Αν πρέπει να διαβάσετε μόνο ένα πράγμα γι’αυτό το μήνα (τουλάχιστον)

…ας είναι αυτό το άρθρο της Arundhati Roy.

Προειδοποίηση για τους φιλόζωους: θα δείτε υπερβολικά πολλές ιερές αγελάδες να μετατρέπονται σε χαμπουργκέρ. Ίσως, ανάμεσα σε αυτές να είναι και κάποιες δικές σας, ποιός ξέρει;

Απόσπασμα εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους όσους ωρύονται για το σκάνδαλο του ΙΚΑ Καλλιθέας και εξισώνουν συνδικαλιστές με βιομήχανους (σαν να εξισώνεις τον Γιάννη Αγιάννη με τον Κυανοπώγωνα ένα πράμα) ενώ κάνουν αβαβά το σκάνδαλο της MIESENS και το γεγονός ότι έχουμε επικεφαλής της κυβέρνησής μας έναν δοτό διαπλεκόμενο της διεθνούς των ανθρωποβοσκών (Εδώ συνδεσμούλης με ενδεικτικό βιογραφικό ενός ψευδοτυχαίου ανθρωποτσοπάνη):

Interestingly, Anna Hazare’s anti-corruption movement last summer was spearheaded by three Magsaysay Award winners—Anna Hazare, Arvind Kejriwal and Kiran Bedi. One of Arvind Kejriwal’s many NGOs is generously funded by Ford Foundation. Kiran Bedi’s NGO is funded by Coca Cola and Lehman Brothers.

Though Anna Hazare calls himself a Gandhian, the law he called for—the Jan Lokpal Bill—was un-Gandhian, elitist and dangerous. A round-the-clock corporate media campaign proclaimed him to be the voice of “the people”. Unlike the Occupy Wall Street movement in the US, the Hazare movement did not breathe a word against privatisation, corporate power or economic “reforms”. On the contrary, its principal media backers successfully turned the spotlight away from massive corporate corruption scandals (which had exposed high-profile journalists too) and used the public mauling of politicians to call for the further withdrawal of discretionary powers from government, for more reforms, more privatisation. (In 2008, Anna Hazare received a World Bank award for outstanding public service). The World Bank issued a statement from Washington saying the movement “dovetailed” into its policy.

Advertisement