι εσείς πλέον καμμιά θυσία; Οι πολίτες -ο λαός- ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΛΛΕΣ!). Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει(κι εσείς γιατί απαιτούσατε πιο πρίν την καταστροφή της ευτυχίας και της ευημερίας του λαού κι άλλες θυσίες;). Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών(φτηνά ευχολόγια και φρύδια καπαμά. Όταν απαιτείτε και άλλες θυσίες, όταν πλέον, λόγω ασιτίας και φτώχειας απειλείται η ίδια υλική ύπαρξη και η μελλοντική ευτυχία των παιδιών, είναι υποκρισία και αλητεία να μιλάτε για τα όνειρά τους. Τι όνειρα να κάνει ένα παιδί που λιμοκτονεί, που δεν έχει ένα παιχνίδι να παίξει, που του στερούν την πορτοκαλάδα της Κυριακής; Και μη μου πείτε για Κατοχή, και τα παιδιά της Κατοχής, γιατί ακόμα βλέπω τα σημάδια στην ψυχή του πατέρα μου που έζησε Κατοχή, την παραμόρφωση της ψυχής που προκαλεί η ανέχεια, η πείνα κι ο φόβος του ταγματαλήτη και που μεταφέρεται, μέσω της συμπεριφοράς και στις επόμενες γενιές. Και να που δικαιώνεται και κάπου κι ο Λαμάρκ : τα επίκτητα ψυχολογικά τραύματα μεταφέρονται και στους απογόνους. Για να τελειώσω, υποστηρίζοντας το Μνημόνιο, γεννάτε άλλη μια κατοχική γενιά, σπέρνετε κι άλλες χούντες στο μέλλον μας. Ντροπή σας. Αξίζετε εκατόν είκοσι τοις εκατό το χαρακτηρισμό του Σιμόπουλου. Ευτελείς και χαμερπείς δούλοι της εξουσίας και της ολιγαρχίας είστε όλοι σας. Θα σας έλεγα «κανισάκια της εξουσίας», αλλά λυπάμαι τα καημένα τα κανισάκια, που είναι τα πιο ευφυή κι ευαίσθητα σκυλιά.) .
Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες:

Θανάσης Βαλτινός (α, καλά, κατάλαβα)
Κική Δημουλά (*ειρωνικό χειροκρότημα*)
Απόστολος Δοξιάδης (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό το νούμερο το θεωρούν σοβαρό διανοούμενο)
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αθηνά Κακούρη
Μένης Κουμανταρέας (αχ που’σαι νιότη που’δειχνες κτλ.κτλ.κτλ.)
Γιάννης Κουνέλης
Πέτρος Μάρκαρης (edit: Μάλλον λάθος ιδιότητα. Όχι πως το κάνει καλύτερο.)
Τάσος Μπουλμέτης
Βασίλης Παπαβασιλείου
Διονύσης Σαββόπουλος,  (αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ)
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Αλέκος Φασιανός (Κάτι είχε πει ο Νταλί, νομίζω, πως το είχε πει; «Ζωγράφε, δεν είσαι ρήτορας. Ζωγράφιζε λοιπόν και βούλωσε το στόμα σου.»)

Από την ακαδημαϊκή­επιστημονική κοινότητα:

Νίκος Αλιβιζάτος
Νάσος Βαγενάς
Γιάννης Βούλγαρης
Γιώργης Γιατρομανωλάκης (άλλος overrated αυτός)
Άγγελος Δεληβοριάς
Γιώργος Δερτιλής
Αρίστος Δοξιάδης (ο απόστολος και πωλητής της ινδοποίησης)
Ορέστης Καλογήρου
Στάθης Καλύβας (Α, καλά, γιατί δεν εκπλήσσομαι;…)
Βάσω Κιντή (α,καλα…)
Ανδρέας Κούρκουλας
Νίκος Μουζέλης (α,καλά…)
Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος
Γιώργος Παγουλάτος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
Παύλος Σούρλας
Γιάννης Στουρνάρας (Τρείς οπ’σ’εχω άντρα μ’ και τρείς οπ’μ’έχεις έξι, και τρεις του παιδιού εννιά… κάτι φωνήεντα του είχε πει ο Τέκυ)

Σταύρος Τσακυράκης
Χαρίδημος Τσούκας

Λυπάμαι παιδιά, αλλά δεν αντέχω, πάω να ξεράσω.

Υ.Γ.: Για να ξεπλύνετε τη σιχαμένη γεύση, διαβάστε εδώ. Τουλάχιστον υπάρχουν κι αυτοί οι εργάτες του δήμου, που έστω και υποκριτικά, έστω και για διαφήμιση συντάσσονται με την πλατεία.

Υ.Γ.2: Κι άλλη που τα πήρε δικαίως στο κρανίο. Θαυμάζω την αυτοσυγκράτησή της.

edit:

Υ.Γ.3: Η ελληνική διανόηση δεν έχει σωσμό…

The limbo dance of libertarian depravity (μέρος πέμπτο) + Μικρό χυδαίο προφητικό.

Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες, σιχάματα.

Διαβάζω αυτό το κομμάτι και στραβώνουν τα μούτρα μου. Πόση ξυνίλα, πόσο μίσος για τον μη έχοντα! Σιχασιάρηδες αριστοκράτες που θεωρούν ομορφιά το αμάξι, το notebook, την σακούλα για να μην λερώνει το φυσικό απόριμμα την αποστειρωμένη καθαρότητα του πεζοδρομίου τους, τα όμορφα ρούχα, την επίδειξη του πλούτου τους και τρέμουν τη μέρα που αυτά δεν θα έχουν καμιά σημασία.

Οι μη έχοντες να ενοχλούνται από ένα ωραίο ρούχο, ένα καλό αυτοκίνητο, ακόμα και από μια καθαρή, τακτική πλατεία όπου παίζουν παιδιά και όπου, όσοι έχουν σκυλιά, έχουν και σακουλάκια για να μαζεύουν τα κακά τους. Θέλουν να πάνε σ’ αυτή την πλατεία και να την χαλάσουν, να μην είναι πια όμορφη, να μην είναι καθαρή, να μην παίζουν εκεί με ασφάλεια τα παιδιά με τις νταντάδες – ή τις νεαρές μαμάδες που διαβάζουν ένα βιβλίο καθισμένες στο παγκάκι, μιλούν στο κινητό ή, γιατί όχι, κάτι γράφουν, online, στο notebook τους, προσέχοντας με την άκρη του ματιού τα πιτσιρίκια τους.

Αλλά χαίρομαι όταν διαβάζω για τον φόβο σας, σιχάματα. Ξέρετε ότι η ευημερία σας είναι κλεμμένη. Ξέρετε ότι ο φτωχός θα προτιμούσε να καταστρέψει την κλεμμένη ευημερία σας, όπως καταστρέφει στην υποχώρησή του ο στρατός εκείνα που δεν θέλει να πάρει σαν λάφυρα ο εχθρός. Τρέμετε, ξεφτίλες, γενιά των boomers, γαμογενιά του πολυτεχνείου και των rangers, της κάθε κομματικής νεολέρας, χαφιέδες της χούντας που πήρατε πρασινοπορτοκαλί άφεση αμαρτιών.

Έτσι, να φοβάστε! Κι έτσι με φρίκη να δείτε μετανάστες να βρωμίζουν την ωραία σας πλατεία, παιδάκια ρομά να παίζουν στις κούνιες σας, αναρχοφρικιά να κάνουν κατάληψη στα κωλοκλάμπ σας και να παίζουν σε πεταμένους προβολείς τις ταινίες που φτιάχνατε πριν ξεπουληθείτε για ένα κουστούμι, νιγηριανούς να παίζουν τύμπανα μαζί με ινδιάνους στις πλατείες σας, την τσίκνα από το αυθεντικό κινέζικο να διώχνει τ’ακριβά σας αρώματα και το γιαπωνέζικο σούσι (πρίν το περιλάβετε εσείς, ήταν η τροφή του φτωχού ψαρά, που’ψηνε στο ξίδι το ψάρι με το οποίο άρταινε το βρασμένο του ρύζι), την πολύχρωμη και βρώμικη κι επικίνδυνη ζωή να καταστρέφει την υγιεινή σας αποστείρωση.

Έτσι, να σας βλέπω να τρέμετε την καταστροφή σας που έρχεται. Την καταστροφή που τους επιφυλάσσατε αν δεν εξημερωνόντουσαν για να γίνουν οι μπάτλερ και τα νομιστεράκια σας θα τη ζήσετε εσείς και πολύ θα το χαρώ.