Ο Σεβαστάκης μαλακίζεται και ο Παγιασλήτης αναδημοσιεύει…

Ο Σεβαστάκης μαλακίζεται και ο Παγιασλήτης αναδημοσιεύει…

…απλά δεν έχω λόγια με τις μαλακίες που διαβάζω:

Με διαγραφή τα σχόλια.

Υπάρχει, αναμφίβολα, μια δαιμονοποίηση κάθε σοσιαλδημοκρατίας. (σαν τον άπιστο που κατηγορεί την κερατωμένη για «έλλειψη εμπιστοσύνης» ένα πράγμα) Αλλά νομίζω ότι υπάρχουν γενικότερα προβλήματα ταυτότητας στην ελληνική Αριστερά. (το ότι επιτρέπει σε εσένα και τον Παγιασλήτη να δηλώνετε αριστεροί χωρίς να σας παίρνουν με τις πέτρες ναι, είναι ένδειξη σοβαρού προβλήματος) Μου έκαναν εντύπωση, για παράδειγμα, οι αντιδράσεις έναντι των πρόσφατων κρίσεων στην Ουκρανία αλλά και στη Βενεζουέλα. Ο τρόπος με τον οποίο σήμερα τοποθετείται κανείς απέναντι σε αυταρχισμούς, σε βοναπαρτισμούς, είτε αυτοί έχουν τον μανδύα της προόδου και του σοσιαλισμού είτε όχι, είναι καίριο θέμα (δηλαδή θα καταδικάσεις τη Blackwater και την πορτοκαλί astroturf επανάσταση; Πές μου το να χαρώ…). Δεν συνιστά πολυτέλεια ή «εποικοδόμημα». Σήμερα άλλωστε κάθε αθωότητα έχει χαθεί διότι γνωρίζουμε το κόστος που είχαν πολλές επιλογές οι οποίες στον εικοστό αιώνα θεωρήθηκαν απελευθερωτικές ενώ αποδείχτηκαν βάρβαρες. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, επί παραδείγματι, υπήρξε όντως ένα πρόβλημα κακής διαχείρισης από την πλευρά Ευρωπαίων και Αμερικανών (αν είναι δυνατόν, ρε παιδιά, τι λέει ο μαλάκας! ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ Η ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΗΔΕΣ! Κακή διαχείριση! Λες και πρόκειται για διαχειριστή που ξέχασε να βάλει πετρέλαιο!), διότι κανείς δεν έθεσε όρια στην νεοναζιστικού τύπου Ακροδεξιά η οποία και αποτέλεσε τον «μαχητικό» πυρήνα της εξέγερσης κατά του καθεστώτος Γιανουκόβιτς (γλείψε την ακροδεξιά τώρα και τους ναζήδες, γλείψε!). Από την άλλη μεριά όμως είναι σκανδαλώδης και ανήθικη η ταύτιση – για ένα μεγάλο και σιωπηλό κομμάτι αριστερών και δεξιών Ελλήνων – με το καθεστώς Πούτιν και τις στρατηγικές του επιλογές (ανήθικη; Δηλαδή ανήθικοι και ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ που συμμάχησαν με τον -απείρως χειρότερο από τον Πούτιν- Στάλιν ενάντια στο αίσχος του Ναζισμού. Δεν πάμε καθόλου καλά, μα καθόλου καλά!)). Αυτή η άρνηση τήρησης των αποστάσεων εμένα με ενοχλεί πολύ. Τίθενται εδώ νομίζω ζητήματα ευρύτερου πολιτισμικού προσανατολισμού, ζητήματα ταυτότητας και όχι απλώς «πολιτικής». Οταν, ας πούμε, συνδέεις την κριτική σε πλευρές του σύγχρονου καπιταλισμού με έναν βαθύ αντιδυτικισμό, εκεί υπάρχει ζήτημα (Κανένα ζήτημα δεν υπάρχει απο τη στιγμή που η Δύση ταυτίστηκε με τον καπιταλισμό και την αδικία του αισχίστου είδους). Νομίζω ότι ένα βασικό πρόβλημα στον ελληνικό αριστερό χώρο είναι ότι δεν συζητήθηκε ποτέ στα σοβαρά η σχέση της Αριστεράς με πολλές, μη μαρξιστικές, παραδόσεις της ελευθερίας και της ισότητας (πολιτικός φιλελευθερισμός, ρεπουμπλικανισμός) (ευτυχώς δηλαδή). Κριτική σημαίνει ωστόσο να μπορείς να διακρίνεις και να φτιάχνεις διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στα διαφορετικά φαινόμενα. Ο ιμπεριαλισμός, ας πούμε, δεν είναι πλέον μόνο δυτικός (ναι, αλλά είναι κυρίως δυτικός). Το φιλελεύθερο δεν είναι εξ ορισμού φιλοκαπιταλιστικό (και όμως αυτό που περνιέται σήμερα σαν φιλελεύθερο είναι μόνο φιλοκαπιταλιστικό).

 

Advertisement