The limbo dance of libertarian depravity (part 8)
Νεοφιλελευθερισμός+ρατσισμός = B.F.F.E. (ξανά μανά) σε συνδυασμό με μπόλικη προστυχιά και χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Κατινιά και χυδαιότητα που μόνο ένας καθ’ημάς φιδελεύθερος (αριστερός ή παραδοσιακός) μπορεί να επιδείξει.
Μόνο η έλλειψη ρημάτων και ουσιαστικών συνουσίας σημαντικών ξεχωρίζει ορισμένους φιδελεύθερους από τον χρυσαυγίτη. Η ομοφοβία, αν ψάξετε στο μπλόγκ που λινκάρω, είναι ακριβώς η ίδια.
Alien Penguin's Angry Feet 
14 Οκτωβρίου, 2012 στις 7:23 μμ
Είχε φοβερή πλάκα που έγραφαν οι Κατινάρες ότι ο Άγκο «έγινε Έλληνας»… 😀
Αν η άδεια παραμονής ήταν υπηκοότητα, η γιαγιά μου είναι τρόλεϊ.
Τεσπά, από την στιγμή που έχει κάποιες γνωριμίες στην Σουηδία, καλά κάνει και δοκιμάζει εκεί. Το Rosengård(?) του Malmö απέχει έτη φωτός από «παράδεισος», αλλά τεσπά. Αν κάτσει πέντε χρόνια εκεί και έχει λευκό ποινικό μητρώο, θα πάρει και την υπηκοότητα.
Μέχρι να γίνει ΚΑΙ η Σουηδία σαν την Ελλάδα, υπάρχει χρόνος.
15 Οκτωβρίου, 2012 στις 7:41 πμ
Ξαναπέστο…
14 Οκτωβρίου, 2012 στις 7:50 μμ
Το θεϊκό update το είδες: «ΔΙΌΡΘΩΣΗ: Στην ανάρτηση αναφέρουμε ότι ο ανθέλληνας Αλβανός Νίκος Άγκο έχει πάρει την ελληνική υπηκοότητα. Το πραγματικό γεγονός είναι ότι η αίτηση του ακόμα εκκρεμεί.»
Να τον χαίροντε και ο Θανασάκης και το ζουτυράκι, όταν εκτρέφαν αυγουλάκια του φιδιού στο e-roosters ήταν καλά τώρα ο αστυνομολάγνος μαζί με το ορφανό της ραντ το παίζουν αντιφασίστες.
15 Οκτωβρίου, 2012 στις 7:51 πμ
Προσωπικά θεωρώ τα ζουτίρια, τα ρουστέρια και τους καθ’ημάς φιλελευθέρους χαμογελαστούς φασίστες χωρίς σβάστικα. Για μένα, το φριχτό και τερατώδες στο φασισμό (στον σταλινισμό και στο νεοφιλελευθερισμό) δεν είναι η σβάστικα και το «Αίμα και τιμή», αλλά το ότι αντιλαμβάνονται τα ανθρώπινα όντα ως αναλώσιμα.
15 Οκτωβρίου, 2012 στις 7:47 πμ
Να προσθέσω και κάτι ακόμα: Ακόμα και αν επέδειξε ή επιδεικνύει ο Νίκο Άγκο «ανθελληνική» στάση, η αθλιότητα της μεταχείρισής του από το ελληνικό κράτος παραμένει.
Συν του ότι έχω εκφράσει την άποψή μου για την υπηκοότητα: νομίζω ότι πολλοί αλλοδαποί την επιδιώκουν ελπίζοντας ότι θα καταπατούνται λιγότερο τα ανθρώπινά τους δικαιώματα. Αν υπήρχε σαφής πολιτική προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των παρεπιδημούντων, ελάχιστοι θα κυνηγούσαν τη λήψη υπηκοότητας.