Όσο σύνηθες και να είναι, πάντα με διασκεδάζει να βλέπω το πόσο άχρηστη, ανόητη και ηλίθια είναι η παράταξη της «κενής λογικής». Το τελευταίο της διαμαντάκι είναι πολύ πολύτιμο για να πάει χαμένο. Οπότε σας το παρουσιάζω, απονέμουσα τα δέοντα:
Ένας γνωστός από το fb, προσπαθεί να πείσει ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους. Μου στέλνει, λοιπόν, το Στατιστικό Δελτίο του ΥΠ.ΟΙΚ. με τους δύο πίνακες (δείτε φωτό), και μου αναφέρει μόνο τον δεύτερο: οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν το 55% των φόρων εισοδήματος, οι επιχειρήσεις το 30%, και οι υπόλοιποι (ελεύθεροι επαγγελματίες, εισοδηματίες, κλπ.) πληρώνουν το 15%.
Και να η πρώτη ματσαγκανιά του Κοκοτού: Πιάνεται μόνο ο φόρος εισοδήματος. Ωστόσο αυτός ο φόρος δεν επιβαρύνει ίσα και όμοια επιχειρήσεις και εργαζομένους και δεν μετράει σε όλα τα εισοδήματα. Το τι δε θεωρείται φορολογήσιμο εισόδημα για τις εταιρείες είναι απλά απίστευτο. Κατ’αρχάς, όλα τα έξοδα των εταιρειών, σε αντίθεση με τα έξοδα των μισθωτών και συνταξιούχων δεν θεωρούνται φορολογητέο εισόδημα, όπως δεν θεωρούνται εισόδημα τα κέρδη από μετοχές, επενδύσεις και αμοιβαία κεφάλαια. Άρα ουσιαστικά έχουμε την πρώτη αδικία εις βάρος ενός μισθωτού ο οποίος μάλιστα διπλοφορολογείται, καθώς τα ήδη φορολογημένα στην πηγή έσοδά του φορολογούνται ξανά και με πολλαπλάσιο συντελεστή όταν τα καταναλώνει για να συντηρηθεί μέσω των εμμέσων φόρων. Δεδομένου ότι η τρόικα υπολογίζει ότι τα έσοδα από έμμεσους φόρους θα είναι τα διπλάσια από αυτά των άμεσων φόρων και θα πληρώνονται σχεδόν αποκλειστικά από τους μισθωτούς, θα σας δείξω παρακάτω πόσο πούστικα παραμορφώνει την εικόνα ο Κοκοτούλης.
Κοιτάω όμως τον πρώτο και βλέπω ότι οι επιχειρήσεις αποτελούν μόλις το 11% των εισοδημάτων. Αν κάνετε μία απλή πράξη, να διαιρέσετε τους φόρους με το εισόδημα, θα δείτε ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν με συντελεστή 23% (3δις στα 12,8) ενώ οι μισθωτοί/συνταξιούχοι με συντελεστή 7% (5,7 στα 81,8). Και φανταστείτε, όταν οι μισθωτοί στενάζουν υπό το βάρος του 7%, τι πρόβλημα έχουν οι επιχειρήσεις με το 23%.
Και τώρα, η λαθροχειρία συνεχίζεται. Ο μισθωτός υποτίθεται φορολογείται «μόνο 7%» άμεσα. Μόνο και υποτίθεται ότι του μένει διαθέσιμο το 93% του εισοδήματός του. Ας βρούμε ποιος είναι αυτός ο τυχερός μέσος μισθωτός που θα φορολογηθεί μόνο 7% από το εισόδημά του και πόσα κερδίζει το χρόνο.
Αυτός είναι (με τη νέα φορλογική κλίμακα) ο τυχερός μισθωτός των 13500 ευρώ καθαρά το χρόνο, με μισθό δηλαδή κάτι λιγότερο απο 1000 ευρώ το μήνα (+δώρα) ακαθάριστα. Από αυτά χάνει μέσω του φόρου εισοδήματος 950 ευρώ χοντρικά και του μένουν 12550 ευρώ. Αναλογικά κάτι παραπάνω από 1000 ευρώ το μήνα μέσο όρο αν μοιράσει τα δώρα αναλογικά σε όλους τους μήνες.
Αλλά ώπ! ξεχάσαμε την εισφορά αλληλεγγύης 1% στο σύνολο. Πάρτου και 135 ευρώ από την τσέπη. Είμαστε πια στα 12415 ευρώ το χρόνο. Ας θεωρήσουμε ότι ζει στο νοίκι με 300 ευρώ το μήνα, του μένουν 8815 ευρώ στο χέρι άρα 734 ευρώ το μήνα για να τα βγάλει πέρα. Φυσικά δεν περιμένετε να μπορεί αυτός ο άνθρωπος να κάνει σοβαρή αποταμίευση με 734 ευρώ το μήνα, ειδικά αν έχει και οικογένεια, ενώ επιπλέον η αποταμίευση. πάνω από ένα όριο τιμωρείται καθώς υπάρχει ποινή αν δεν μαζευτεί ορισμένος αριθμός αποδείξεων. Το λογικό και φυσιολογικό θα είναι να τα ξοδέψει και θα υποθέσω ότι οι κρατήσεις του είναι 23% κατά μέσο όρο (δεν λαμβάνω υπόψη τέλη κυκλοφορίας, βενζίνες κτλ.). Του αρπάζονται επιπλέον, λοιπόν 2027 ευρώ σε ΦΠΑ τουλάχιστον (θεωρώ ότι δεν έχει αυτοκίνητο ή μηχανή, οπότε το ποσοστό είναι μεγαλύτερο, καθώς του αρπάζεται από τα χέρια το τέλος κυκλοφορίας και ένα 60% φόροι στη βενζίνη)
Σύνολο φόρων κατ’ελάχιστον 3112. Άρα σύνολο φόρων= 23,05% ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για το μισθωτό. Άρα αυτά που λέει ο Κοκοτός για τον «προνομιούχο» μισθωτό είναι για τον πέοντα. Πόσο μάλλον τη στιγμή που ο μισθωτός ΔΕΝ μπορεί να αφαιρέσει τα έξοδά συντήρησής του από το εισόδημά του, οπότε είναι σαν να φορολογείται επί του τζίρου του ενώ οι επιχειρήσεις φορολογούνται μόνο επι των καθαρών εσόδων τους και πάλι τα 23% είναι σκάρτα. Ο ελεύθερος επαγγελματίας της ατομικής ή οικογενειακής επιχείρησης είναι λίγο καλύτερα, αλλά και πάλι υπερφορολογείται σε βαθμό κακουργήματος (αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, και πλέον κατανοώ κάθε μικρό ελεύθερο επαγγελματία που κρύβει εισοδήματα).
Προφανώς, και σε αυτό συμφωνούμε, το ουσιαστικό πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι που οι «υπόλοιποι» αποκρύπτουν εισοδήματα. Αλλά το να λες ότι οι μισθωτοί πληρώνουν πολλά (7%) και οι επιχειρήσεις λίγα (23%) είναι απλώς ένα χοντροκομμένο ψέμα. Αφήστε που εκτός από τους φόρους, οι επιχειρήσεις πληρώνουν και όλες τις ασφαλιστικές εισφορές, τόσο του «εργοδότη» όσο και του «εργαζόμενου».
Χοντροκομμένο ψέμα είναι το «ο μισθωτός πληρώνει μόνο 7% φόρο». Ο μισθωτός, ειδικά αν είναι αναγκασμένος να οδηγήσει αυτοκίνητο για να φτάσει στη δουλειά του, αν έχει ιδιόκτητο σπίτι, ακόμα κι αν δεν πρέπει να σκάσει χιλιάρες με φόρο πάνω από 40% για να ζεστάνει το κοκκαλάκι του πληρώνει πάνω από 23% φόρο επί του εισοδήματός του (έμμεσο και άμεσο) ΧΩΡΙΣ τα έξοδά του να εκπίπτουν από τη φορολόγησή του, ΧΩΡΙΣ να μπορεί να κάνει τις λαθροχειρίες μιας εταιρείας και με πολύ περισσότερο κίνδυνο για την ελευθερία του και τη σωματική του ακεραιότητα (μια εταιρεία δε φυλακίζεται για τις λαθροχειρίες της και μπορεί να γλιτώσει από χρέη που θα έστελναν έναν απλό μισθωτό για αιώνες στη μπουζού).
Πείτε, τώρα, ότι οι επιχειρήσεις μοιράζουν όλα τα κέρδη στους μισθούς και προσλαμβάνουν ανέργους. Αυτό δε θέλουν και οι ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, και λοιποί λαϊκιστές; Δηλαδή, τότε θα πλήρωναν οι επιχειρήσεις μηδέν φόρο και οι μισθωτοί ακόμη περισσότερο. Άρα, το να λες ότι οι επιχειρήσεις πληρώνουν λίγους φόρους και να πληρώνουν παραπάνω είναι και «αντι-λαϊκό» υπό αυτό το πρίσμα.
Αυτό θα ήταν το σωστό να γίνει καθώς οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι που παράγουν τα κέρδη των επιχειρήσεων. Ένας εργαζόμενος χωρίς μια επιχείρηση στο κεφάλι του μπορεί να παράγει αξία, επεξεργαζόμενος πρώτη ύλη και δίνοντάς της υπεραξία. Μια επιχείρηση χωρίς εργαζομένους ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΞΙΑ, πολύ απλά. Ένας επιχειρηματίας χωρίς εργαζομένους για να του κουβαλήσουν την πρώτη ύλη και να βρούν τρόπους για να την επεξεργαστούν ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΞΙΑ. Ο μόνος τρόπος για να παράξει αξία ένας επιχειρηματίας είναι να εργαστεί και ο ίδιος σαν εργαζόμενος παραγωγής επεξεργαζόμενος την πρώτη ύλη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα κέρδη του προέρχονται καθώς δεν επιστρέφει στον εργαζόμενο όλη την αξία που ο εργαζόμενος του παράγει, αρά τα κέρδη του προέρχονται επειδή αυτός ΚΛΕΒΕΙ τον εργαζόμενο. Η μόνη περίπτωση τα κέρδη να μοιράζονται δίκαια είναι όταν στον εργαζόμενο αποδίδεται όλη η υπεραξία που παράγει και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν ο εργαζόμενος ταυτίζεται με τον επιχειρηματία. Λέγεται συνεταιριστική επιχείρηση και έχει αποδειχθεί πολύ επιτυχής, παρά τα κακαρίσματα του κάθε κοκοτού.
Είναι σαφές: οι επιχειρήσεις είναι οι θέσεις εργασίας, κι όσο εξαντλείς τις επιχειρήσεις τόσο καταστρέφεις τις θέσεις εργασίας.
Χωρίς τις επιχειρήσεις δεν υπάρχει οικονομία.
Παπαριές.
ΠΑΠΑΡΙΕΣ.
ΠΑΠΑΡΙΕΣ ΚΑΜΑΡΩΤΕΣ.
«Οικονομία»(=νομή και διαχείριση του οίκου), ΙΔΙΩΤΗ ΚΑΡΑΜΑΛΑΚΑ, υπήρχε από την αρχαία Σουμερία για να μην πω και από την Παλαιολιθική Εποχή. Όπου υπάρχει κοινωνική οργάνωση του Έμφρονος (στην περίπτωση του Κοκοτού και των καθ’ημάς φιλελευθέρων πολύ αμφιβάλλω) Ανθρώπου υπάρχει η ανάγκη συγκέντρωσης, διαχείρισης και κατανομής ενός περισσεύματος αγαθών κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε επίπεδο ατόμου, οικογένειας και κοινωνικών δομών. Πολύ πριν ανακαλυφθεί η έννοια της «ανώνυμης επιχείρησης» και του εμπορίου, οι ανθρώπινες κοινωνίες συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να βρουν τρόπους να δημιουργούν και να συντηρούν ένα απόθεμα αγαθών για να καλύπτουν τις ανάγκες τους στις δύσκολες στιγμές και να το μοιράζουν σωστά και δίκαια. Κάπως έτσι σιγά-σιγά ανακάλυψαν την οικονομία του δώρου, την ανταλλαγή, τη χρήση κομματών από πολύτιμα υλικά (το χρήμα) συμβολικά επικυρωμένων-σφραγισμένων από τον καθολικής αποδοχής ιερέα-βασιλιά της φυλής κ.ο.κ.
Η επιχείρηση ήρθε πολύ-πολύ αργότερα, ήταν συνήθως ατομική οικοτεχνία, με τον «επιχειρηματία» να παράγει στο πλευρό των δούλων του – αν τους είχε κιόλας. Η οικονομία βασιζόταν κυρίως στις οικοτεχνίες και τις μικρές ατομικές επιχειρήσεις, ενώ οι μισθωτοί εργάτες ήταν μειοψηφία – και οι περισσότεροι μάλλον σαν «ελεύθεροι επαγγελματίες» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η ανώνυμη επιχείρηση (η εταιρεία με τη σύγχρονη μορφή της) γεννήθηκε μαζί με το σύγχρονο καπιταλισμό, και από γεννησιμιού της ήταν μάλλον φορέας απάτης και καταλήστευσης της κοινωνίας, όπως αποδεικνύει η πολύ διδακτική ιστορία της φούσκας του Μισσισσιπή, ενώ μετέτρεψε την τεχνολογία σε εργαλείο υποδούλωσης της πλειοψηφίας.
Διαβάστε λίγη ιστοριούλα πρώτα και μετά πείτε παπαριές. Ο πολιτισμός δεν ξεκίνησε τον δέκατο όγδοο αιώνα.
Όταν, λοιπόν, ακούτε από συνδικαλιστές να σας λένε «φορολογείστε τις επιχειρήσεις» (αντί να σας λένε, πιάστε τη φοροδιαφυγή των «υπολοίπων») να περιμένετε κάποιο κάλπικο στατιστικό επιχείρημα.
…ναι, σαν τα δικά σου.
Τσίμπα και την αφιέρωσις, όλη δική σου…
Alien Penguin's Angry Feet 